«Ο φόρος Τόμπιν δεν αποτελεί πανάκεια, αλλά χρήσιμο εργαλείο για κάποια μορφή ελέγχου της αχαλίνωτης νεοφιλελευθέρου χαρακτήρα παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας κερδοσκοπίας και για την εξεύρεση πολύτιμων πόρων για κοινωνικές πολιτικές και για άμβλυνση των ανισοτήτων στο σύγχρονο κόσμο». Αυτά λέει, ανάμεσα σε άλλα, η ηγεσία του ΣΥΝ, προτρέποντας την κυβέρνηση Σημίτη να ταχθεί υπέρ του φόρου Τόμπιν στη σύνοδο του ΕΚΟΦΙΝ.

Είναι, όμως, έτσι; Μπορεί ο φόρος Τόμπιν ή ο οποιοσδήποτε φόρος στις χρηματιστηριακές συναλλαγές ή, τέλος πάντων, στα υπερκέρδη των πολυεθνικών, να αποτελέσει ένα «χρήσιμο εργαλείο», κλπ., κλπ., αν δεν εντάσσεται στα πλαίσια μιας γενικότερης αντιμονοπωλιακής πολιτικής; `Η, να το πούμε αλλιώς, τι σόι εργαλείο θα είναι η καθιέρωση ενός φόρου Τόμπιν και, ταυτόχρονα, η θέσπιση μιας σειράς νέων φορολογικών προνομίων για το μεγάλο κεφάλαιο, νέων αντιδραστικών μέτρων για την εργασία, κλπ., κλπ., έτσι ώστε να δίνει με το ένα χέρι στους κεφαλαιοκράτες πολλαπλάσια, απ' όσα, δήθεν, τους παίρνει με το άλλο; Προφανώς, θα είναι ένα εργαλείο αποπροσανατολισμού και κοροϊδίας των εργαζομένων και όχι όσα αναφέρει η ηγεσία του ΣΥΝ στην ανακοίνωσή της.