Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία, που πραγματοποιήθηκαν ενάντια στην αντιδραστική μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος από την κυβέρνηση του Εμ. Μακρόν και συγκλόνισαν τη χώρα και όλη την Ευρώπη. Με την ευκαιρία αυτή, η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση (ΕΚΔ) πραγματοποίησε στις 16/3 στο Παρίσι Διάσκεψη με θέμα «Συμπεράσματα και προοπτικές για το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη», την οποία συνδιοργάνωσαν το ΚΚΕ και το Κομμουνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Γαλλίας (ΚΕΚΓ).

Στη Διάσκεψη μίλησαν εκπρόσωποι ΚΚ και κομμουνιστές συνδικαλιστές από Αυστρία, Γαλλία, Ελβετία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία, Σουηδία, Τουρκία και Φινλανδία, που κατά τη διάρκεια της συζήτησης μετέφεραν πείρα από την κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι, καθώς και από αυτή στην οποία βρίσκεται το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη. Παρακάτω αναφέρουμε ορισμένες πλευρές που ανέδειξαν οι εκπρόσωποί τους.

Από όλη την Ευρώπη έρχονται μηνύματα για την όξυνση της επίθεσης στην εργατική τάξη. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής:

«Οι Σουηδοί εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν σήμερα σημαντικές προκλήσεις: Εργασιακή ανασφάλεια, στάσιμους μισθούς και την απειλή της αυτοματοποίησης. Πολλοί επιβαρύνονται από το αυξανόμενο κόστος διαβίωσης και μια ολοένα πιο επισφαλή αγορά εργασίας», σημείωσε η Zahira Sarhan, εκπρόσωπος του ΚΚ Σουηδίας.

«Η σημερινή άνοδος νέων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως η Κίνα και οι BRICS, οι ρωγμές που αναδύονται από παλιές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, είναι σημάδια της οξυνόμενης ιμπεριαλιστικής κρίσης. Το βάρος αυτής της κρίσης επωμίζεται η εργατική τάξη όλων των χωρών», είπε ο Jesse Kleinau από το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Φινλανδίας.

Η Marina Lapuente από το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας τόνισε ότι «οι κινητοποιήσεις στην Ισπανία δεν έχουν φτάσει στην ίδια ένταση με τη Γαλλία, κυρίως λόγω του ρόλου των πλειοψηφικών συνδικάτων, που η προσήλωσή τους στην κυβέρνηση του σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού τα οδήγησε να υιοθετήσουν μια πολιτική αυτοσυγκράτησης και αποστράτευσης, που ευνοεί τη θεσμική διαπραγμάτευση. Αυτή η στάση ευνοεί τελικά τη διαιώνιση των επιθέσεων εναντίον της εργατικής τάξης και οδηγεί στον κοινωνικό εταιρισμό, ως μηχανισμό ρύθμισης των συγκρούσεων. Ενας τέτοιος μηχανισμός χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα ως εργαλείο του αστικού κράτους προκειμένου να διασφαλιστεί η "κοινωνική ειρήνη" για χάρη των μονοπωλίων. Ενα πρόσφατο παράδειγμα του ρόλου που παίζει η σοσιαλδημοκρατία στο εργατικό κίνημα στην Ισπανία είναι οι πρόσφατες δηλώσεις των εθνικών συνδικαλιστικών ηγετών για τον "επανεξοπλισμό της Ευρώπης" και τη "στρατηγική αυτονομία" της ΕΕ».

