Από τη διαδήλωση της Πέμπτης στην Αθήνα

Με δεδομένη αυτήν την εκτίμηση και το γεγονός ότι αυτά τα μέτρα ήδη τα έχουν αποδεχτεί οι ξεπουλημένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η προετοιμασία της απεργίας της 3ης του Απρίλη από τη βάση των συνδικάτων και τις επιτροπές αγώνα αποκτά τα χαρακτηριστικά της «άνθρωπο τον άνθρωπο» συζήτησης, επίμονης δουλιάς για πραγματοποίηση συνελεύσεων σ' όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους, οργάνωσης της αντίστασης με τέτοιο τρόπο που η εργατική τάξη να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη λυσσαλέα και σε όλα τα επίπεδα επίθεση που ακολουθεί.

Οι ανατροπές αφορούν το ύψος των συντάξεων, τα όρια ηλικίας, τα επικουρικά ταμεία, το χαρακτήρα του «νέου» ΙΚΑ, τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, την Εργατική Εστία. Τελικά όλες τις παροχές που απόμειναν στο σημερινό σύστημα και τις κατακτήσεις εργαζομένων και συνταξιούχων.

Πιο συγκεκριμένα για τους μισθωτούς του ΙΚΑ, που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία, τα μέτρα προβλέπουν:

Το διαχωρισμό των εργαζομένων σε δύο βασικές κατηγορίες, όπως πρωτοέκανε ο νόμος Σιούφα. Στους πριν το 1993 και στους εργαζόμενους που μπήκαν στην παραγωγή μετά την 1/1/93. Η χειρότερη θέση των δεύτερων καθόλου δε σημαίνει ότι καλυτερεύει η θέση των εργαζομένων πριν το 1993. Αντίθετα στη μοίρα των «νέων» εργαζομένων σταδιακά θα έλθουν όλες οι κατηγορίες των εργαζομένων. Αυτοί είναι το «πρότυπο» σύμφωνα με τα σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Το πανό του ΠΑΜΕ με τα αιτήματα των εργατών στην πρόσοψη της ΓΣΕΕ

Χωρίς όριο ηλικίας η συνταξιοδότηση θα γίνεται στα 37 χρόνια. Αντί για 30 χρόνια ή 9.000 ένσημα, χωρίς όριο ηλικίας που απαιτούν οι εργαζόμενοι. Αντί να μειώνονται τα χρόνια εργασίας και σκληρής εκμετάλλευσης, αυξάνονται.

Μάλιστα αν κάποιος εργαζόμενος συμπληρώσει τα 35 χρόνια εργασίας νωρίτερα από τα 65, θα πρέπει να περιμένει να πάρει σύνταξη στα 65. Διαφορετικά η σύνταξή του θα μειώνεται.

Μένει σε ισχύ η κατάργηση του δικαιώματος των γυναικών να βγαίνουν στη σύνταξη μια πενταετία νωρίτερα σε σχέση με τους άντρες. Σε ισχύ παραμένουν και όλες οι διατάξεις του νόμου Σιούφα για τις εργαζόμενες μητέρες. Οι δήθεν εναλλακτικές προτάσεις του υπουργείου (πλασματικός χρόνος για κάθε παιδί) σε τίποτα δε βελτιώνουν την άσχημη θέση των νέων εργαζόμενων μητέρων. Οπως σε τίποτα δεν αλλάζει το μεσαίωνα που βιώνει η γενιά αυτή, η δήθεν παροχή για υπολογισμό της σύνταξης στο 70% αντί στο 60% του συντάξιμου μισθού και η διαμόρφωση των κατώτερων συντάξεων στο 70% της εκάστοτε συλλογικής σύμβασης.

Η μαύρη πραγματικότητα δεν αλλάζει. Κύρια και επικουρική ασφάλιση δε θα ξεπερνάει το 90% των συντάξιμων αποδοχών. Και η κατώτερη σύνταξη τις 125.000 περίπου σε σημερινές τιμές. Αυτά είναι τα «δώρα» της κυβέρνησης.

Για πριν το 1993 η κυβέρνηση κρατά σε ισχύ το διαμορφωμένο καθεστώς: Στα γενικά όρια 15 χρόνια ασφάλισης και το 65ο έτος στους άντρες, το 60ό για τις γυναίκες και στα ειδικά όρια την 35ετία με όριο ηλικίας τα 58 χρόνια ή εναλλακτικά τα 37 χρόνια χωρίς όριο ηλικίας και το ίδιο ποσοστό αναπλήρωσης, τα κατώτερα όρια συντάξεων, τις συντάξιμες αποδοχές και το καθεστώς των γυναικών.

Τι είναι όμως στην πραγματικότητα αυτά που κρατά σε ισχύ; Είναι όλα αυτά για τα οποία βαρυγκωμάει η εργατική τάξη. Κρατά σε ισχύ τα 4.500 ένσημα αντί για 4.050 που ζητάνε οι εργαζόμενοι. Κρατά τις συντάξεις πείνας αποδεσμευμένες από τα 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη. Κρατά το πραγματικό ποσοστό αναπλήρωσης των συντάξεων στο 44%. Κρατά την εργαζόμενη γυναίκα στην πρέσα. Δέστε μόνο πόσες γυναίκες μπορούν να εξασφαλίσουν ένσημα μετά τα 50 και αυτό αρκεί. Ε, αυτή η συντήρηση είναι κατάψυξη για τον εργαζόμενο λαό.

