Απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο τον Ιούλη του '74

Πέρασαν μήνες και αγώνες του κυπριακού λαού για να επιστρέψει ο Μακάριος, ο οποίος τελικά επέστρεψε το Δεκέμβριο του 1974 και η συνταγματική τάξη αποκαταστάθηκε. H Τουρκία όμως δεν απέσυρε τα στρατεύματά της. Αντίθετα σαν αποτέλεσμα της εισβολής 160.000 άνθρωποι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Χιλιάδες Κύπριοι πέθαναν, πάνω από 1.500 είναι αγνοούμενοι, των οποίων η μοίρα ακόμη αγνοείται σήμερα και χιλιάδες άνθρωποι παρέμειναν εγκλωβισμένοι στα Κατεχόμενα. Ηταν αρκετές χιλιάδες στην αρχή οι οποίοι σταδιακά εκδιώχθηκαν, παρά τις συμφωνίες που έγιναν για να παραμείνουν στα σπίτια τους και τώρα υπάρχουν περίπου 450 άνθρωποι εκεί.

Εκδήλωση της Επιτροπής Αγνοουμένων τον Ιούνη του '88

Μετά από αυτή την τραγική κατάσταση, που προκλήθηκε μετά την τουρκική εισβολή, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο οποίος ήταν ένας τολμηρός πολιτικός, με στόχο να αποκαταστήσει την ενότητα, την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της κυπριακής δημοκρατίας, προχώρησε σε ένα οδυνηρό και σημαντικό για τους Eλληνοκύπριους ιστορικό συμβιβασμό. Προχώρησε στην αποδοχή συμφωνίας με βάση την οποία το ενιαίο της κυπριακής δημοκρατίας θα μετεξελισσόταν σε ομοσπονδιακό κράτος. Και μάλιστα με δύο περιοχές, δύο ζώνες, αν και η λέξη ζώνες είναι αμφιλεγόμενη. Γι' αυτό συζητάμε τώρα για δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία. Δηλαδή σε αυτές τις δύο ζώνες, αυτές οι δύο κοινότητες που θα συναποτελέσουν το κυπριακό κράτος, εκατέρωθεν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι θα διοικούν τις ζώνες. Θα υπάρχει όμως μια κεντρική κυβέρνηση που θα συμβολίζει την ενότητα του κράτους και των λαών και φυσικά με την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαιώματος των προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια και στις περιουσίες τους, στην περιοχή που θα συμφωνηθεί μέσα στα διοικητικά σύνορα που θα είναι υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση.

Γιατί ήταν οδυνηρός συμβιβασμός; Ηταν και είναι οδυνηρός και αυτό το αναφέρω εμφαντικά κάθε φορά που συναντώ ανθρώπους από το εξωτερικό, γιατί ποτέ ξανά στην Κύπρο δεν είχαμε φυσικές συνθήκες για να δημιουργήσουμε ομοσπονδιακό κράτος. Οι φυσικές συνθήκες προϋποθέτουν κοινό έδαφος πρώτα απ' όλα. Ουδέποτε οι Τουρκοκύπριοι ήταν διαχωρισμένοι στην Κύπρο και ποτέ δεν είχαν αυτό το κριτήριο του κοινού εδάφους. Πάντα ζούσαν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι στην Πάφο, Λεμεσό, Αμμόχωστο, Λάρνακα και Κερύνεια, σε όλες τις πόλεις της Κύπρου ήταν διασκορπισμένοι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μαζί και δεν υπήρχε κριτήριο κοινού εδάφους.