Ο Lukas Haswlanter, εκπρόσωπος του Κόμματος Εργασίας Αυστρίας, επεσήμανε ότι «ο πληθωρισμός και η άνοδος των τιμών έπληξαν σκληρά την εργατική τάξη το 2022 και το 2023 - και το φθινόπωρο του 2023 ξέσπασε κύμα απεργιών στην Αυστρία για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Παρόλο που η συνδικαλιστική ηγεσία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει την κλιμάκωση, ήταν σαφές ότι υπήρχε διάθεση για αγώνα. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα συμμετέχει τώρα στην τρέχουσα κυβέρνηση μαζί με τους Συντηρητικούς και τους Φιλελεύθερους. Η νέα κυβέρνηση έχει δύο πράγματα γραμμένα στην προμετωπίδα της: Πρώτον ότι τα κρατικά οικονομικά πρέπει να αναδιαρθρωθούν, και δεύτερον ότι πρέπει να προωθηθούν ο επανεξοπλισμός και η στρατιωτικοποίηση. Για άλλη μια φορά η εργατική τάξη πρόκειται να πληρώσει γι' αυτό και σχεδιάζονται πολυάριθμες επιθέσεις στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματά της. Λόγω της συμμετοχής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στην κυβέρνηση και των συνδικαλιστικών στελεχών που έχουν μεταπηδήσει από συνδικαλιστικές σε υπουργικές θέσεις, δεν μπορεί να αναμένεται καμία αντίσταση στις επερχόμενες επιθέσεις από τη συνδικαλιστική ηγεσία. Δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Ξανά και ξανά βλέπουμε πώς η εργατική αριστοκρατία στην ηγεσία των συνδικάτων και στα επιχειρησιακά συμβούλια καταπνίγει ή και εμποδίζει τους εργατικούς αγώνες».

Ο Jean - Christophe Brossard, εκπρόσωπος του ΚΕΚ Γαλλίας, σημείωσε ότι «όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ενσωματώθηκαν κυριολεκτικά στον κρατικό μηχανισμό. Στην πραγματικότητα, η εργατική αριστοκρατία είναι κοινωνικό στρώμα υπό τις διαταγές του ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η πραγματικότητα του γαλλικού συνδικαλισμού, μια πραγματικότητα που συνέβαλε στο να στερήσει το εργατικό κίνημα από κοινωνικές νίκες». Αναφερόμενος στην εμπειρία των αγώνων που έγιναν στη Γαλλία πριν δύο χρόνια, τόνισε ότι «οι γραφειοκρατίες όλων των συνδικάτων δεν είχαν στρατηγική αντιπαράθεσης, ούτε σχέδιο αγώνα και συντονισμού των απεργιών ή των καταλήψεων. Η στρατηγική των συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν να κάνουν τις δημόσιες αρχές "να λογικευτούν", εξ ονόματος της "κοινωνικής δημοκρατίας", βασιζόμενοι στον κοινοβουλευτισμό».

Οπως ανέφερε ο Gerry Grainger από το Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας,«και το 2024 ήταν χρονιά σημαντικών συνδικαλιστικών αγώνων στην Ιρλανδία. Η απεργία των εργαζομένων του δημόσιου τομέα στη Βόρεια Ιρλανδία στις 18/1/2024, η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση στη Βόρεια Ιρλανδία τα τελευταία 50 χρόνια, ήταν μια μαχητική και αποφασιστική στάση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, σε μια άνευ προηγουμένου κλιμάκωση της δράσης τους για τους μισθούς, τις συνθήκες εργασίας και την προστασία των δημόσιων υπηρεσιών. Στην επιτυχημένη γενικευμένη μέρα δράσης σε όλη τη Βόρεια Ιρλανδία συμμετείχαν εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους. Αυτή η μαζική δράση ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς δράσεων κατά τα προηγούμενα δύο χρόνια και αφορούσε κάτι περισσότερο από τα επιμέρους αιτήματα. Αφορούσε την υπεράσπιση και τη διασφάλιση ποιοτικών δημόσιων υπηρεσιών απέναντι σε μια αδυσώπητη εκστρατεία περικοπών του προϋπολογισμού, μέτρων λιτότητας, χαμηλών μισθών, κακών συνθηκών εργασίας, υποβάθμισης των δημόσιων υπηρεσιών και συνεχιζόμενων προσπαθειών ιδιωτικοποίησης, που εφαρμόζονται από τα αστικά κόμματα ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και των οικογενειών τους».

