Οι συμφωνίες του Μινσκ, που υπογράφηκαν το 2014 και το 2015 μεταξύ της Ουκρανίας, των «φιλορώσων» αυτονομιστών του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), με την «εγγύηση» της Ρωσίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας, «πάγωσαν» τη σύγκρουση που είχε ξεκινήσει το 2014 μετά την πραξικοπηματική ανατροπή της ουκρανικής κυβέρνησης με «δυτική» εμπλοκή, η οποία πρόσφερε στη Ρωσία το πρώτο πάτημα για να ενσωματώσει άμεσα την Κριμαία και να αμφισβητήσει το Ντονμπάς ως μέρος της Ουκρανίας.

Απαντώντας σε όσους κατηγορούν τη «Δύση» ότι δεν αντέδρασε αποφασιστικά και χαρακτηρίζουν τις συμφωνίες του Μινσκ «συνθηκολόγηση» για την Ουκρανία, η Γερμανίδα πρώην καγκελάριος Αγκ. Μέρκελ υπογράμμισε το 2022 ότι οι συμφωνίες «ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία», για να «ισχυροποιηθεί», κάτι που «μπορεί να δει κανείς σήμερα. Η Ουκρανία του 2014 - 2015 δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή Ουκρανία».

«Ηταν σαφές σε όλους ότι η σύγκρουση είχε απλά "παγώσει" και το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί», παραδέχτηκε.

Αντίστοιχη θέση διατύπωσε λίγο αργότερα ο Γάλλος πρώην Πρόεδρος Φρ. Ολάντ, τονίζοντας παράλληλα ότι «η γεωπολιτική κατάσταση μετά το 2014 δεν ήταν ευνοϊκή για την Ουκρανία και η Δύση χρειαζόταν μια ανάσα». Την άνοιξη του 2014 η Ρωσία προσάρτησε σχεδόν «διά περιπάτου» την Κριμαία, ενώ είχε προηγηθεί το 2008 ο σύντομος πόλεμος της Ρωσίας με τη Γεωργία, που έφερε την απόσχιση των δύο «φιλορωσικών» περιοχών, της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας.

«Οι συμφωνίες του Μινσκ ήταν μια παγίδα και, δυστυχώς, μέρος της Ευρώπης υποστήριξε αυτήν την παγίδα της Ρωσίας. Δημιούργησαν μια παγωμένη σύγκρουση και επέτρεψαν στο κράτος του επιτιθέμενου να προετοιμαστεί για έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας», λέει από την πλευρά του ο Ουκρανός Πρόεδρος, Β. Ζελένσκι, τονίζοντας ότι αντίστοιχες συμφωνίες και «παγωμένη σύγκρουση» πρέπει να αποκλειστούν αυτήν τη φορά γιατί δεν έχουν καμία σχέση με «πραγματικές εγγυήσεις ασφαλείας» για την Ουκρανία.

Στην πραγματικότητα, οι συμφωνίες Μινσκ 1 και 2 δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στην πράξη. Η κατάπαυση του πυρός συνεχώς παραβιαζόταν και οι μάχες δεν σταμάτησαν ουσιαστικά ποτέ. Συνεπώς και το πολιτικό σκέλος τους - εκλογές σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ για μια ημιαυτόνομη τοπική διοίκηση, αλλαγές στο Σύνταγμα στης Ουκρανίας, επιχειρηματική «ανάπτυξη» του Ντονμπάς με «μοίρασμα» του ορυκτού πλούτου κ.ά. - δεν τέθηκε καν σε ουσιαστική διαπραγμάτευση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρωσία δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι αποτελεί μέρος της σύγκρουσης στο Ντονμπάς και συμμετείχε στο «σχήμα της Νορμανδίας» (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Ουκρανία) ως «εγγυήτρια» δύναμη για τους «αυτονομιστές» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Μάλιστα, βάσει των συμφωνιών Μινσκ, οι δύο περιοχές του Ντονμπάς θα εξακολουθούσαν να αποτελούν μέρος μιας ομόσπονδης Ουκρανίας, μετά τις τοπικές εκλογές, και η Ρωσία δεν θα είχε κανένα δικαίωμα σε αυτά τα εδάφη.