Ενεκα της κατοχής που επιβλήθηκε με τα όπλα, ο Μακάριος αποδέχτηκε τη διζωνική ομοσπονδία και για το καλό της ενότητας του κράτους και του λαού και με στόχο να αποκαταστήσει το στοιχείο της ασφάλειας, επειδή οι Tουρκοκύπριοι, λόγω επιθέσεων που δέχτηκαν από Eλληνοκύπριους, σε πολλές περιπτώσεις ένιωθαν ανασφάλεια. Δεν είναι και ποτέ δεν ήταν εύκολο για τον κάτοικο Κερύνειας (η πλειοψηφία των Κερυνειωτών ήταν Eλληνοκύπριοι που έζησε 4.000 χρόνια στην Κερύνεια) να αποδεχτεί και να συμβιβαστεί με την αποδοχή αυτής της κατάστασης, ότι θα συνεχίζουν υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση. Το ίδιο ισχύει και για άλλους ανθρώπους που για χιλιάδες χρόνια αποτελούσαν πλειοψηφία και θεωρούσαν τους εαυτούς τους κυρίαρχους σε αυτή τη γη. Και όμως ο Μακάριος το αποδέχτηκε. Και πρέπει να πω ότι ο κυπριακός λαός, που είναι ειρηνικός στη μεγάλη του πλειοψηφία, επίσης αποδέχτηκε αυτή τη συμφωνία που έκανε ο ηγέτης. Ακόμα και το κόμμα μας την αποδέχτηκε.

O κύριος Ντενκτάς, που είναι ο ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, επίσης αποδέχτηκε αυτή τη συμφωνία με οδηγίες της Τουρκίας, η οποία συμφωνία προέβλεπε και αποστρατικοποίηση της Κύπρου. H Τουρκία όμως από τότε, παρά το ότι στέλνει τον κύριο Ντενκτάς σε διάλογο με τους Ελληνοκύπριους, όπως προϋποτίθεται από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, με στόχο να λυθεί αυτή η ούτω καλούμενη εσωτερική πτυχή του θέματος των Κυπρίων, ποτέ δε δέχτηκε την ομοσπονδία ως λύση του Κυπριακού. Με διάφορους τρόπους μένει αδιάλλακτος, ανατρέπει προτάσεις, δεν τις δέχεται και κάνει νέες προτάσεις ούτως ώστε να μην οδηγηθούμε σε λύση. Γιατί; Επειδή η Τουρκία ποτέ δεν αποδέχτηκε την ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού. Πώς το δείχνει αυτό; Εχουν υπογράψει την ομοσπονδία, αλλά ο κύριος Ντενκτάς σταδιακά αναπτύσσει τη δική του φιλοσοφία, ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν δύο κοινότητες, αλλά δύο λαοί ξεχωριστοί οι οποίοι έχουν ξεχωριστά δικαιώματα αυτοδιάθεσης. Και εφόσον έχουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, πρέπει να το εξασκήσουν. Και γνωρίζετε πολύ καλά ότι εξασκώντας το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, πού οδηγούμαστε; Στη δημιουργία κυρίαρχων κρατών.

Αρα, λοιπόν, ο στόχος είναι η δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών και πρέπει να υπάρχει ο φιλοσοφικός και πολιτικός αποκλεισμός για τη δημιουργία αυτών των κρατών. Νομίζω ότι από αυτή την ανάλυση αντιλαμβάνεστε ότι είναι αδύνατο σε μια μικρή χώρα όπως η Κύπρος και για τις ιστορικές της καταβολές να δημιουργηθούν δύο ξεχωριστά κυρίαρχα κράτη.

Αναφορικά με το θέμα της ανοχής της διεθνούς κοινότητας και του ρόλου των Βρετανών και των Αμερικανών, υπαρχούσης της Σοβιετικής Ενωσης, η Σοβιετική Ενωση έκανε πολλές προτάσεις για διεξαγωγή μιας διεθνούς συνάντησης για το Κυπριακό για εξεύρεση λύσης του προβλήματος, η οποία θα αποκαθιστούσε πραγματικά την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της κυπριακής δημοκρατίας. Οσον αφορά τη διεθνή πτυχή του προβλήματος τουλάχιστον. Αυτές οι προτάσεις ποτέ δεν έγιναν δεκτές από τις δυνάμεις και τα μόνιμα μέλη που πρόσκεινται στις δυνάμεις. Αντίθετα ανέχθηκαν κινήσεις και νέα τελεσίγραφα από πλευράς της Τουρκίας.