Μια μεγάλη παραχάραξη επιφύλαξε για τους δημόσιους υπάλληλους η κυβέρνηση, με τα μέτρα που ανακοίνωσε το υπουργείο Εργασίας την περασμένη βδομάδα. Οι γενικοί άξονες παραμένουν αρνητικοί από όποια σκοπιά και να τους δεις, με το αντιασφαλιστικό πλαίσιο των νόμων της ΝΔ της περιόδου 1990-1992 να διευρύνεται για τους «παλαιούς» εργαζόμενους.

Από εκεί και πέρα, εκμεταλλευόμενη κατάλληλα την κατηγοριοποίηση που επέβαλαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, απομονώνει περιπτώσεις και προχωρεί σε επιμέρους μετατροπές, εμφανιζόμενη να κάνει δήθεν βελτιώσεις στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο. Ενα όμως είναι καθαρό: Αυξάνει τα όρια ηλικίας για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο και μειώνει τις συντάξεις, αλλάζοντας τον τρόπο υπολογισμού και μειώνοντας το ποσοστό αναπλήρωσης της σύνταξης. Αυτό που συμβαίνει και εδώ είναι ότι η κυβέρνηση μετακυλά βάρη στους εργαζόμενους, απελευθερώνει χρήμα για το κεφάλαιο.

Τα μέτρα είναι συγκεκριμένα και μπορούν να αξιολογηθούν, εφόσον ληφθούν υπόψη αυτές οι δυο βασικές παρεμβάσεις που κάνει η κυβέρνηση για τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης:

• Μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης από το 80% που ισχύει σήμερα για τους προσληφθέντες μεταξύ 1982-1992 στο 70%. Η μείωση γίνεται σταδιακά. Για όποιον συνταξιοδοτηθεί το 2008, το ποσοστό αναπλήρωσης θα είναι 79%. Η μείωση είναι της τάξης του 1% ανά έτος, έτσι ώστε για όποιον συνταξιοδοτηθεί το 2017, το ποσοστό αναπλήρωσης να είναι 70%.
• Διεύρυνση της βάσης υπολογισμού της σύνταξης. Για τους προσληφθέντες μεταξύ 1982 και 1992, σήμερα υπολογίζεται ο συντάξιμος μισθός του τελευταίου μήνα στην υπηρεσία για τον υπολογισμό της σύνταξης. Με την κυβερνητική πρόταση θα υπολογίζεται ο μέσος όρος των συντάξιμων αποδοχών των τελευταίων πέντε ετών!!! Και σε αυτή την περίπτωση η διεύρυνση είναι σταδιακή, για να «χρυσωθεί το χάπι». Για όποιον συνταξιοδοτηθεί το 2008, ο υπολογισμός θα γίνει με βάση το μέσο όρο των αποδοχών του τελευταίου έτους. Θα προστίθεται ένα έτος κάθε χρόνο, έτσι ώστε να φτάσει τα πέντε χρόνια για εκείνους που θα συνταξιοδοτούνται από το 2012 και μετά.
• Για να ενισχύσει δήθεν τις συντάξεις που πετσοκόβονται με αυτές τις διατάξεις, η κυβέρνηση προτείνει για τους δημόσιους υπάλληλους μια κίβδηλη βελτίωση. Επιβάλλει αύξηση των εισφορών επί ενός πλασματικού ποσού 60.000 δραχμών. Ο εργαζόμενος θα πληρώνει εισφορές που θα υπολογίζονται για το άθροισμα του βασικού μισθού με το χρονοεπίδομα και τις 60.000. Η διάταξη αυτή είναι εξαιρετικά προβληματική και με πολύμορφες αρνητικές επιπτώσεις για όλους τους δημόσιους υπάλληλους. Πρώτα απ' όλα απορρίπτει στην πράξη το πάγιο αίτημα ένταξης στο βασικό, συντάξιμο μισθό όλων των κύριων επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων. Εάν γίνει αυτό, η σύνταξη θα είναι μεγαλύτερη από ό,τι με τον τρόπο που προτείνει η κυβέρνηση. Επιπρόσθετα, διαχωρίζει τους συνταξιούχους σε παλιούς και νέους και αποσυνδέει εντέλει τους μισθούς των εν ενεργεία από τις συντάξεις.
• Τέλος, αλλάζει το συντελεστή για τον υπολογισμό της μειωμένης σύνταξης, από το 50 στο 35, όπως ήταν παλαιότερα. Μια ρύθμιση που ακυρώνεται ουσιαστικά από τη γενικότερη αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού του ύψους της σύνταξης.