Πάντως, αυτές τις συμφωνίες δεν τις είδαν ποτέ με «καλό μάτι» οι ΗΠΑ και η Βρετανία, όπως άλλωστε και τους δύο αγωγούς «Nord Stream», που συνέδεαν τη Ρωσία με τη Γερμανία, προμηθεύοντας την γερμανική βιομηχανία με φθηνό φυσικό αέριο. Σύμφωνα με την «ανάγνωση» της Ουάσιγκτον, οι συμφωνίες Μινσκ έδωσαν άλλοθι και χρόνο στη Γερμανία να συνεχίσει να προμηθεύεται φυσικό αέριο από τη Ρωσία μέσω του «Nord Stream 1» και του «Yamal Europe» και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η κατασκευή του «Nord Stream 2».

Στο σήμερα, η ρητή απόρριψη ενός «Μινσκ 3» από το ΝΑΤΟ, τη Μόσχα, το Κίεβο ως εκδοχή για τη «διευθέτηση» της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, δεν «καθησυχάζει» καθόλου.

Ολα δείχνουν πως σιγοβράζει μια γενικευμένη σύγκρουση στην Ευρώπη, με τον γγ του ΝΑΤΟ, Μ. Ρούτε, να καλεί τα ευρωπαϊκά κράτη του ιμπεριαλιστικού οργανισμού να καταβάλλουν δυσθεώρητες στρατιωτικές δαπάνες και «να προετοιμαστούν γι' αυτό που έρχεται μέσα στην επόμενη πενταετία».

Οι συζητήσεις, οι αποφάσεις στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και τα ίδια τα σενάρια που διαρρέονται για μια ενδεχόμενη συμφωνία - κάτω και από την πίεση που ασκεί ο ρωσικός στρατός στο πεδίο - αποδεικνύουν ότι συσσωρεύεται περισσότερο μπαρούτι στην Ουκρανία, στην Ανατολική Ευρώπη, στη Βαλτική και στη Μαύρη Θάλασσα.

Οι λεγόμενες «εγγυήσεις ασφαλείας» προς την Ουκρανία, στα πλαίσια μιας λεγόμενης «διευθέτησης», είναι από μόνες τους αιτίες κλιμάκωσης για τη Μόσχα.

Τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ - με τη Γαλλία και τη Βρετανία να πρωτοστατούν - συζητούν πλέον ανοιχτά την ανάπτυξη ευρωπαϊκών στρατευμάτων σε ουκρανικό έδαφος ως «εγγυήτριες δυνάμεις» μιας εκεχειρίας.

Ακόμη και η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, που είναι μια «κόκκινη γραμμή» της Ρωσίας, δεν αποκλείεται από ορισμένα κράτη - μέλη, με το σκεπτικό ότι η ένταξη θα αποτελούσε ήττα για τη Ρωσία και «εγγύηση» πως δεν θα επιτεθεί ξανά.

Με ένταξη ή χωρίς, το ουκρανικό έδαφος μετατρέπεται σε ντε φάκτο ΝΑΤΟικό και οι Ενοπλες Δυνάμεις εξοπλίζονται και εκπαιδεύονται κατά τα ΝΑΤΟικά πρότυπα. Αμερικανικά και ευρωπαϊκά πολεμικά μονοπώλια ανοίγουν γραμμές παραγωγής όπλων στην Ουκρανία. Η μακροπρόθεσμη στρατιωτική στήριξη της Ουκρανίας περνάει μέσα από πολυετείς προϋπολογισμούς της ΕΕ και των κρατών - μελών.