Αυτή η φιλοσοφία προωθήθηκε με τη δημιουργία τετελεσμένων στην Κύπρο, με κορυφαίο τετελεσμένο την αποσχιστική τους ενέργεια το 1983, με την οποία δημιουργούσαν την ούτω καλούμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Την οποία το Συμβούλιο Ασφαλείας των Hνωμένων Eθνών καταδίκασε εμφαντικά, όπως επίσης και την ανταλλαγή πρεσβευτών μεταξύ του ψευδοκράτους και της Τουρκίας. Εχουμε μείνει όμως με τις καταδίκες. Διαδοχικές προσπάθειες από τους ΓΓ των Hνωμένων Eθνών για λύση στη βάση των ψηφισμάτων του OHE δεν απέδωσαν καρπούς και φτάσαμε σήμερα που η Σοβιετική Ενωση διαλύθηκε και υπάρχει η «νέα τάξη πραγμάτων» και η «παγκοσμιοποίηση» φυσικά.

Στο πλαίσιο της «νέας τάξης πραγμάτων» και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, πολλοί εδώ στην Κύπρο άρχισαν να πανηγυρίζουν ότι η ελευθερία, η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα επικρατούσαν, γιατί δε θα υπήρχε η Σοβιετική Ενωση και η αντιπαράθεση των δύο κόσμων και η κυριαρχία της Τουρκίας θα εξαφανιζόταν. Και ότι το κυπριακό πρόβλημα θα λυνόταν. Ακούοντας αυτά τα σχόλια και στο Εθνικό Συμβούλιο δήλωσα ακόμα και τότε, εκ μέρους του AKEΛ, ότι από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης η Κύπρος, αλλά και οι άλλοι αγωνιζόμενοι λαοί θα ένιωθαν ορφανοί, μόνοι και απομονωμένοι στα χέρια των Αμερικανών και των Βρετανών. Και εμείς οι Κύπριοι είπα ότι θα δαγκώναμε το ένα δάκτυλο και θα νιώθαμε πόνο σε όλα τα δάκτυλα. Γιατί εμείς προβλέψαμε και αναλύσαμε την ανάπτυξη της κυριαρχίας της Τουρκίας για τους Αμερικανούς ως προκεχωρημένο φυλάκιό τους, ώστε να εισχωρήσουν στις περιοχές των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, που αποκαλούνται μουσουλμανικές δημοκρατίες.

Αλλά και στη Μέση Ανατολή επίσης τι αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας; Μια περιφερειακή υπερδύναμη, που συνεχώς δυναμώνεται από τους Αμερικανούς, η Τουρκία, και μια στρατηγικά σημαντική συμμαχία μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, υπό τις ευλογίες των Αμερικανών, με στόχο την πλήρη κυριαρχία στην περιοχή. Και έχουσα τέτοια σημασία η Τουρκία, φυσικά δεν ενοχλείται από τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και άλλους, οι οποίοι όταν αντιλήφθηκαν ότι τα συμφέροντά τους επηρεάζονται, μπήκαν στη Γιουγκοσλαβία και καταστρέφουν τη χώρα υπό τη σημαία των Ηνωμένων Εθνών, στο όνομα φυσικά των συμφερόντων των μειονοτήτων που ζούσαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Επίσης όταν κατάλαβαν ότι τα συμφέροντά τους επηρεάζονται σοβαρά το 1991 με τη στρατιωτική εισβολή του Ιράκ εναντίον του Κουβέιτ και την κατοχή του Κουβέιτ, την οποία φυσικά καταδικάσαμε, έστειλαν στρατεύματα και ανέκτησαν το Κουβέιτ, πέταξαν έξω από το Κουβέιτ το Ιράκ και από τότε τιμωρούν τον ιρακινό λαό με ένα εμπάργκο, που ουσιαστικά είναι μια γενοκτονία.

Στην Κύπρο δεν προχωρούν σε τέτοιες κινήσεις. Βλέπετε εμείς δεν παράγουμε πετρέλαιο, αλλά ελαιόλαδο, που δεν είναι τόσο πολύτιμο. H Τουρκία συνεπώς έχει πολύ μεγάλη σημασία για τους Αμερικανούς και γι' αυτό αυτή η απαράδεκτη κατάσταση συνεχίζεται στην Κύπρο, η παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας ενός ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους. Ενός μικρού και αδύνατου κράτους. Αλλά εδώ διακυβεύονται αρχές και η αξιοπιστία της διεθνούς κοινότητας δοκιμάζεται αν πραγματικά βασίζεται σε αρχές. Αυτό είναι που πραγματικά δοκιμάζεται εδώ.

