Τα μάτια των ποιητών βλέπουν με το δικό τους τρόπο. Πιάνουν το σφυγμό της καρδιάς και μ' αυτόν ευθυγραμμίζονται. Αλλοτε κανονικός, συνήθως ξέφρενος ή και άτονος, σηματοδοτεί την άυλη υφή των ποικίλων συναισθημάτων. Ακονισμένη ευαισθησία και καλλιεργημένη από την καθημερινότητα ακουμπά το λόγο της, με μεγάλη προσοχή, για κάποιες υπάρξεις που πόνεσαν «πάνω στης γης την πλάτη». Ξόδεψαν το πολύτιμο φορτίο των ονείρων τους περιμένοντας το φέγγος της ημέρας, κι η νύχτα, κυριαρχική, τους έκρυβε την αυγή. Θα 'πρεπε να έχουν ζήσει κι ευτυχήσει αυτές οι υπάρξεις, όμως, σε πολλές περιπτώσεις δεν «αργεί να ξημερώσει», απλά δεν ξημερώνει ποτέ. Αυτή η εναγώνια εσώτερη κραυγή, που κρατιέται στο «έρκος των...