Θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Γιώργος Μεράντζας, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο Μίλτος Πασχαλίδης θα είναι εκεί για να μας μεταφέρουν όλα όσα «θα 'θελε τώρα να μας πει» ο Θάνος.

Γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος, μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια του, άφησε τη σφραγίδα του και μίλησε για όλα τα σημαντικά, τα σπουδαία, τα συγκλονιστικά της ανθρώπινης ζωής και Ιστορίας.

Για την ανάγκη να παλεύουμε διαρκώς για να κατακτήσουμε το αδύνατο, «να χορεύουμε στο φτερό του καρχαρία».

Για τη βεβαιότητα πως η ανάγκη θα γίνει ιστορία, ακόμα κι αν κάποιοι θέλουν την ιστορία να σιωπά.

Για την αδικία του καπιταλιστικού κόσμου, καθώς «μία πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι».

Για τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, μιας και «η δύναμη βγαίνει απ' τις γροθιές».

Για την ακατανίκητη δύναμη του σκεπτόμενου ανθρώπου, αφού τα βομβαρδιστικά χρειάζονται οδηγό και «ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα. Ξέρει να σκέφτεται».

Για τη σιγουριά ότι τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα...

Και το μήνυμα του Θάνου θα βρει τους παραλήπτες του, αφού στην εξέδρα θα βρίσκεται ο δικός του κόσμος, οι δικοί του άνθρωποι όπως έλεγε και ο ίδιος ο συνθέτης. Δίνοντας και μία υπόσχεση. Τη μουσική και τα τραγούδια του τα κρατάμε σφιχτά στην καρδιά μας. Με αυτά τα τραγούδια μεγάλωσαν γενιές και γενιές, γνωρίσαμε και αγαπήσαμε την ποίηση, μας συντρόφευσαν σε στιγμές περισυλλογής, μας κράτησαν και μας κρατάνε «ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο, όσο κι αν απέξω υπάρχει σκοτάδι» προσμένοντας «τους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν».

Προσκλήσεις διατίθενται από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Αττική.

Προσκλήσεις διατίθενται και στα γραφεία της ΚΟ Αττικής στον Αγιο Νικόλαο (Αχαρνών 241, τηλ. 210-5282500), στον Ν. Κόσμο (Ηλία Ηλιού 48, τηλ. 210-5246123) και στον Πειραιά (Αλκιβιάδου 176, 210-412289), τις ώρες 10.00 - 12.00 και 18.00 - 20.00.

Επίσης, 18.00 - 20.00 διατίθενται και σε Νέα Ιωνία (Μεσολογγίου 48, τηλ. 210-2798305), Περιστέρι (Αδριανουπόλεως 11, τηλ. 210-5717070), Ιλιον (Ιδομενέως και Αιάκου 58, τηλ. 210-2617095), Χαλάνδρι (Αγ. Γεωργίου 5, τηλ. 210-6857067), Βύρωνας (Χειμάρας και Αϊδινίου, τηλ. 210-7627381), Καλλιθέα (Θησέως 141, τηλ. 210-9712149), Μπραχάμι (Αγ. Δημητρίου 163, τηλ. 210-9589325), Μενίδι (Βύρωνος 4, τηλ. 210-2449788), Ελευσίνα (Δήμητρος 23, τηλ. 210-5548961) και στο Στέκι Νεολαίας και Πολιτισμού της ΚΝΕ (Τροίας 36, Βικτώρια, τηλ. 210-5246123).

Ο Θάνος ήταν ένας συνθέτης που τόλμησε και έφερε αλλαγές. Σε μια ορχήστρα που μέχρι τότε ήταν πάνω - κάτω δεδομένη, ένα μπουζούκι, μια κιθάρα, ντραμς και φλάουτο, ο Θάνος έφερε νέα ακούσματα... Χάλκινα όργανα, συνθέσεις και ενορχηστρώσεις... Ηταν ένας ευφυέστατος και ακούραστος άνθρωπος. Αναζητούσε μέσα από τις δουλειές του την τελειότητα, για να μπορέσει να φτάσει η δουλειά του με τον καλύτερο τρόπο στον κόσμο.

Γνωριστήκαμε στην Πλάκα στα μέσα, προς τέλος της δικτατορίας. Αργότερα συνεργαστήκαμε και στην πορεία γίναμε φίλοι. Ηταν ο φούλης μου και ήμουν ο δικός του... Ετσι λέμε στην Ηπειρο τον αδερφούλη...

Για εμένα ήταν ο άνθρωπος που έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην εξέλιξή μου στον χώρο της μουσικής και του τραγουδιού. Είμαι ευτυχής για όλες τις συνεργασίες που είχα. Ομως, ξέρω ότι οι εικόνες που έχω με τον Θάνο θα με ακολουθούν μια ζωή. Ξέρω ότι αυτό που θα θυμάται ο κόσμος από μένα είναι η «Δίκοπη ζωή» από τα «Τροπάρια για φονιάδες».