Από το 1999 η νέα διεθνής ομάδα που δημιουργήθηκε από τους Αμερικανούς, οι 7 πιο ανεπτυγμένες χώρες και η Ρωσία, G8, άρχισε σταδιακά να αντικαθιστά τα Ηνωμένα Εθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας και να παίρνει αποφάσεις που σερβίρονται στο Συμβούλιο Ασφαλείας το οποίο τις εγκρίνει. Πήρε μια απόφαση για την Κύπρο που μπορεί να καταστεί πολύ ζημιογόνα για το λαό της Κύπρου, την οποία εμείς επικρίναμε σαν AKEΛ, διότι προβλέψαμε πού θα μας οδηγούσε. Καλούσαν λοιπόν τις δύο κοινότητες, τις οποίες πλέον αποκαλούσαν πλευρές και όχι κοινότητες, σε επανέναρξη του διαλόγου που είχε διακοπεί τρία χρόνια πριν, εξαιτίας πάλι του κ. Ντενκτάς, λαμβάνοντας πλήρως υπόψη τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και με τις δύο πλευρές να έχουν τη δυνατότητα να θέτουν «όλα στο τραπέζι». Λαμβάνοντας υπόψη πλήρως τα ψηφίσματα των Hνωμένων Eθνών, ενώ μέχρι τότε όλες οι διατυπώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν ότι το κυπριακό πρόβλημα πρέπει να διευθετηθεί στη βάση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Hνωμένων Eθνών με ένα κράτος, μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα. Αυτές είναι πρόνοιες που περιλαμβάνουν πολλά σημαντικά για την Κύπρο ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου με τον αποκλεισμό κάθε μορφής ένωσης ή διαχωρισμού ή διαίρεσης.

H θέση λοιπόν να ληφθούν πλήρως υπόψη τα ψηφίσματα, σημαίνει εκτροπή από αυτή τη βάση και η θέση «όλα στο τραπέζι» ήταν μια τεράστια παραχώρηση στον κ. Ντενκτάς, που του επιτρέπει επίσημα να θέτει και να απαιτεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δύο κυρίαρχα κράτη και συνομοσπονδία. Από τότε έγιναν και άλλες παραχωρήσεις. H EE αρνείτο μέχρι τότε να δεχτεί να βελτιώσει τις σχέσεις της με την Τουρκία και πάνω απ' όλα να την κάνει υποψήφια για ένταξη χώρα. Μετά από εκείνη την απόφαση έγιναν συζητήσεις και ζυμώσεις και βρέθηκε στο Ελσίνκι το Δεκέμβριο του 1999 μια φόρμουλα. Παραχωρήθηκε στην Κύπρο η θέση ότι όταν η Κύπρος θα ήταν έτοιμη και θα είχε ολοκληρώσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, η EE να τη δεχτεί, χωρίς η λύση του Κυπριακού να είναι προϋπόθεση. Βεβαίως με μια μικρή προσθήκη, που μπορεί να είναι και η ουσία. Και αυτή η προσθήκη είναι ότι όλες οι παράμετροι θα ληφθούν υπόψη. Αυτό μπορεί να σημαίνει μη αποδοχή της Κύπρου, αν δεν έχει λυθεί το Κυπριακό. Αυτή είναι η δική μας ερμηνεία και δε βλέπω το λόγο γιατί να προστεθεί αυτή η προσθήκη.

H Τουρκία τι πήρε; Μπήκε στον προθάλαμο της EE, έγινε υποψήφια για ένταξη χώρα, ένας ισότιμος συνέταιρος κατά κάποιο τρόπο. Τι έδωσε η Τουρκία; Στην Κύπρο απολύτως τίποτα εκτός από περισσότερη αδιαλλαξία και κυνισμό και μάλιστα προσθέτοντας και επιπρόσθετες απειλές κατά της Κύπρου και της EE, αν η Κύπρος ενταχθεί στην EE πριν τη λύση του προβλήματος. Απείλησε η Τουρκία με αντίδραση χωρίς όρια. O κ. Τζεμ, ο κ. Ετζεβίτ, ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκτόξευσαν αυτές τις απειλές. Και το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν αντέδρασε. Και λυπάμαι να παρατηρήσω ότι ούτε η EE αντέδρασε για να καταδικάσει τουλάχιστον αυτές τις απειλές.