Ο Luuk Heerooms από το Νέο ΚΚ Ολλανδίας υπογράμμισε ότι «αν και ο αριθμός των απεργιών που προκηρύχθηκαν απέχει πολύ από τα ιστορικά ύψη, είναι εμφανής η αύξηση των κινητοποιήσεων σε ορισμένους κλάδους. Ετσι, οι εργαζόμενοι στα βιομηχανικά πλυντήρια και στα φαρμακεία απήργησαν για πρώτη φορά πέρυσι, ενώ οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία παραγωγής τούβλων απήργησαν για πρώτη φορά στην πρόσφατη Ιστορία. Περαιτέρω, από τα τέλη του 2024 και μετά ολόκληρος ο εκπαιδευτικός τομέας εντείνει τον αγώνα του ενάντια στις δραστικές περικοπές δαπανών που αντιμετωπίζει το εκπαιδευτικό σύστημα και οι οποίες θα έχουν ως αποτέλεσμα πολλές απώλειες θέσεων εργασίας, υπό το πρίσμα της προσπάθειας της κυβέρνησης να ανακατευθύνει τις δαπάνες προς πιο κερδοφόρες βιομηχανίες, συμπεριλαμβανομένης της αμυντικής βιομηχανίας. Οι απεργίες ξεκίνησαν αυτήν τη βδομάδα».

«Πολλές από τις σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες σε όλη την Ευρώπη, όπως αυτές που εκπροσωπούνται στη σοσιαλδημοκρατική ETUC, είναι γραφειοκρατικές, ιδιοτελείς», σημείωσε ο Gerry Grainger, εκπρόσωπος του Κόμματος Εργατών Ιρλανδίας.

Ο Jean - Christophe Brossard, εκπρόσωπος του ΚΕΚ Γαλλίας, επεσήμανε πως «πρέπει να έχουμε πλήρη επίγνωση ότι οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες δεν είναι απλώς "μαλθακές", αλλά αποτελούν έναν αναμεταδότη μονοπωλιακών πολιτικών και συμφερόντων», ενώ αναφέρθηκε και σε λαθεμένες απόψεις που είναι διαδεδομένες στη Γαλλία και απορρίπτουν την ανάγκη ύπαρξης ΚΚ, προκρίνοντας την υποκατάστασή του από τα συνδικάτα. Ετσι, «το συνδικάτο CGT ανέλαβε μια "πολιτική αποστολή", ισχυριζόμενο αμήχανα ότι είναι "το έμβρυο της σοσιαλιστικής κοινωνίας, που αναδύεται μέσα στον συνδικαλισμό", θέση που συνδυαζόταν με μια στάση κατά των κομμάτων και με τον αναρχοσυνδικαλισμό».

Από τη μεριά του ο Florian Morget, επίσης στέλεχος του ΚΕΚ Γαλλίας και συνδικαλιστής της CGT σε σωματείο εταιρείας Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, μίλησε για τις ρεφορμιστικές και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές αντιλήψεις που κυριάρχησαν στην ηγεσία των γαλλικών συνομοσπονδιών, καθώς και σε ένα μέρος της συνδικαλιστικής βάσης, και πρόσθεσε χαρακτηριστικά: «Αρκεί να δείτε τα καλέσματα που έγιναν κατά τη διάρκεια του αγώνα για τις συντάξεις, που ζητούσαν σεβασμό στη "δημοκρατία μας", έκαναν επίκληση στη "σοφία του Συνταγματικού Συμβουλίου", στους "βουλευτές που πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους" κ.ο.κ. Λες και το κράτος ήταν ένας ουδέτερος παράγοντας, δεν ήταν στην υπηρεσία της αστικής τάξης και ήταν δυνατόν να το λογικέψουμε».

Αναφέρθηκε επίσης στην «αναγκαία ανασυγκρότηση ταξικών και μαζικών συνδικάτων» και υπογράμμισε το ζήτημα της καταπολέμησης του συντεχνιασμού, φαινόμενο έντονο σε ορισμένες Ομοσπονδίες ή συνδικάτα, που κινητοποιούνται μόνο όταν απειλούνται τα άμεσα συμφέροντά τους, «όπως συμβαίνει αυτήν την περίοδο με την Ομοσπονδία Λιμενεργατών, η οποία συμμετέχει τώρα σε ένα κίνημα αποκλεισμού των λιμανιών για να υπερασπιστεί το ειδικό καθεστώς της, αλλά αρνήθηκε να αναλάβει την ίδια δράση όταν το ζήτημα προέκυψε σε διακλαδική βάση, εν μέσω του αγώνα για τις συντάξεις το 2023».