Η παρουσία μου στη συναυλία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για τον Θάνο. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα συμμετάσχω.

Είναι σπουδαία τιμή για μένα η πρόσκληση του Κόμματος και της οικογένειας του Θάνου Μικρούτσικου να τραγουδήσω σε μια βραδιά που τιμά το ανεξίτηλο πέρασμά του από τον πολιτισμό και τους συλλογικούς αγώνες μας.

Ημουν 20 χρονών όταν τον πρωτογνώρισα. Μια ζωή ολόκληρη, γεμάτη, μια ζωή μαζί.

Εκατοντάδες συναυλίες, χιλιάδες πρόβες - θέατρο, ηχογραφήσεις, μαθήματα μουσικής και ατέλειωτες συζητήσεις για ό,τι μας έκαιγε, ό,τι μας συγκινούσε, για τη μουσική και όχι μόνο. Ηταν βαθύτατα μορφωμένος και πάντα είχε κάτι νέο και ενδιαφέρον να σου πει.

Με δίδαξε πώς να «ξεκολλάω» τις νότες από την παρτιτούρα, πώς να αναλύω ποιητικά κείμενα, πώς να τονίζω τις συλλαβές, με απελευθέρωνε, με οδηγούσε στην απόλυτη ερμηνεία.

Ο Θάνος δεν ομόρφυνε απλώς τις ζωές μας με τα τραγούδια του, ήταν η συντροφιά μας στις μοναχικές στιγμές, η δύναμή μας στις κοινωνικές διεκδικήσεις, μας κράτησε (όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί) όταν το είχαμε ανάγκη.

Κλείδωσε στην ψυχή μας τα λόγια μεγάλων ποιητών, όταν οι περισσότεροι συνθέτες τα απέρριπταν ως αντιεμπορικά ή ακόμη χειρότερο ως ακατανόητα.

Ηταν ολοκληρωμένος συνθέτης, δεν ήταν μόνο τραγουδοποιός, κι ας τον γνώρισε ο κόσμος κυρίως μέσα από τα τραγούδια του.

Ο μουσικός του κόσμος πάντα θα αντηχεί από τις φωνές των νέων ανθρώπων που ονειρεύονται και διεκδικούν έναν καλύτερο κόσμο.

Αγαπημένε μου Θάνο, 51 χρόνια πέρασαν από την πρώτη μας γνωριμία. Κοντά σου έμαθα να υπερβαίνω τις καταγεγραμμένες δυνατότητές μου, να κατακτώ, με σκληρή δουλειά και μελέτη, τα φωτεινά μονοπάτια της μουσικής, της ίδιας της ζωής. Να παλεύω για το αδύνατο, για την ουτοπία. Τα χρόνια που περάσαμε μαζί ήταν χρόνια διδαχής στο μεγαλείο που λέγεται μουσική.

Παντοτινή ευγνωμοσύνη, αγαπημένε μου Θάνο, αγαπημένε μου Μαέστρο.

Ο Θάνος Μικρούτσικος είναι ο αγωγός ιστός που μας έθρεψε με το θάρρος του και μας ξεδίψασε με το έργο του.

Εφτιαξε ένα επιβλητικό σπίτι Τέχνης, βάζοντας μέσα του σπουδαίους ποιητές, μουσικούς και ερμηνευτές να κρατούν μεγεθυντικούς φακούς πάνω από τις σκέψεις του και έφτιαξε μια καλλιτεχνική οικογένεια που μέσα στον χρόνο κατάφερε να ισορροπεί, να πορεύεται καλαίσθητα και να προσφέρει ελπίδα και συναίσθημα, μέσα σε μια κλονισμένη ηθικά εποχή.

Είμαι ευγνώμων που θα περπατήσω μαζί με αυτούς τους ανθρώπους στη μεγάλη αυτή συναυλία, κρατώντας βαθιά την πίστη μου πως πάντα τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου λειτουργούν λυτρωτικά και ενωτικά.

Ειδοποιώ τους μουσικούς. Την ώρα που ηχογραφείται η τρομπέτα τηλεφωνώ στους μουσικούς του κουαρτέτου και, σχεδόν όλοι, έχουν πρόβλημα. Ιδρώνω από την αγωνία μου. Φτάνει ο βιολοντσελίστας, κάθε ελπίδα για τους υπόλοιπους εξανεμίζεται. Τρέμω ότι θα τ' ακούσω, ο σκηνοθέτης θέλει τη μουσική χθες, κι έτσι αναγκάζομαι να πω την πικρή αλήθεια στο Θάνο. Καμιά κατσάδα, με κοιτά παγωμένος για λίγα δευτερόλεπτα και λέει:

«Λοιπόν, κουαρτέτο δεν έχουμε, αλλά τι έχουμε εδώ; Τρομπέτα, φλάουτο, βιολοντσέλο. Δώσε μου χαρτί μουσικής και μολύβι, πάω πάνω στο γραφείο, μη με ενοχλήσετε για 20 λεπτά».

