«`Η με τις ΗΠΑ ή με τους τρομοκράτες». Αυτό το εξοντωτικό δίλημμα, έβαλε, με το χτεσινό διάγγελμά του, ο Τζ. Μπους μπροστά σε όλα τα κράτη του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις των περισσότερων κρατών (με τη «δική μας» πρώτη και καλύτερη) δεν έχουν κανένα δίλημμα. Γιατί, απλά, είναι στο ίδιο στρατόπεδο με τους αρχιτρομοκράτες του πλανήτη, αντλούν δύναμη από την προστασία των αφεντικών της «νέας τάξης» και από κοινού εργάζονται για τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Ομως, οι λαοί δεν έχουν κανένα τέτοιο δίλημμα. Δεν υπάρχει, δηλαδή, γι' αυτούς το δίλημμα «με τους αρχιτρομοκράτες ή με τους τρομοκράτες, που οι ίδιοι κατασκεύασαν». Στην πραγματικότητα βέβαια, ο Μπους το δίλημμα που βάζει είναι «ή μαζί μας και τη νέα τάξη ή μαζί με εκείνους που αμφισβητούν και αντιστέκονται». Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι λαοί δεν μπορούν να είναι «μαζί» με τους τυράννους τους, μαζί με αυτούς που τους εκμεταλλεύονται άγρια και τους ματοκυλάνε.
Ανησυχεί σφόδρα η κυβέρνηση μπροστά στις νέες αγροτικές κινητοποιήσεις, που ξεκινούν, αύριο Δευτέρα, ξανά από τη Θεσσαλία και αναμένεται να επεκταθούν και σε άλλες αγροτικές περιοχές της χώρας. Κι είναι δικαιολογημένη η ανησυχία της, καθώς αυτές οι κινητοποιήσεις στοχεύουν στην ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της.
Η αγωνία της την οδήγησε σε αψυχολόγητες και, εν πολλοίς, φοβισμένες επιθέσεις εναντίον στελεχών του αγωνιστικού αγροτικού κινήματος, που αποκαλύπτουν τον αντιαγροτικό χαρακτήρα των μέτρων, που, και με δική της συμμετοχή, λαμβάνονται στις Βρυξέλλες - π.χ. ο νέος καταστροφικός κανονισμός για το βαμβάκι - και οργανώνουν την πάλη των αγροτών.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο αγροτικός κόσμος θα συνεχίσει τον αγώνα του για να μην ξεριζωθεί από τη γη του και να μείνει στα χωριά του, διότι δεν έχει άλλη επιλογή. Και τελικά, θα επιβάλει την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, η οποία θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μικρομεσαίων αγροτών και θα βοηθάει στην ανάπτυξη στη χώρα μας.
Ο ελληνικός λαός δείχνει λύπη και συμπόνια για τα θύματα του τρομοκρατικού χτυπήματος στις ΗΠΑ, αλλά δεν έπεσε στη «λούμπα» να συνταυτιστεί με τον Μπους και τους άλλους ηγέτες της Δύσης, που διψούν για «εκδίκηση» και για αίμα αθώων. Αυτά τα αισθήματα του λαού μας εκφράζουν όσοι δημοσιογράφοι επιμένουν να γράφουν όλη την αλήθεια. Οπως, π.χ., η Βάσω Κυριαζή στην εφημερίδα «Πρώτη» του Βόλου, η οποία, σε άρθρο της, επισημαίνει: «Από το να καταδικάσεις, ωστόσο, ένα γεγονός και να εκφράσεις τη συμπαράστασή σου στον αμερικάνικο λαό που δοκιμάζεται σκληρά, μέχρι να εξιλεώσεις τις ΗΠΑ και την πολιτική που άσκησαν όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει μεγάλη απόσταση».
Κι αφού κριτικάρει τους ηγέτες του ΝΑΤΟ, που αποδέχτηκαν ό,τι τους ζήτησαν οι ΗΠΑ, καταλήγοντας, τονίζει: «Μπράβο στην Αλέκα Παπαρήγα, που είχε το θάρρος να το πει δημόσια, αντίθετα με όλους τους άλλους, που κρύφτηκαν πίσω από το φόβο της οργής που διακατέχει τη μόνη υπερδύναμη: Αλλο ο αμερικάνικος λαός, τον οποίο αγαπάμε και συμπάσχουμε μαζί του κι άλλο η πολιτική του ηγεσία, που είναι η μοναδική υπεύθυνη για το κακό που έγινε».
«Ο φόρος Τόμπιν δεν αποτελεί πανάκεια, αλλά χρήσιμο εργαλείο για κάποια μορφή ελέγχου της αχαλίνωτης νεοφιλελευθέρου χαρακτήρα παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας κερδοσκοπίας και για την εξεύρεση πολύτιμων πόρων για κοινωνικές πολιτικές και για άμβλυνση των ανισοτήτων στο σύγχρονο κόσμο». Αυτά λέει, ανάμεσα σε άλλα, η ηγεσία του ΣΥΝ, προτρέποντας την κυβέρνηση Σημίτη να ταχθεί υπέρ του φόρου Τόμπιν στη σύνοδο του ΕΚΟΦΙΝ.