Η Βρετανία υπέγραψε με την Ουκρανία 100ετή συνθήκη, που εδραιώνει τη βρετανική παρουσία - οικονομική και στρατιωτική - στην Ανατολική Ευρώπη και στη Μαύρη Θάλασσα.

Συζητιέται επίσης να παραμείνουν οι «δυτικές» κυρώσεις κατά της Ρωσίας ακόμη και μετά από μια «ειρηνευτική» συμφωνία, για να μην εξελιχθεί η Ρωσία σε οικονομική δύναμη.

Η δε παραδοχή αξιωματούχων του ευρωατλαντικού άξονα ότι δεν είναι ρεαλιστικό η Ουκρανία να απαιτεί να πάρει πίσω όλα τα κατακτημένα εδάφη - πολύ περισσότερο την Κριμαία - δεν ξεκαθαρίζει τι «καθεστώς» θα έχουν αυτά τα πρώην ουκρανικά εδάφη και αν θα γίνει αποδεχτή η ενσωμάτωσή τους στη Ρωσία.

Επιπλέον, σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν οι αντιθέσεις, τα αντικρουόμενα συμφέροντα μέσα στο ίδιο το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, η μοιρασιά των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ουκρανίας ανάμεσα στα «δυτικά» μονοπώλια. Η ΕΕ και τα ευρωπαϊκά κράτη ανησυχούν ότι οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν έναν συμβιβασμό με τη Ρωσία αποκλειστικά στα μέτρα των αμερικανικών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων.

Ενα από τα βασικά ζητήματα μιας ενδεχόμενης «διευθέτησης» και ταυτόχρονα βασική αιτία κλιμάκωσης είναι η Ενέργεια. Οι ΗΠΑ απειλούν τη Ρωσία με ακόμη πιο αυστηρές κυρώσεις για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, την ώρα που αυξάνονται οι φωνές στην Ευρώπη για επαναφορά της φθηνής ρωσικής Ενέργειας για τις βιομηχανίες, ως μέρος μιας ενδεχόμενης συμφωνίας.

Την ίδια στιγμή, νέες εστίες γεωπολιτικής έντασης - με τα ίδια χαρακτηριστικά που έχουν στην Ουκρανία - ξεπηδούν στην Ανατολική Ευρώπη, στη Μολδαβία, στη Γεωργία, στην Αρμενία και στο Νότιο Καύκασο.

Από την πλευρά της, η Ρωσία αποκλείει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση δεν θα περιλαμβάνει αναγνώριση ως ρωσικών των εδαφών που έχει καταλάβει, δέσμευση για αποκλεισμό της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ, «αποστρατικοποίηση» του ουκρανικού εδάφους που ελέγχει η «Δύση», άρση τουλάχιστον μέρους των κυρώσεων.

Επιπλέον η Μόσχα τονίζει ότι όποια συμφωνία θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις «αιτίες της σύγκρουσης», δηλαδή να λαμβάνει υπόψη τα ρωσικά «ζωτικά συμφέροντα», να εντάσσει την Ευρώπη σε μια «ευρασιατική αρχιτεκτονική ασφαλείας», όπου ο γεωπολιτικός συσχετισμός θα είναι σαφώς υπέρ της Ρωσίας και θα αμφισβητεί την «ηγεμονία» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Η σημερινή ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία οξύνει παραπέρα την αντιπαράθεση για τον γεωπολιτικό συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρώπη και στην Ασία, για παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, για σφαίρες επιρροής και διέξοδο των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων.

Με δυο λόγια, μπορεί να πει κανείς ότι όλες οι αιτίες κλιμάκωσης είναι εδώ και η ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση είναι «αυτό που έρχεται»...

Η Μέση Ανατολή είναι ένα εξίσου χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας περιοχής κομβικής σημασίας για τους διεθνείς ανταγωνισμός, όπου οι ουκ ολίγες συμφωνίες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» της τελευταίας δεκαετίας οδήγησαν στη σημερινή πολεμική ανάφλεξη σε όλα τα μέτωπα, η οποία απειλεί να τυλίξει στις φλόγες της τους λαούς όλης της περιοχής.

