Από στοίχημα σε στοίχημα πηγαίνει ο λαός μας τα τελευταία 30 χρόνια. Στη δεκαετία του 1970 και αμέσως μετά την κατάρρευση της χούντας, το στοίχημα που μπήκε μπροστά στον ελληνικό λαό ήταν αυτό της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Κερδίζοντας το στοίχημα θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, έλεγαν οι τότε «πραματευτάδες» των ψεύτικων οραμάτων και τεχνητών ελπίδων. Το 1981 η χώρα έγινε μέλος της ΕΟΚ, αλλά «χρυσά κουτάλια» οι εργαζόμενοι ποτέ δεν είδαν. Αντ' αυτών βρέθηκαν μπροστά σε νέο στοίχημα. Εμπρός, για να πετύχουμε την «ενιαία εσωτερική αγορά», έλεγαν οι «πραματευτάδες», υποσχόμενοι, ταυτόχρονα, καλύτερες μέρες. Τα χρόνια πέρασαν, η ενιαία εσωτερική αγορά έγινε, αλλά οι καλύτερες μέρες δεν ήρθαν και πάλι, για τους εργαζόμενους. Εμφανίστηκε, όμως, νέο στοίχημα: Το ευρώ. Αντε πάλι υπομονή, μονόπλευρες λιτότητες και όλα τα συμπαρομαρτούντα, για να κερδίσουν το νέο στοίχημα και να απολαύσουν μετά τους καρπούς των κόπων και των θυσιών τους. Ηρθε και το ευρώ, αλλά οι καρποί δε φαίνονται πουθενά. Κάνουμε λάθος;