«Είναι πολυτέλεια να διαθέτουμε γιατρό ή νοσηλευτικό προσωπικό σε κάθε ασθενοφόρο, αν τυχαίνει να βρίσκονται την ίδια ώρα σε αποστολή, δύο τρία μαζί». Η απάντηση αυτή του προέδρου του νοσοκομείου Χαλκίδας, Γιάννη Παπουτσή, στον γραμματέα της ΝΕ Εύβοιας του ΚΚΕ, που έκανε παράσταση διαμαρτυρίας, με αφορμή τον άδικο χαμό της 80χρονης Ζωής Μέλιου την προηγούμενη Παρασκευή, κατά τη διάρκεια της διακομιδής της στο νοσοκομείο, από ασθενοφόρο που είχε μόνον οδηγό ως πλήρωμα, ήταν τόσο κυνική (ασχέτως αν κατάλαβε τι εξεστόμισε και άλλαξε το «πολυτέλεια» με το «αδυνατούμε»), όσο κυνική και απάνθρωπη είναι και η πολιτική της κυβέρνησης στον τομέα της Υγείας και όχι μόνο.

Μήπως, άραγε, υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία ότι το διορισμένο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (στην προκειμένη περίπτωση στη θέση του προέδρου του νοσοκομείου) εξέφρασε τη λογική της κυβέρνησής του; Αν όχι, δε χρειάζεται το παραμικρό σχόλιο από μας. Μόνο μια επισήμανση: Ας πάψουμε να τους παρέχουμε την πολυτέλεια της εφαρμογής αυτής της απάνθρωπης και ανθυγιεινής πολιτικής τους. Τώρα ΜΕΤΩΠΟ!

Μια ακόμα θετική εμπειρία για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά και πώς, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, πέρα από τις κομματικές ταμπέλες που τους βάζουν λογής κομματάρχες και οι μηχανισμοί του δικομματισμού, ζήσαμε το Σαββατοκύριακο όταν παρακολουθήσαμε το οδοιπορικό της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε χωριά του Δήμου Γόργιανης, με την ευκαιρία της ανακήρυξής της, ομόφωνα από το ΔΣ, σε επίτιμο δημότη του δήμου. Δεν ήταν μόνο η ζεστή υποδοχή που επιφύλαξαν στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ. Ηταν κυρίως το γεγονός πως οι κάτοικοι των εγκαταλειμμένων από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού χωριών εξέφραζαν την εμπιστοσύνη και την πίστη τους ότι το ΚΚΕ μπορεί και θα κάνει ό,τι πρέπει για να προωθηθούν οι λύσεις στα προβλήματά τους. Ενώ ανοιχτά εξέφραζαν την απογοήτευσή τους από τα κόμματα του δικομματισμού. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του Παπά στα Πριόνια πως «από το '50 μας χτυπάνε τις πλάτες και μας τάζουν δρόμο. Μα εγώ γέρασα κι ακόμα δρόμο δεν είδαμε...».

Η ειλικρίνεια και τα ζεστά λόγια των κατοίκων στο Δήμο Γόργιανης έδωσαν την αφορμή στην Αλέκα Παπαρήγα να σημειώσει πως «συναντήσαμε αγνούς ανθρώπους, ειλικρινείς. Και ακριβώς γι' αυτό ήρθαμε εδώ. Ν' ακούσουμε από τους ίδιους για τα προβλήματα, τα ζητήματα, που τους βασανίζουν, γιατί "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος"». Ωστόσο, «επειδή, ως ΚΚΕ, δεν κοροϊδεύουμε τον κόσμο», η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δεν παρέλειψε να προειδοποιήσει με σταράτες κουβέντες: «Εμείς θα κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε για τα προβλήματά σας. Ομως χρειάζεται και ο δικός σας αγώνας και οι ίδιοι να βγάλετε πολιτικά συμπεράσματα, να γυρίσετε την πλάτη στα κόμματα και τους παράγοντες που σας τάζουν, αλλά την επομένη των εκλογών ξεχνάνε τις υποσχέσεις τους».

Επίσης, ο ίδιος ο Τζ. Τόμπιν θεωρεί ανεφάρμοστη την παλιά ιδέα του για το «φόρο Τόμπιν» και αντί αυτού προτείνει «ενίσχυση και διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του ΔΝΤ, της ΠΤ, και του ΠΟΕ...».

Είναι σαν το άλλο σύντομο ανέκδοτο που πετάνε οι ίδιοι κύκλοι για «τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη». Λες και είναι δυνατόν να νοιάζεσαι για τον άνθρωπο και να υπάρχουν και τα καπιταλιστικά κέρδη. Ομως, πώς είναι δυνατόν να σωθούν ή και να αυξηθούν τα κέρδη και να είναι και οι άνθρωποι ευχαριστημένοι; Μόνο με τις αυταπάτες τέτοιων συνθημάτων που πρέπει να τα διαβάζεις ανάποδα, για να βγάζεις το «κρυπτογραφημένο μήνυμα». Ευτυχώς με τόσα χρόνια σοσιαλδημοκρατικής θεωρίας υπάρχει και η σχετική πλέον πείρα στο γνήσιο λαϊκό κίνημα για το «ανάποδο διάβασμα».

Αν και αυτός ζούσε με τον κυνισμό που τον διέκρινε και με τον μόνιμο ειλικρινή «καημό του» να σώσει το εκμεταλλευτικό σύστημα θα έλεγε στους σημερινούς σοσιαλδημοκράτες και «αριστερίζοντες» πολιτικολογούντες πως η «συνταγή δεν πιάνει πια γιατί έχουν αλλάξει τα υλικά...».