Με όλες τις πραγματικές αιτίες των συγκρούσεων να παραμένουν στο ακέραιο, με τον σκληρό ανταγωνισμό για τις πηγές της Ενέργειας, τις αγορές, τους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων κ.ο.κ. να εντείνεται, ήδη οι συμφωνίες εκεχειρίας «με το πιστόλι στον κρόταφο» του παλαιστινιακού και του λιβανέζικου λαού επιβεβαιώνουν τον εύθραυστο χαρακτήρα τους, ενώ ανάβουν κιόλας τα επόμενα φιτίλια σε βάρος των λαών, με πιο χαρακτηριστικές τις απαράδεκτες δηλώσεις του Αμερικανού Προέδρου για μαζικό διωγμό των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας...

Η διεθνής συνθήκη για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα του 2015 (γνωστή και ως JCPOA) με τη συμμετοχή του Ιράν, των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας, της ΕΕ, της Ρωσίας και της Κίνας, η οποία καταλήχθηκε μετά από πολύ σκληρά παζάρια, παρουσιάστηκε με ενθουσιώδεις αναφορές, καθώς υποτίθεται πως θα άνοιγε τον δρόμο για «εξομάλυνση» των «δυτικών» σχέσεων με την Τεχεράνη, με χαλάρωση των σκληρών κυρώσεων κατά του Ιράν και διεθνή έλεγχο στο ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Το 2018 ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντ. Τραμπ αποφάσισε την μονομερή αποχώρηση των ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει ουσιαστική μακροπρόθεσμη χαλάρωση των «δυτικών» κυρώσεων και το Ιράν να αναγγείλει ότι δεν δεσμεύεται από τις προβλέψεις της συμφωνίας για το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Παράλληλα η Τεχεράνη ενίσχυσε τα παζάρια και τις «στρατηγικές» συμφωνίες με την Κίνα και τη Ρωσία, ενώ το Πεκίνο μεσολάβησε σε συμφωνία «εξομάλυνσης» των σχέσεων Ιράν - Σαουδικής Αραβίας.

Ούτε οι συμφωνίες με τη «Δύση», ούτε οι συμφωνίες με τις χώρες του υπό διαμόρφωση ευρασιατικού μπλοκ δεν έφεραν βέβαια την «ειρήνη».

Με φόντο τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα από τον Οκτώβρη του 2023 από τον ισραηλινό κατοχικό στρατό, η διαρκώς εντεινόμενη αντιπαράθεση Ισραήλ - Ιράν πέρασε σε ακόμα πιο ανεβασμένο επίπεδο, με τεράστιους κινδύνους για τους λαούς.

Πέρα από τις συγκρούσεις του Ισραήλ με τους συμμάχους της Τεχεράνης σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη, η σύγκρουση έφτασε για πρώτη φορά στην «ανταλλαγή» απευθείας πυραυλικών και αεροπορικών επιθέσεων μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, με το ισραηλινό κράτος - δολοφόνος να ενεργεί σε στενό συντονισμό με ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, χώρες του Κόλπου (π.χ. ΗΑΕ, Μπαχρέιν) κ.ά., στην εξαπόλυση των επιθέσεων εναντίον του Ιράν αλλά και στην αναχαίτιση των ιρανικών επιθέσεων στο Ισραήλ.

Το 2020 οι ΗΠΑ, επί προεδρίας Τραμπ, προχώρησαν σε νέα υπονόμευση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού για πραγματικά ανεξάρτητο κράτος, παρουσιάζοντας το σχέδιό τους για τη λεγόμενη «συμφωνία του αιώνα». Αντί για παλαιστινιακό κράτος, το σχέδιο προέβλεπε ουσιαστικά ένα αδύναμο μόρφωμα, δίχως εδαφική συνοχή, αυξάνοντας και επισημοποιώντας την οικονομική, πολιτική, εμπορική και διπλωματική εξάρτησή του από το Ισραήλ.