Οι παραπάνω παρεμβάσεις αλλάζουν δραστικά το «τοπίο» και επιδεινώνουν καθοριστικά τη θέση των δημοσίων υπαλλήλων. Ταυτόχρονα επηρεάζουν τα υπόλοιπα μέτρα που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, για πρόσληψη στο δημόσιο μετά το 1982 και συνταξιοδότηση από το 2008 και μετά:

• Συνταξιοδότηση στα 37 χρόνια υπηρεσίας χωρίς όριο ηλικίας. Εδώ η κυβέρνηση, αντί να ανατρέψει τις αρνητικές διατάξεις του νόμου Σιούφα, έρχεται να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να περιπαίξει το γενικότερο αίτημα για μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Να σημειωθεί ότι πολλές Ομοσπονδίες του Δημοσίου ζητούν σήμερα συνταξιοδότηση στα 30 χρόνια υπηρεσίας χωρίς όριο ηλικίας.
• Συνταξιοδότηση στα 35 χρόνια με όριο ηλικίας τα 58 για άνδρες και γυναίκες. Τώρα για τους άνδρες ισχύουν τα 60 χρόνια. Αν και εμφανίζεται να μειώνει το όριο κατά δυο χρόνια για τους άνδρες, με την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού της σύνταξης εξαναγκάζει τους εργαζόμενους, άνδρες και γυναίκες να μην κάνουν χρήση αυτής της δυνατότητας και να παραμείνουν στην εργασία για να αυξηθεί η σύνταξή τους!
• Συνταξιοδότηση με 15 χρόνια υπηρεσίας για τους άνδρες στα 65 και τις γυναίκες στα 60. Το ύψος της σύνταξης και στις δυο περιπτώσεις είναι αμελητέο και απαγορευτικό για τη συνταξιοδότηση με τον σημερινό τρόπο υπολογισμού. Με το νέο τρόπο υπολογισμού, μόνο η λέξη εξαθλίωση μπορεί να χαρακτηρίσει τη σύνταξη που θα λάβει ο εργαζόμενος.

Για τους προσληφθέντες από το 1993 και μετά ισχύουν βεβαίως τα γενικότερα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Η μείωση των συντάξεων και η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης είναι το βασικό γνώρισμα των κυβερνητικών παρεμβάσεων και για τους ασφαλισμένους στα ταμεία των πρώην ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Στο όνομα της «ενιαιοποίησης» των κανόνων και των αρχών του ασφαλιστικού συστήματος, προβλέπονται και για αυτούς τους εργαζόμενους τα ίδια όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και ο ίδιος γενικός τρόπος υπολογισμού της σύνταξης, όπως και για τους εργαζόμενους στο δημόσιο.

Πρόκειται ωστόσο και σε αυτή την περίπτωση για μια ενιαιοποίηση προς τα κάτω. Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ απλώνονται σε όσους είχαν αποφύγει αρχικά την ολοκληρωτική και άμεση υπαγωγή τους σε αυτούς. Οπως και με τους δημόσιους υπάλληλους, έτσι και με αυτούς τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση προχωρεί σε δυο βασικές εξαιρετικά αρνητικές παρεμβάσεις, με επίκεντρο τους ασφαλισμένους για πρώτη φορά μεταξύ του 1982 και του 1992:

- Αλλάζει το ποσοστό αναπλήρωσης της σύνταξης από 80% του μισθού των εν ενεργεία σε 70%, ακολουθώντας το ίδιο μοντέλο σταδιακής μείωσης από το 2008 έως το 2017.

- Διευρύνει τη βάση υπολογισμού της σύνταξης από το τελευταίο μισθό στην τελευταία πενταετία, σταδιακά από το 2008 και κατά ένα έτος για κάθε χρόνο μέχρι το 2012.

Σε αυτό το σημείο, η κυβέρνηση επαναφέρει και για τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ το συντελεστή 35 για τον υπολογισμό της μειωμένης σύνταξης. Αυτά που χάνουν οι εργαζόμενοι από την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού δεν αναπληρώνονται σε καμία περίπτωση από αυτή τη διάταξη.

Οι υπόλοιπες ανατροπές είναι:

• Σύνταξη με 35 χρόνια εργασίας χωρίς όριο ηλικίας για τους ασφαλισμένους πριν το 1982.
• Σύνταξη στα 37 χρόνια εργασίας χωρίς όριο ηλικίας για τους ασφαλισμένους μετά το 1982.
• Σύνταξη στα 60 για τις γυναίκες με ελάχιστο τα 15 χρόνια εργασίας.
• Σύνταξη στα 65 για τους άνδρες με ελάχιστο 15 χρόνια εργασίας.
• Σύνταξη στα 58 για άνδρες και γυναίκες με 35 χρόνια εργασίας.

Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι για τους εργαζόμενους αυτών των κλάδων προβλέπεται σήμερα η συνταξιοδότηση στα 35 χρόνια εργασίας χωρίς όριο ηλικίας! Σε κάθε περίπτωση δεν αλλάζει και το γενικότερο όριο των 65 ετών, αντίθετα αυξάνεται μέσα από το κόλπο της αύξησης της σύνταξης για τους μετά το '93 ασφαλισμένους, μέσω της παραμονής τους στην εργασία.