Οπως είπε ο Luuk Heerooms από το Νέο ΚΚ Ολλανδίας,«το Κόμμα αποφάσισε στο τελευταίο μας Συνέδριο να δώσει προτεραιότητα στην αύξηση της παρουσίας μας στο κίνημα της εργατικής τάξης, σχηματίζοντας νέες Οργανώσεις Βάσης στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, όπου οι εργαζόμενοι παράγουν και ζουν και όπου μπορούν να απεργήσουν ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία. Νέες δυνατότητες αλλά και κίνδυνοι προκύπτουν με τις αυξημένες αντιφάσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, με την προοπτική νέων πολέμων, κρίσεων και μέτρων λιτότητας, για τα οποία ο λαός θα πρέπει να πληρώσει το τίμημα. Νέες δυνατότητες τις οποίες θα εκμεταλλευτούμε για να ενισχύσουμε την οργάνωση και την ταξική συνείδηση της ολλανδικής εργατικής τάξης».

Ο Alpaslan Savas, εκπρόσωπος του ΚΚ Τουρκίας, αναφέρθηκε στη θετική εμπειρία που έχει το Κόμμα τα τελευταία χρόνια. Οπως είπε, «το ΚΚΤ δημιουργεί ενεργά πυρήνες στους χώρους εργασίας σε όλους τους βασικούς κλάδους. Αυτοί οι πυρήνες δρουν στρατηγικά με στόχο το ρίζωμα του Κόμματος σε αυτούς τους κλάδους. Αυτό το κύριο μέσο συνοδεύεται από τις άλλες δύο μορφές παρέμβασης, τις επιτροπές στον χώρο εργασίας και το δίκτυο αλληλεγγύης "Τα αφεντικά να νιώσουν την ανάσα μας" (...) Από την ίδρυσή της η πρωτοβουλία αυτή έχει υποστηρίξει αγώνες σε εκατοντάδες χώρους εργασίας και έχει διευκολύνει τον σχηματισμό επιτροπών χώρου εργασίας σε πολλές επιχειρήσεις - δομές που συνδέονται άμεσα με τους αγώνες στους χώρους εργασίας. Επιπλέον, έχουν δημιουργηθεί δίκτυα αλληλεγγύης που ενώνουν εργαζόμενους από τον ίδιο κλάδο, όπως το Δίκτυο Αλληλεγγύης Εργαζομένων Δήμων, το Δίκτυο Αλληλεγγύης Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας Κωνσταντινούπολης, το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κούριερ κ.ά. Η πρωτοβουλία αυτή δεν είναι συνδικάτο, χρησιμεύει ως μηχανισμός οργάνωσης και αλληλεγγύης για τους εργαζόμενους που αποκλείονται από τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές ή δεν εκπροσωπούνται από αυτές».

«Οι κομμουνιστές πρέπει σε κάθε περίπτωση να είμαστε ενεργά μέλη μαζικών οργανώσεων, όσο αντιδραστική κι αν είναι η ηγεσία τους, γιατί μόνο μέσα από τις οργανώσεις της εργατικής τάξης μπορούμε να ηγηθούμε των αγώνων της», τόνισε ο Jesse Kleinau, εκπρόσωπος του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Φινλανδίας.

Ο Domenico Cortese, εκπρόσωπος του Κομουνιστικού Μετώπου Ιταλίας, ανέφερε ότι «το Κόμμα μας έχει θέσει το καθήκον να εργαστεί σε δύο παράλληλα μέτωπα: Αφενός να συμβάλει στην ανασυγκρότηση μιας αυθεντικής ταξικής συνείδησης των Ιταλών εργατών, ξεπερνώντας τον κατακερματισμό που προκαλείται από την καπιταλιστική ανάπτυξη στην παρούσα φάση και από τη συμβιβαστική γραμμή των μεγάλων συνδικάτων, αφετέρου να προωθήσει τον διεθνή συντονισμό των εργατικών αγώνων».