Η εύλογη απόρριψη του σχεδίου από την Παλαιστινιακή Αρχή χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα από τις ΗΠΑ για την αναγνώριση της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ σε ρόλο πρωτεύουσας του Ισραήλ και την εκεί μεταφορά της πρεσβείας τους. Παράλληλα πολλαπλασιάστηκαν ραγδαία οι εβραϊκοί εποικισμοί στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη.

Στο φόντο αυτού του σχεδίου προωθήθηκαν το καλοκαίρι του 2020 και υπογράφηκαν στις 15 Σεπτέμβρη οι πρώτες «συμφωνίες του Αβραάμ» για την «εξομάλυνση» των σχέσεων του Ισραήλ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και στη συνέχεια με το Μαρόκο και το Σουδάν (το τελευταίο δεν προχώρησε τη διαδικασία λόγω πολέμου).

Στην πραγματικότητα, οι συμφωνίες άνοιγαν νέους δρόμους για τις μπίζνες των αστικών τάξεων της περιοχής, για τη χάραξη του «ινδικού εμπορικού δρόμου» και άλλα «δυτικά» σχέδια σε αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς της Κίνας.

Επισημοποίησαν τις σχέσεις του Ισραήλ με πλούσιες χώρες του Κόλπου, οι συμφωνίες ουσιαστικά ενταφίαζαν το Παλαιστινιακό και έστρωσαν τον δρόμο για όσα ακολούθησαν: Για την κλιμάκωση της σφαγής του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ σε Γάζα και Δυτική Οχθη, όπως και για την κλιμάκωση των ισραηλινών επιθέσεων σε Λίβανο και Συρία.

Τον Οκτώβριο του 2022 η κυβέρνηση Μπάιντεν στις ΗΠΑ προώθησε σχέδιο «επίλυσης» για τις θαλάσσιες διαφορές Ισραήλ - Λιβάνου, ώστε να ανοίξει νέα «παράθυρα ευκαιρίας» για μπίζνες στα αμερικανικά ενεργειακά μονοπώλια.

Τα παζάρια του Αμερικανού μεσολαβητή Ε. Χοκστάιν κατέληξαν σε διμερείς συμφωνίες του Λιβάνου και του Ισραήλ με τις ΗΠΑ, για τον καθορισμό θαλάσσιων συνόρων και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.

Η συμφωνία μάλιστα αξιοποιήθηκε και στην Ελλάδα σαν «παράδειγμα προς μίμηση», για έναν «συμβιβασμό» με την Τουρκία για τα περιβόητα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο...

Ακριβώς έναν χρόνο μετά, ωστόσο, τον Οκτώβρη του 2023, το Ισραήλ ξεκίνησε με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα, μία ανελέητη επίθεση 15 μηνών στον Λίβανο, επιδιώκοντας την αποδυνάμωση της Χεζμπολάχ και την ενίσχυση της θέσης του.

Ο πόλεμος κλιμακώθηκε το φθινόπωρο το 2024, με καταστροφικές ισραηλινές επιδρομές σε όλο τον Λίβανο, με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και τεράστιες καταστροφές σε υποδομές.

ΗΠΑ και Γαλλία έπαιξαν τον ρόλο «διαμεσολαβητή» για το κλείσιμο ακόμη μίας «εύθραυστης» συμφωνίας εκεχειρίας «με το πιστόλι στον κρόταφο», η οποία τέθηκε σε ισχύ τον Νοέμβρη του 2024, αναγνωρίζοντας το «δικαίωμα» του Ισραήλ να εξαπολύει επιθέσεις όταν κρίνει ότι απειλείται η «ασφάλειά» του.