Αυτή την ώρα, μετά από πέντε γύρους συνομιλιών βασισμένων στο ψήφισμα 1250 που εγκρίθηκε από τους G8 και μια συνεχή απαράδεκτη προσπάθεια του κ. Ντενκτάς να γίνει δεκτή μια λύση συνομοσπονδίας και δύο κυρίαρχα κράτη, έχουμε και πάλι αδιέξοδο και ανανεωμένες προσπάθειες από τον ΓΓ των Hνωμένων Eθνών να φέρει και πάλι τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. O Ντενκτάς και η Τουρκία απαιτούν νέες εκτροπές θέλοντας να εξευμενιστούν. Και η κυπριακή πολιτική ηγεσία, με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αγωνιζόμαστε να πείσουμε ότι είναι απαράδεκτες νέες εκτροπές. Και ότι θα πρέπει τουλάχιστον να συνεχίσουμε από το σημείο που σταματήσαμε στον τελευταίο γύρο.

H εκτίμηση του AKEΛ είναι ότι το κυπριακό πρόβλημα βρίσκεται στη χειρότερη θέση που ήταν ποτέ. Πληροφορίες οι οποίες δεν απορρίπτονται από κυβερνητικούς κύκλους ούτε από τον ελληνικό παράγοντα μιλούν για μια προσπάθεια να διεξάγονται συνομιλίες, στην πορεία των οποίων θα έχουμε ως αποτέλεσμα το συγκερασμό θέσεων μεταξύ ομοσπονδίας και συνομοσπονδίας και να φτάσουμε σε ένα πλαίσιο λύσης που θα μας προσφερθεί λίγο πριν την ένταξη της Κύπρου. Και ότι ο κυπριακός λαός μπορεί να βρεθεί προ εκβιαστικών διλημμάτων. Δεχτείτε αυτό το σχέδιο, για να δεχτούμε την Κύπρο στην EE. H θέση μας είναι ξεκάθαρη. O κυπριακός λαός δεν μπορεί να αποδεχτεί μια τέτοια λύση.

H θέση μας, η οποία πιστεύω ότι είναι και γενικότερη θέση της κυπριακής ηγεσίας και του Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι ότι πρέπει να πιεστεί η Τουρκία και ο Ντενκτάς να αλλάξουν φιλοσοφία και να τιμήσουν την υπογραφή τους στις Συμφωνίες Κορυφής που μιλούν για μια δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία, για ένα κράτος, μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Ενα κράτος στο οποίο θα αποκατασταθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι βασικές ελευθερίες όλων των πολιτών συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος όλων των προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Και να γίνει προσπάθεια πριν από την ένταξη της Κύπρου να λυθεί το πρόβλημα πάνω σε αυτή τη βάση. Μια δίκαιη λύση μέσα από την οποία οι E/κ και οι T/κ να γίνουν μέρος της EE. Αυτό είναι το νόημα της αλλαγής θέσης του AKEΛ από τη θέση εναντίον της ένταξης στην EE στη θέση υπέρ της ένταξης. Αυτή είναι μια βασική προϋπόθεση για μια δίκαιη λύση του Κυπριακού. Διαφορετικά έχουμε πολλούς λόγους για να συνεχίσουμε να είμαστε εναντίον της ένταξης. Και όμως το AKEΛ είναι ένα ευέλικτο κόμμα που για το καλό των εθνικών συμφερόντων και χάριν της επανένωσης της Κύπρου είναι έτοιμο να προχωρήσει σε αλλαγές στις θέσεις του, γιατί πάνω απ' όλα θέτει το συμφέρον της χώρας και του λαού και τα ταξικά συμφέροντα και οι θέσεις μας έρχονται δεύτερα.

