Η ελληνική κυβέρνηση - άσχετα αν δεν το ομολογεί - αλλά και η ελληνική κοινωνία συνολικά πήραν μια γερή γεύση για τον περίτεχνο τρόπο με τον οποίο τα πανίσχυρα ΜΜΕ στην Αμερική θέτουν σε λειτουργία τους μηχανισμούς ψεύδους και διαστρέβλωσης γεγονότων και καταστάσεων. Ο ελληνικός λαός διαπίστωσε με ποιο τρόπο οι αδίστακτοι χειραγωγοί της διεθνούς κοινής γνώμης παίζουν το παιγνίδι της δαιμονοποίησης προσωπικοτήτων, αλλά και ολόκληρων χωρών.

Η ιστορία αυτή όμως έχει αρκετό βάθος, μας πάει πιο μακριά, μερικές δεκαετίες πίσω. Συγκεκριμένα στις δεκαετίες του '70 και του '80, όταν η σοσιαλιστική κοινότητα ήταν παρούσα. Τότε που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις ΗΠΑ και τη Δ. Ευρώπη -εφημερίδες, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί - είχαν επιδοθεί σε λυσσώδη προπαγάνδα κατά των σοσιαλιστικών χωρών, με αιχμή του δόρατος την... υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τότε οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ δεν είχαν ανακαλύψει την... τρομοκρατία. Αυτή είναι φρούτο τελευταίας εποχής, των αρχών της δεκαετίας του '90. Τις δεκαετίες όμως του '70 και του '80 άλλες ήταν οι προτεραιότητες. Η υπονόμευση και η ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, με «Δούρειο Ιππο» τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Γιατί κατά τη χυδαία - αλλά όντως πανίσχυρη - αυτή προπαγανδιστική μηχανή, προβλήματα παραβίασης των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων δεν υφίσταντο στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης. Αντίθετα, τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονταν συστηματικά και κατάφωρα στις σοσιαλιστικές χώρες, επειδή οι τελευταίες δεν επέτρεπαν στις αντεπαναστατικές δυνάμεις να εμφανιστούν νόμιμες στο πολιτικό προσκήνιο. Μπορεί βέβαια στις ΗΠΑ το αριστερό κίνημα να διώχτηκε με τις πιο άγριες μορφές - δολοφονίες ηγετών του, συνεργασία κυβερνήσεων με τη μαφία σε ρόλο δολοφόνου εκτελεστή, μακαρθισμός - μπορεί οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ να στήριξαν αιμοσταγή φασιστικά καθεστώτα, να χρηματοδότησαν χωρίς φειδώ εγκληματικές αντεπαναστατικές οργανώσεις που δρούσαν κατά λαϊκών καθεστώτων. Μπορεί στις ΗΠΑ να έχει μετατραπεί η αστική δημοκρατία σε φασίζουσα δημοκρατία της μαριονέτας, αλλά κατά τα άλλα έχουμε να κάνουμε με μια... βαθιά δημοκρατική χώρα! Αυτά έλεγαν τότε και δυστυχώς τα ανόητα αυτά ιδεολογήματα βρήκαν και στη χώρα μας ένθερμους οπαδούς, πρόθυμους μαχητές της δημοκρατίας κατά του... ολοκληρωτισμού. Για όσους έχουν ασθενή μνήμη, να θυμίσουμε ότι την καραμέλα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις σοσιαλιστικές χώρες την πιπίλισαν τότε με μεγάλη ευχαρίστηση όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι το τότε «ΚΚΕ εσ.» Το τελευταίο μάλιστα με ιδιαίτερη ζέση, καθώς το θέμα αυτό το θεωρούσε βασικό διακριτικό, διαχωριστικό του γνώρισμα ως προς το ΚΚΕ. Την υποταγή του στο καπιταλιστικό σύστημα την κάλυπτε με μπόλικες αναφορές στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Που όλα αυτά υπήρχαν στον καπιταλισμό, αλλά... όχι στις σοσιαλιστικές χώρες. Στις τελευταίες, βέβαια, είχαν όλοι δουλιά, είχαν υψηλού επιπέδου παιδεία και υγεία, αλλά δεν είχαν... δημοκρατία. Τη συσσωρευμένη αυτή ανοησία την είχαν κάνει όλες οι πολιτικές δυνάμεις - πλην ΚΚΕ - ιδεολογική παντιέρα.

Πού να 'ξεραν όμως τότε οι... μαχητές της δημοκρατικής Δύσης, τι θα ακολουθούσε μετά την πτώση των σοσιαλιστικών χωρών. Πού να 'ξεραν οι άμοιροι ότι οι φίλοι και οι προστάτες Αμερικανοί, που τόσα χρόνια τους ξεζούμισαν στον αντικομμουνιστικό αγώνα, θα έφτανε η στιγμή που θα τους πετούσαν σαν στυμμένες λεμονόκουπες! Οτι θα έφταναν στο σημείο με σκαιότατο τρόπο - και με μοχλό την τρομοκρατία - να απαιτούν το μοίρασμα του Αιγαίου με την Τουρκία και την αποδοχή από την ελληνική πλευρά της διχοτόμησης της Κύπρου! Ποιος να φανταζόταν ότι αυτοί που αναμασούσαν αβασάνιστα χτες την αμερικανική προπαγάνδα, θα αναγκάζονταν σήμερα να αποδείξουν στους Αμερικανούς ότι... δεν είναι ελέφαντες! Οτι η Ελλάδα δεν είναι... χώρα τρομοκρατών! Και να τρέμει το φυλλοκάρδι τους μήπως κάποιο αμερικανικό κανάλι μας... τιμήσει με κάποια νέα εκπομπή περί... τρομοκρατίας! Οτι ο Σημίτης, αυτός ο ένθερμος οπαδός των αγορών, ο πρωθυπουργός που προσέφερε γην και ύδωρ στους Αμερικανούς στην επέμβασή τους στη Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν, να ορκίζεται και να κάνει «τούμπες», για να αποδείξει ότι... δεν είναι κι αυτός τρομοκράτης! Τρελά πράγματα δηλαδή, που όμως συμβαίνουν στη σχιζοφρενική εποχή που ζούμε.