Η εκεχειρία παραβιάζεται συστηματικά από το Ισραήλ, το οποίο μάλιστα σε συντονισμό με τις ΗΠΑ επέβαλε παράταση της παρουσίας των ισραηλινών κατοχικών στρατευμάτων στον νότιο Λίβανο, τουλάχιστον έως τις 18 Φλεβάρη.

Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκαν οι εξελίξεις και στη Συρία. Με φόντο τον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από το 2011, τη στρατιωτική ενίσχυση της κυβέρνησης Ασαντ από τη Ρωσία, τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ και το Ιράν, τη συνεχιζόμενη αυθαίρετη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο όνομα της «αντιμετώπισης του Ισλαμικού Κράτους», την πρώτη τουρκική εισβολή στη βόρεια Συρία (Αύγουστος 2016), ξεκίνησαν το 2017 οι λεγόμενες «ειρηνευτικές» διαδικασίες της Αστάνα (στο Καζακστάν) ανάμεσα στις εμπόλεμες πλευρές της Συρίας και τους διαπραγματευτές από Ρωσία, Ιράν και Τουρκία.

Εν μέσω ρωσο-τουρκικών «τριβών» και νέων τουρκικών εισβολών στη Συρία (επιχειρήσεις «Ασπίδα Ευφράτη» το 2016, «Κλάδος Ελαίας» το 2018 και «Πηγή Ειρήνης» το 2019), οι διαδικασίες της Αστάνα δημιούργησαν το έδαφος για τη δημιουργία «ζωνών ασφαλείας». Οι ζώνες αυτές στην πραγματικότητα νομιμοποίησαν τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής και τη δημιουργία οργανώσεων - μαριονέτα για την προώθηση των συμφερόντων της τουρκικής αστικής τάξης, διπλασίασαν τις ρωσικές βάσεις στην Μεσόγειο.

Την ίδια ώρα οι ΗΠΑ αύξησαν τη συνεργασία με τους Κούρδους και έβαλαν στο χέρι τα πετρέλαια της βορειανατολικής Συρίας.

Το δε Ισραήλ αύξησε τις επιθέσεις του κατά των περιφερειακών αντιπάλων του στη Συρία και κατά του συριακού στρατού, πριν και μετά την ανατροπή της κυβέρνησης του Μπασάρ Ασαντ.

Τον Δεκέμβρη του 2024, οι τζιχαντιστές της οργάνωσης HTS, παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία, μαζί με άλλες αντίστοιχες δυνάμεις, με τη στήριξη της Τουρκίας, των ΗΠΑ, του Ισραήλ και άλλων ευρωατλαντικών «συμμάχων» πέτυχαν την ανατροπή του Ασαντ και την κατάληψη της εξουσίας στη Δαμασκό.

Ο ηγέτης των τζιχαντιστών Αχμεντ αλ Σαράα, μέσα σε μία νύχτα από διεθνώς επικηρυγμένως τρομοκράτης, μεταμφιέστηκε σε «κουστουμάτο» συνομιλητή και συνεργάτη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και άλλων «συμμάχων» του, ενώ με τη νέα εξουσία παζαρεύει και η Ρωσία για τη διατήρηση των βάσεών της στη χώρα.

Με όλη αυτή τη στήριξη, ο «κουστουμάτος» τζιχαντιστής ανακηρύχθηκε στις 29 Γενάρη «μεταβατικός» πρόεδρος της Συρίας, ενώ προς επίρρωση των «δυτικών» πανηγυρισμών για «ιστορική ευκαιρία για τον συριακό λαό», ανακοινώθηκε την ίδια μέρα ένα μπαράζ αποφάσεων για κατάργηση του Συντάγματος, διάλυση της βουλής, απαγόρευση του πρώην κυβερνώντος κόμματος και άλλων κομμάτων κ.ά., με τους τζιχαντιστές να έχουν ήδη αναγγείλει ότι για την πραγματοποίηση εκλογών θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα 3-4 χρόνια...