Ζωντανή απόδειξη ότι η ιεραρχία της εκκλησίας στρατεύεται σταθερά με τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας είναι ο μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος (Καρδίτσας). Ο Θ. Κουμαριανός σε συνέντευξή του προχτές στον «Φλας» (Ν. Κακαουνάκη) παρουσιάστηκε ως ο «διαβασμένος» προπαγανδιστής των κυβερνητικών ιδεολογημάτων και συκοφαντιών σε βάρος των αγροτών, αναμασώντας τα περί διασπάθισης των κοινοτικών επιδοτήσεων σε σκυλάδικα και άλλα «πολιτιστικά ιδρύματα» κ.ο.κ. Φυσικά, δεν τον έβγαλαν τυχαία «στον αέρα» λίγες μέρες πριν το αγωνιστικό ραντεβού των αγροτών. Προφανώς ο ποιμενάρχης δε γνωρίζει ή αδιαφορεί σε ποια κατάσταση βρίσκεται το ποίμνιό του και αντί να υπερασπίζεται το δίκιο τους, προτιμά τον Μαμμωνά...

Από στοίχημα σε στοίχημα πηγαίνει ο λαός μας τα τελευταία 30 χρόνια. Στη δεκαετία του 1970 και αμέσως μετά την κατάρρευση της χούντας, το στοίχημα που μπήκε μπροστά στον ελληνικό λαό ήταν αυτό της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Κερδίζοντας το στοίχημα θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, έλεγαν οι τότε «πραματευτάδες» των ψεύτικων οραμάτων και τεχνητών ελπίδων. Το 1981 η χώρα έγινε μέλος της ΕΟΚ, αλλά «χρυσά κουτάλια» οι εργαζόμενοι ποτέ δεν είδαν. Αντ' αυτών βρέθηκαν μπροστά σε νέο στοίχημα. Εμπρός, για να πετύχουμε την «ενιαία εσωτερική αγορά», έλεγαν οι «πραματευτάδες», υποσχόμενοι, ταυτόχρονα, καλύτερες μέρες. Τα χρόνια πέρασαν, η ενιαία εσωτερική αγορά έγινε, αλλά οι καλύτερες μέρες δεν ήρθαν και πάλι, για τους εργαζόμενους. Εμφανίστηκε, όμως, νέο στοίχημα: Το ευρώ. Αντε πάλι υπομονή, μονόπλευρες λιτότητες και όλα τα συμπαρομαρτούντα, για να κερδίσουν το νέο στοίχημα και να απολαύσουν μετά τους καρπούς των κόπων και των θυσιών τους. Ηρθε και το ευρώ, αλλά οι καρποί δε φαίνονται πουθενά. Κάνουμε λάθος;

Οσοι, πάντως, αμφιβάλλετε για την εκτίμησή μας, διαβάστε τι είπε προχτές ο Κ. Σημίτης: «Τα χρόνια που έρχονται έχουμε μια νέα πρόκληση να αντιμετωπίσουμε. Την πραγματική οικονομική και κοινωνική σύγκλιση. Να φτάσει το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού το βιοτικό επίπεδο των λαών της Ευρώπης. Για να πετύχουμε αυτό τον σκοπό, πρέπει να συνεχίσουμε τις αλλαγές, τις μεταρρυθμίσεις. Πρέπει να συνεχίσουμε με αμείωτη ένταση». Αντε πάλι υπομονή, δηλαδή. Αντε πάλι ψίχουλα για τους πολλούς και αμύθητα κέρδη για τους λίγους. Εχουμε, πλέον, νέο στοίχημα μπροστά μας: «Την πραγματική οικονομική και κοινωνική σύγκλιση». Τώρα, πώς γίνεται, να κερδίσουμε το συγκεκριμένο, νέο στοίχημα, συνεχίζοντας τις κυβερνητικές πολιτικές, που κάνουν τους εργαζόμενους να λένε «κάθε φέτος και χειρότερα», μόνον ο Σημίτης μπορεί να το εξηγήσει... Ισως στέρεψε η ευρηματικότητά τους. Ισως το ξανασκεφθούν και μας ξεφουρνίσουν κάτι άλλο στην πορεία. Ενα είναι ολοφάνερο πάντως: Η συνέχιση αυτής της πολιτικής μόνον τους εργαζόμενους και το λαό δε θα ωφελήσει.