Είναι, όμως, έτσι; Μπορεί ο φόρος Τόμπιν ή ο οποιοσδήποτε φόρος στις χρηματιστηριακές συναλλαγές ή, τέλος πάντων, στα υπερκέρδη των πολυεθνικών, να αποτελέσει ένα «χρήσιμο εργαλείο», κλπ., κλπ., αν δεν εντάσσεται στα πλαίσια μιας γενικότερης αντιμονοπωλιακής πολιτικής; `Η, να το πούμε αλλιώς, τι σόι εργαλείο θα είναι η καθιέρωση ενός φόρου Τόμπιν και, ταυτόχρονα, η θέσπιση μιας σειράς νέων φορολογικών προνομίων για το μεγάλο κεφάλαιο, νέων αντιδραστικών μέτρων για την εργασία, κλπ., κλπ., έτσι ώστε να δίνει με το ένα χέρι στους κεφαλαιοκράτες πολλαπλάσια, απ' όσα, δήθεν, τους παίρνει με το άλλο; Προφανώς, θα είναι ένα εργαλείο αποπροσανατολισμού και κοροϊδίας των εργαζομένων και όχι όσα αναφέρει η ηγεσία του ΣΥΝ στην ανακοίνωσή της.
Μα, δεν τα γνωρίζει αυτά η ηγεσία του ΣΥΝ, ίσως αναρωτηθείτε. Και, βέβαια, τα γνωρίζει. Απλά, όμως, τόσο το προαναφερόμενο παράδειγμα, όσο και διάφορα άλλα, κάνουν φανερά ποια είναι τα πραγματικά όρια της ...αριστερής του πολιτικής και πρότασης, όπως και των όσων συχνά πυκνά διακηρύσσει, περί κοινωνικής δικαιοσύνης, κλπ., κλπ. Φανερώνουν, επίσης, την ιδιαίτερη συμβολή του στην καλλιέργεια αυταπατών ανάμεσα στους εργαζόμενους και, επομένως, την αντικειμενική και ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις βοήθεια, που παρέχει σε όλους όσοι εφαρμόζουν σήμερα τις πολιτικές «αχαλίνωτης νεοφιλελευθέρου χαρακτήρα παγκοσμιοποίησης», όπως γράφει στην ανακοίνωσή του.
Η «αγιογραφία» αυτή προσκυνά όλους τους αγωνιστές του λαού μας. Μα, προπάντων, τη γυναίκα. Η γυναίκα - μήτρα του λαού και οι αγώνες της, «ζωγραφισμένη» σε διάφορους χωροχρόνους, έχει πολλά ονόματα. Αληθινό (όπως έλεγαν τη μάνα του συγγραφέα), αλλά και συμβολικό το πρώτο γυναικείο όνομα. Ελένη. Οι γυναίκες του μυθ-ιστορήματος συνθέτουν έναν γυναικείο «Χορό», θυμίζοντας την αρχαία τραγωδία. Θηλυκό όνομα έχει η «Κορυφαία» αυτού του «Χορού». Τη λένε Εργατική Τάξη, που η αφύπνισή της άρχισε στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, συνεχίστηκε με πρωτοπόρους αγώνες και «έπη» - παντοτινή κληρονομιά και δίδαγμα για το λαό μας.
Ατράνταχτες αποδείξεις για την εμπλοκή της Αλ Κάιντα δεν έχουν βρεθεί, ενώ το κυνήγι μαγισσών με συλλήψεις 75 ανθρώπων κυρίως αραβικής καταγωγής ως την Παρασκευή από τις αμερικανικές αρχές, μάλλον προπαγάνδα περί «εξωτερικής απειλής» συνιστά παρά οτιδήποτε άλλο.
Για τον Ασκροφτ βέβαια όλα αυτά λίγη σημασία έχουν. Η ηγεμονική στρατηγική περιλαμβάνει και τη δημιουργία μιας κοινωνίας του τρόμου. Κι ο υπουργός Δικαιοσύνης έχει αναλάβει το ρόλο του μπροστάρη της κυβέρνησης Μπους και των συμφερόντων που αυτή εξυπηρετεί, στη διαδικασία δημιουργίας ενός οχυρού στη θέση της υποτιθέμενης ελεύθερης δυτικής κοινωνίας στα αμερικανικά πρότυπα. Από τη δημιουργία/ διαμόρφωση ενός πολιτισμού με δεδομένο το καθεστώς των διαρκών παρακολουθήσεων (φυσικών, τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, στο Διαδίκτυο), μέχρι το ξήλωμα της νομοθεσίας και την αντικατάστασή της από μια νέα, πολεμικού τύπου.
Μια πρόγευση του τι έρχεται μπορεί κανείς να δει στο πακέτο νομοσχεδίων που ήδη από την περασμένη Δευτέρα πρότεινε προς κύρωση στην πολιτεία της Νέας Υόρκης ο κυβερνήτης Τζορτζ Πατάκι - αρκεί να αναφερθεί ότι κατ' αυτό αν κάποιος διατυπώσει φραστικά μια απειλή τρομοκρατικής ενέργειας, καταδικάζεται σε έως και 7 χρόνια κάθειρξης. `Η αν κάποιος «υποστηρίξει» μια τρομοκρατική ενέργεια (σκοπίμως η έννοια της «υποστήριξης» δε διασαφηνίζεται) αντιμετωπίζει ποινή 15ετούς κάθειρξης. Υπ' όψιν, οι νόμοι αυτοί αποτελούν το μοντέλο πάνω στο οποίο θα δομηθεί η νέα ομοσπονδιακή νομοθεσία, και την επαύριο, η Ευρωπαϊκή...
Ηταν που ήταν
θλιβερή
κι είχε το μαύρο
χάλι,
τώρα του κόσμου
οι αισχροί,
οι αφέντες
οι μεγάλοι,
καινούρια
θα της βάλουνε
καπέλα
στο κεφάλι
κι θά 'ναι ολόιδια
η καψερή
μαϊμού
και καρναβάλι.
*
Ηταν που ήταν
κολοβή,
απάτη, αγυρτεία,
τώρα που βρέθηκε
λαβή
με την
τρομοκρατία,
θα την «κλαδέψει»
πιο πολύ
της Γης η αλητεία
και μόνον πια
κατ' όνομα
θά 'ναι
«δημοκρατία»!