Οι εύθραυστες εκεχειρίες στη Μέση Ανατολή, στη Λωρίδα της Γάζας και στον Λίβανο, όπως και οι συζητήσεις και τα «σενάρια» για μια ενδεχόμενη εκεχειρία και «διευθέτηση» της σύγκρουσης στην Ουκρανία, αξιοποιούνται από διάφορες πλευρές για να καλλιεργηθούν αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει ένα «φιλειρηνικό» ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, όλες οι βασικές αιτίες που «άναψαν» τις δύο βασικές ιμπεριαλιστικές πολεμικές συγκρούσεις των τελευταίων χρόνων, όπως και δεκάδες άλλα μέτωπα που μαίνονται σε όλο τον κόσμο, εξακολουθούν να υφίστανται και μάλιστα οξύνονται.

Στην κορυφή αυτών των αιτιών βρίσκεται η εντεινόμενη σύγκρουση δύο παγκόσμιων «στρατοπέδων» για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Είναι ο ισχυρός ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τους «συμμάχους» τους, από τη μία, και στο υπό διαμόρφωση «ευρασιατικό στρατόπεδο» των Κίνας - Ρωσίας - Ιράν - Β. Κορέας και των δικών τους «συμμάχων», για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα φυσικών πόρων, δρόμων μεταφοράς, γεωστρατηγικών στηριγμάτων, «σφαιρών επιρροής» και αγορών.

Ολοένα και περισσότερο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πίσω από κάθε σύγκρουση ξεπροβάλλει «χοντρικά» η αντιπαράθεση αυτών των δύο στρατοπέδων, με το ίδιο διακύβευμα πάντα, με την αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας για τη διεθνή πρωτοκαθεδρία να κυριαρχεί.

Τόσο στην Ανατολική Ευρώπη, στη Βαλτική και στη Μαύρη Θάλασσα, στην Αρκτική, όσο και στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία, στον Νότιο Καύκασο, στον Ειρηνικό και στην Αφρική, συσσωρεύεται περισσότερο «μπαρούτι».

Το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές δεν έγιναν ποτέ και πουθενά «ειρηνικά».

Ακόμη και με συμφωνίες «εκεχειρίας», παζάρια και τραπέζια διαπραγματεύσεων, το «φιτίλι» της κλιμάκωσης παραμένει αναμμένο, όπως άλλωστε δείχνουν οι πολεμικές προετοιμασίες και οι προσπάθειες εξοπλισμού όλων των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων ενόψει μιας ακόμα πιο γενικευμένης στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ τους.

Εξάλλου, αντίστοιχες συμφωνίες «εξομάλυνσης» και κατάπαυσης του πυρός που είχαν επιτευχθεί στο παρελθόν, οδήγησαν ακριβώς στις σημερινές πολεμικές συγκρούσεις.

Εναν πλήρους κλίμακας πόλεμο στην Ουκρανία εδώ και τρία χρόνια, με τον κίνδυνο να εξελιχθεί σε μια άμεση σύγκρουση ΝΑΤΟ - Ρωσίας και να γενικευτεί σε όλη την Ευρώπη. Στη Μέση Ανατολή έφεραν το νέο αιματοκύλισμα του Παλαιστινιακού λαού και την ισοπέδωση της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ, τον πόλεμο στον Λίβανο, την «ανταλλαγή» απευθείας επιθέσεων μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, την επικράτηση των τζιχαντιστών στη Συρία με παράλληλη επέκταση της ισραηλινής κατοχής...

Κυριολεκτικά, δεν υπάρχει ούτε ένα σημερινό πολεμικό μέτωπο, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, για το οποίο να μην είχαν προηγηθεί συμφωνίες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», που οδήγησαν τελικά σε πιο ορμητικό ξέσπασμα των συγκρούσεων.