Η Marina Lapuente από το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας υπογράμμισε ότι «οι εργατικοί αγώνες δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια αντίδραση διαμαρτυρίας, αλλά θα πρέπει να αποτελέσουν βήμα προς την οικοδόμηση μιας πολιτικής εναλλακτικής λύσης της εργατικής τάξης, για την οποία ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι αναντικατάστατος (...) Η οργάνωση της εργατικής τάξης γίνεται η μόνη εγγύηση για να μη φορτωθεί η κρίση στις πλάτες μας. Οι κομμουνιστές έχουν την ευθύνη να συμβάλουν αποφασιστικά σε μια τέτοια οργάνωση, να ενισχύσουν την ταξική συνείδηση και να επισημάνουν απερίφραστα ότι η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι ο σοσιαλισμός».

Βεβαίως, καταγράφοντας τα παραπάνω πρέπει να σημειώσουμε ότι τα ΚΚ της ΕΚΔ, που κατά βάση είναι νέα κόμματα και έχουν προέλθει από διασπάσεις κομμάτων, σε σκληρή πάλη με τον οπορτουνισμό, βάζουν σήμερα ορισμένες ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές βάσεις για τη δουλειά τους στην εργατική τάξη, ωστόσο θα απαιτηθεί να καλύψουν ακόμα αρκετό δρόμο για να ριζώσουν στους χώρους δουλειάς και να παίξουν τον αναντικατάστατο ρόλο που έχει το ΚΚ στην οργάνωση της πάλης για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Το ΚΚΕ θα είναι αρωγός σε αυτήν την επιδίωξη και προσπάθεια.

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που συμμετείχε στις εργασίες της Διάσκεψης της ΕΚΔ για τους εργατικούς αγώνες, επεδίωξε να μεταφέρει τη σημαντική εμπειρία που έχουν συσσωρεύσει οι κομμουνιστές της Ελλάδας.

Θα επιδιώξουμε εδώ να δώσουμε ορισμένα στοιχεία από αυτές τις παρεμβάσεις των στελεχών του ΚΚΕ, μιας και αυτές δημοσιεύτηκαν ολόκληρες στο «902.gr», ενώ βρίσκονται στα Αγγλικά, όπως και οι ομιλίες των άλλων ΚΚ, στην ιστοσελίδα της ΕΚΔ: http://www.eurcomact.org/, όπου υπάρχει και εκτενής αναφορά στην τελευταία μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση της 28ης Φλεβάρη, με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών.

Ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής, έκανε την εισαγωγική ομιλία εκ μέρους του Κόμματος, σημειώνοντας μεταξύ άλλων:

«Στην Ελλάδα υπάρχει θετική πείρα, καθώς εκδηλώνονται με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές κινητοποιήσεις με διεκδικήσεις για αυξήσεις σε μισθούς, υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για να στηθούν νέα σωματεία, να οργανωθούν οι εργαζόμενοι και να διεκδικήσουν σπάζοντας τη μοιρολατρία και τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων. Παράλληλα διεξάγεται μια συνολική προσπάθεια να συναντηθεί αυτός ο αγώνας με τις μαζικές κινητοποιήσεις των βιοπαλαιστών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων για την ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας για μια νέα και ελπιδοφόρα προοπτική για να ζήσει ο λαός μας χωρίς πολέμους, φτώχεια και καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Αυτός ο αγώνας για την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος γίνεται σε σφοδρή αντιπαράθεση με τις συμβιβασμένες ρεφορμιστικές ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, που στην Ελλάδα έχουν απαξιωθεί από τη διαχρονική υπονομευτική στάση τους, με τις ταξικές δυνάμεις να καταγραφούν σημαντικές επιτυχίες με την αλλαγή συσχετισμών σε σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικαλιστές που προσεγγίζουν και δρουν με βάση τη γραμμή του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα δυνάμεων. (...)