H EE πιστεύουμε πρέπει να ενεργοποιήσει τη θέση ότι η λύση του Κυπριακού δεν είναι προϋπόθεση για την ένταξη της Κύπρου και όσο είναι ξεκάθαρο ότι η Τουρκία και ο κ. Ντενκτάς είναι το εμπόδιο, λόγω των απαράδεκτων θέσεών τους που είναι αντίθετες με τα ψηφίσματα των HE και τις Συμφωνίες Κορυφής. Διαφορετικά, η Κύπρος θα παραμείνει όμηρος της Τουρκίας για πολλοστή φορά ουσιαστικά με την ανοχή και την έγκριση της διεθνούς κοινότητας. Οχι σε εκβιασμούς, ναι σε ειρηνική λύση. Το πρόβλημα πάντα ήταν πολιτικό πρόβλημα ποτέ δεν ήταν στρατιωτικό. Ομως, η λύση είναι η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, η οποία να στηρίζεται σε βασικές αρχές και να αποκαθιστά την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και φυσικά τα ανθρώπινα δικαιώματα του κυπριακού λαού.

Οσον αφορά αυτό με το οποίο ασχολείται ο κ. Λάακσο, την έκθεση για την αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου. O δημογραφικός χαρακτήρας της Κύπρου έχει σαν χαρακτηριστικό του το ότι οι E/κ και οι T/κ ζουν μαζί διασκορπισμένοι σε όλη της Κύπρο. Με τη βία των όπλων έχουν εκδιώξει 160.000 E/κ από τις περιουσίες τους και υποχρέωσαν τους T/κ με τη βία των όπλων να μετακινηθούν από την Πάφο, τη Λεμεσό και τη Λάρνακα και να εγκατασταθούν στα σπίτια των Ελληνοκυπρίων που εκδίωξαν. Αλλά δεν έμειναν μόνο σε αυτό. Δε σταμάτησαν εκεί. Από το 1976 - 1977 άρχισαν ένα σχέδιο κλασικού εποικισμού. Αρχές του 21ου αιώνα, τη νέα χιλιετία, υπό τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας μεταφέρουν Τούρκους από την Ανατολία και άλλες περιοχές της Τουρκίας, τους εγκαθιστούν στα Κατεχόμενα και τους μετατρέπουν σε πολίτες της ούτω καλούμενης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου. Εν τω μεταξύ οι συνθήκες και η πολιτική στα Κατεχόμενα είναι καταπιεστικές, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες είναι κακές και οι T/κ που είναι συνηθισμένοι με την κυπριακή νοοτροπία αναγκάζονται να φύγουν, επειδή τους βλέπουν σαν πολίτες δεύτερης τάξης. Αυτοί, στο όνομα των οποίων εισέβαλαν στην Κύπρο, αναγκάζονται να φύγουν από την Κύπρο και να μεταναστεύσουν στην Αγγλία, όπου υπάρχει μεγάλη κοινότητα E/κ και T/κ, λόγω των περασμένων αποικιοκρατικών δεσμών, στην Αυστραλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στις HΠA επίσης. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Την ημέρα της εισβολής υπήρχαν 120.000 T/κ. Με βάση τα δημογραφικά κριτήρια ( τη χαμηλότερη θνησιμότητα κ.ά. ) θα έπρεπε να υπήρχαν 150 με 160 χιλιάδες σήμερα. Τι έχουμε σήμερα; Εχουμε μόνο 70.000 T/κ και 85.000-90.000 Τούρκους έποικους. Οι οποίοι δε νιώθουν ότι η Κύπρος είναι η πατρίδα τους. Ερχονται εδώ από τη Μερσίνα. Γι' αυτό και οι T/κ εξεγείρονται εναντίον αυτού του φαινομένου και κάνουν μαζικές κινητοποιήσεις εναντίον αυτής της τουρκικής πολιτικής και του Ντενκτάς και ζητούν ομοσπονδία, επανένωση της Κύπρου και του λαού της και φυσικά απαλλαγή από τον σφιχτό κλοιό και εναγκαλισμό της Τουρκίας.

Τελειώνοντας, έχοντας υπόψη αυτά που είπα αντιλαμβάνεστε ότι η δική σας αλληλεγγύη και υποστήριξη αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία και σας ευχαριστούμε γι' αυτό.