Απορούμε αλλά περιμένουμε.

Σε 20 ακριβώς λεπτά έρχεται κοντά μας κρατώντας ένα φρεσκότατο τρίο για φλάουτο, τρομπέτα και βιολοντσέλο!

Νόμισα ότι η κατσάδα απλά αναβλήθηκε, ότι θα τα ακούσω με το τέλος της ηχογράφησης.

«Ξέρεις, αυτό δεν ήταν τίποτα. Εχω γράψει τόση μουσική για έγχορδα, δεν έχω όμως γράψει ένα "καθαρό" κουαρτέτο. Κάποια στιγμή το χρωστάω στον εαυτό μου...».

Μου έχουν πει φίλοι του, ότι μετά κάποιες εκ βαθέων συζητήσεις μαζί του, τον έχουν καταλάβει, τον ξέρουν.

Εχω μιλήσει πολύ μαζί του και εκ βαθέων και εξ αβαθών, και πήρα πολλά από αυτόν. Τοποθέτησε εμπρός μου πολλούς στόχους, ο πήχης ανέβαινε όλο και πιο ψηλά!. Το ίδιο ισχύει και για άλλους κοντινούς του ανθρώπους. Την τελευταία φορά που τον είδα στο νοσοκομείο, λίγο προτού «φύγει», μου ζήτησε να δει και να ελέγξει την παρτιτούρα ενός έργου του που καθαρόγραφα, και αυτή ήταν η τελευταία μας κουβέντα.

Λοιπόν, αισθάνομαι ότι δεν τον γνώρισα τόσο βαθιά, όσο θα ήθελα:

Θάνο, έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας!

Κι εδώ θα γέλαγε, επιτιμητικά, και θα μου απαντούσε:

«Κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Επωφεληθείτε, ο χρόνος δεν σταματά ποτέ την αιώνια κατρακύλα του.... Είμαστε σε διαρκή πόλεμο μαζί του, και αργά ή γρήγορα θα μας νικήσει. Ομως, θα την κερδίσουμε τη σημερινή μάχη!».

Ταυτόχρονα, παίζει ΠΑΟΚ - ΑΕΚ στην Τούμπα, ντέρμπι τίτλου, αν δεν χάσουμε παίρνουμε το πρωτάθλημα.

Είναι απ' τις λίγες φορές που σκέφτομαι να προφασιστώ ασθένεια και να κάτσω σπίτι να δω το ματς. Αν δεν ήταν ο ακαταμάχητος συνδυασμός ΚΚΕ - Μικρούτσικου, μπορεί και να έμπαινα σε πειρασμό.

Στην πρόβα ήχου όλο με πειράζει.

«Ρε ΑΕΚάκι, κοίτα μη φαλτσάρεις το βράδυ, εδώ θέλω να 'χεις το νου σου, ε;».

Και δωσ' του να πνίγεται στα γέλια.

Ξεκινάει η εκδήλωση. Ο Κουτσούμπας διαβάζει ένα συγκλονιστικό κείμενο για το έργο του Θάνου, πολιτικά άψογο αλλά και εκπληκτικά μουσικά τεκμηριωμένο.

(Επίσης, δεν έχω σήμα και δεν ξέρω πόσο είναι το σκορ).

Ο Θάνος κάποια στιγμή λυγίζει. Στέκεται στην άκρη της σκηνής συγκινημένος κι όταν τελειώνει ο Δημήτρης, γυρνάει και έχει τα μάτια μουσκεμένα.

Δεν τον ξαναείδα ποτέ να κλαίει με λυγμούς.

«Μαλάκα, κατάλαβες γιατί εδώ είναι το σπίτι μας;», μου λέει και πέφτει στην αγκαλιά μου.

Αυτή την εικόνα δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Σαλτάρουμε στη σκηνή και τραγουδάμε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Στο φινάλε, αποθεώνεται.

Κατεβαίνει κάθιδρος και περιχαρής και με ρωτάει:

«Πόσο ήρθε;».

«Ποιο;».

«Το ματς ρε!».

Στον λόγο μου, με είχε συνεπάρει η συναυλία και το είχα ξεχάσει.

Εκείνος όχι. Κι άμα σ' αγαπούσε ο Θάνος, ήταν οριστικό: Σε νοιαζόταν διαρκώς - ακόμα και τις πιο απίθανες στιγμές.

Εκείνο το παράξενο βράδυ, νικήσαμε και οι δυο.

Κι από τότε που έφυγε, όταν νικάω, νικάω και για τους δυο μας.