Παράλληλα το ΚΚΕ κι οι δυνάμεις του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα επιδιώκουν να αναπτύσσουν ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση μέσα στους χώρους δουλειάς. Ετσι για παράδειγμα ξεσκεπάζουν την κάθε φορά οργανωμένη επιχείρηση οι εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις να λειτουργούν ως μια "βαλβίδα εκτόνωσης" της λαϊκής οργής, ως σκαλοπάτι σε μια κυβερνητική εναλλαγή, ως "όχημα" για την αναπαλαίωση αυτού του σάπιου και φθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, καθώς και τη διαμόρφωση εναλλακτικών αντιλαϊκών πόλων που θα αντικαταστήσουν τους σημερινούς διαχειριστές της αστικής εξουσίας. Ετσι ώστε να συνειδητοποιείται από όσο γίνεται περισσότερους εργαζόμενους η αναγκαιότητα να πρωτοστατήσει η εργατική τάξη στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα (...)

Το ΚΚΕ αναδεικνύει πως η λύση είναι να εδραιωθεί η δυσπιστία του λαού απέναντι στην κυβέρνηση, το αστικό κράτος, την πολιτική που υλοποιούν, τις στρατηγικές επιλογές που κάνει για λογαριασμό της άρχουσας τάξης. (...) Αυτή η δυσπιστία μπορεί να γίνει απόφαση οργανωμένου, ανυποχώρητου αγώνα και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, με τις ανατρεπτικές ιδέες και το Πρόγραμμά του, για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που οι ζωές μας δεν θα "κοστίζουν", για τον Σοσιαλισμό».

Από τη μεριά του ο Γιάννης Τασιούλας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, αναφέρθηκε αναλυτικά στην απεργία της 28ης Φλεβάρη, στην οποία κυριάρχησε το σύνθημα «`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», που βοήθησε να αποκαλύπτεται ο εγκληματικός χαρακτήρας του αστικού κράτους απέναντι στις ανάγκες των εργατών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο Γ. Τασιούλας έφερε πείρα από μεγάλα μέτωπα πάλης, όπως είναι το μέτωπο της υπογραφής Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, σημειώνοντας πως «η επίθεση απέναντι στις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, στους μισθούς, ωράρια, ασφάλιση, κλιμακώθηκε στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, όπου οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου ψήφισαν δεκάδες αντεργατικούς νόμους που ανέτρεψαν προς το χειρότερο την κατάσταση (...) τα τελευταία χρόνια, πραγματοποιήθηκαν πιο μαζικοί αγώνες που αφορούσαν ολόκληρους κλάδους σε πανελλαδικό επίπεδο, φέρνοντας αποτελέσματα που σπάνε την αδιαλλαξία κυβέρνησης και κεφαλαίου, βελτιώνουν τους όρους δουλειάς και κυρίως λειτουργούν ως προετοιμασία των εργαζομένων για τους επόμενους αγώνες. Βοηθάνε να κατανοείται η αξία της ταξικής πάλης, ο ρόλος των συνδικάτων, συσσωρεύουν αναγκαία ζωντανή πείρα στους εργαζόμενους για να κατανοούν μέσα από τη συμμετοχή τους τη δύναμη του αγώνα, αλλά και το βασικό πρόβλημα, τη βασική αντίφαση που πρέπει να λυθεί, δηλαδή ότι χρειάζονται βαθιές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, στο ζήτημα της οικονομίας, το ζήτημα της εξουσίας, ώστε οι εργαζόμενοι να απολαύσουν τον πλούτο που παράγουν, που σήμερα τον ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές. Τέτοιοι αγώνες έγιναν στους οικοδόμους, στο μέταλλο, στους εργαζόμενους στην "e-food", στους εργαζόμενους των μεταλλείων της Χαλκιδικής και αλλού και διευκολύνουν την παρέμβασή μας στην αντιπαράθεση σε χώρους που είμαστε μειοψηφία. Λειτουργούν ως αγωνιστικό παράδειγμα για τα συνδικάτα και τους εργαζομένους. Επιδρούν ευρύτερα στους εργαζόμενους και τη συνείδησή τους, όπως ο αγώνας των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ για να έχουν σταθερή δουλειά που στηρίχτηκε από όλη την εργατική τάξη».

Ακόμη, ο Γ. Τασιούλας έδωσε στοιχεία για την πάλη των συνδικάτων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και στη σφαγή του λαού της Παλαιστίνης από το Ισραήλ, ανέδειξε πλευρές της πάλης για την αλλαγή των συσχετισμών στα συνδικάτα, στη συγκρότηση νέων σωματείων κ.ά. Αναφέρθηκε στην ανάγκη της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα και έκλεισε την παρέμβασή του σημειώνοντας: «Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει κατορθωτό αν δεν υπάρχει γερό Κομμουνιστικό Κόμμα, με επαναστατική στρατηγική, ριζωμένο μέσα στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Το μεγάλο όπλο είναι το Κόμμα, όλα πρέπει να υπηρετούν το δυνάμωμά του, γιατί είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης που θα την καθοδηγήσει να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».

Στο κλείσιμο των εργασιών ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, τόνισε πως «το επίπεδο ανάπτυξης, οι δυνατότητες κινητοποίησης, ο βαθμός οργάνωσης, οι κατακτήσεις του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα διαφέρουν. Διαφέρουν οι εμπειρίες του κάθε ΚΚ, που εξαρτιόνται από τις δυνατότητες, τις συνθήκες στις οποίες δρα κ.ά. (..) Ωστόσο, υπάρχουν και πολλά κοινά ζητήματα, όπως η επίθεση που έχουν εξαπολύσει στην εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη οι αστικές κυβερνήσεις κάθε "κοπής", δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές. Επίθεση που εκτυλίσσεται σε συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ακόμη και μέσα στον ευρωατλαντικό άξονα, κι όπου οι αστικές τάξεις της Ευρώπης προτάσσουν τον σχεδιασμό της λεγόμενης "στρατιωτικής αυτοτέλειας", της πολεμικής βιομηχανίας, που στην πράξη σημαίνει νέα επίθεση σε βάρος των κοινωνικών δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Πολιτική που χαράσσεται με την παράλληλη ένταση του αντικομμουνισμού και ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους. (...)

Η Διάσκεψη δείχνει τον προσανατολισμό των κομμάτων της ΕΚΔ στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στην επιδίωξη να στηρίζονται στην εργατική τάξη.

Οι κομμουνιστές θέλουμε να είμαστε πρωτοπόροι στην οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης στα μεγάλα μέτωπα πάλης, που αφορούν όλα τα προβλήματα που βιώνουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Εργατικοί αγώνες, που βάζουν εμπόδια στη στρατηγική που έχουν χαράξει οι αστικές τάξεις για την αύξηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Παλεύουμε για να εμποδίσουμε αντιδραστικά μέτρα, για να πετύχουμε κατακτήσεις που θα καλυτερεύσουν τη ζωή των εργαζομένων και ταυτόχρονα αποκαλύπτουμε πως αυτό το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, που υπηρετεί τα κέρδη των μονοπωλίων, δεν γιατρεύεται και πρέπει να ανατραπεί με την πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για να ανοίξει ο δρόμος για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Στεκόμαστε ως κόμματα της ΕΚΔ σε ταξικές και συνάμα διεθνιστικές θέσεις, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τις αμερικάνικες βάσεις και τους εγκληματικούς τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς των αστικών τάξεων, που για τα κέρδη των καπιταλιστών "ματώνουν" την εργατική τάξη σε πολλά σημεία του κόσμου.

Τα ΚΚ της ΕΚΔ, αναπτύσσοντας τη δράση τους, επιδιώκοντας την οργάνωση και ενίσχυση της πάλης των εργαζομένων στην Ευρώπη στους αγώνες που έρχονται, δεν ξεχνάμε το αθάνατο σύνθημα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου: "Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!"».