Μπορεί η κυβέρνηση να παρουσίασε τεμαχισμένα τα μέτρα για την κοινωνική ασφάλιση, όμως δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι όλες οι προτάσεις, αφορούν ένα συνεκτικό σχέδιο που ανατρέπει κατακτήσεις όλων των εργαζομένων, περικόπτει και τσακίζει δικαιώματα. Κάτω από την αντιασφαλιστική σπάθη μπαίνουν όλοι οι εργαζόμενοι. Τα μέτρα έχουν ένα και μόνο αποτέλεσμα: Χάνουν οι εργαζόμενοι, κερδίζει το κεφάλαιο. Δεν υπάρχει κανένα ισοζύγιο με «πλην» και «συν». Το αποτέλεσμα είναι σε βάρος συνολικά της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Τα μέτρα χτυπούν και τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους σε ΔΕΚΟ, τράπεζες και τους δημοσίους υπαλλήλους και τις εργαζόμενες γυναίκες και τη νέα γενιά.

Με δεδομένη αυτήν την εκτίμηση και το γεγονός ότι αυτά τα μέτρα ήδη τα έχουν αποδεχτεί οι ξεπουλημένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η προετοιμασία της απεργίας της 3ης του Απρίλη από τη βάση των συνδικάτων και τις επιτροπές αγώνα αποκτά τα χαρακτηριστικά της «άνθρωπο τον άνθρωπο» συζήτησης, επίμονης δουλιάς για πραγματοποίηση συνελεύσεων σ' όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους, οργάνωσης της αντίστασης με τέτοιο τρόπο που η εργατική τάξη να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη λυσσαλέα και σε όλα τα επίπεδα επίθεση που ακολουθεί.

Οι ανατροπές αφορούν το ύψος των συντάξεων, τα όρια ηλικίας, τα επικουρικά ταμεία, το χαρακτήρα του «νέου» ΙΚΑ, τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, την Εργατική Εστία. Τελικά όλες τις παροχές που απόμειναν στο σημερινό σύστημα και τις κατακτήσεις εργαζομένων και συνταξιούχων.

Πιο συγκεκριμένα για τους μισθωτούς του ΙΚΑ, που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία, τα μέτρα προβλέπουν:

Το διαχωρισμό των εργαζομένων σε δύο βασικές κατηγορίες, όπως πρωτοέκανε ο νόμος Σιούφα. Στους πριν το 1993 και στους εργαζόμενους που μπήκαν στην παραγωγή μετά την 1/1/93. Η χειρότερη θέση των δεύτερων καθόλου δε σημαίνει ότι καλυτερεύει η θέση των εργαζομένων πριν το 1993. Αντίθετα στη μοίρα των «νέων» εργαζομένων σταδιακά θα έλθουν όλες οι κατηγορίες των εργαζομένων. Αυτοί είναι το «πρότυπο» σύμφωνα με τα σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Ειδικότερα για τους μετά το 1993 επιβάλλεται: Η αύξηση των ορίων ηλικίας στα 67 χρόνια. Για πρώτη φορά λοιπόν σπάει και αυτό το όριο των 65 χρόνων, όσο και αν αυτό γίνεται με τη φάκα του «εθελοντισμού». Η διαμόρφωση της αγοράς εργασίας με τους όρους του απασχολήσιμου, η ανεργία, οι χαμηλές συντάξεις, θα εξαναγκάζουν πολλούς εργαζόμενους να παραμένουν και μέχρι τα 67 προκειμένου να εξασφαλίσουν κάποια ανεκτή σύνταξη.

Χωρίς όριο ηλικίας η συνταξιοδότηση θα γίνεται στα 37 χρόνια. Αντί για 30 χρόνια ή 9.000 ένσημα, χωρίς όριο ηλικίας που απαιτούν οι εργαζόμενοι. Αντί να μειώνονται τα χρόνια εργασίας και σκληρής εκμετάλλευσης, αυξάνονται.

Μάλιστα αν κάποιος εργαζόμενος συμπληρώσει τα 35 χρόνια εργασίας νωρίτερα από τα 65, θα πρέπει να περιμένει να πάρει σύνταξη στα 65. Διαφορετικά η σύνταξή του θα μειώνεται.

Μένει σε ισχύ η κατάργηση του δικαιώματος των γυναικών να βγαίνουν στη σύνταξη μια πενταετία νωρίτερα σε σχέση με τους άντρες. Σε ισχύ παραμένουν και όλες οι διατάξεις του νόμου Σιούφα για τις εργαζόμενες μητέρες. Οι δήθεν εναλλακτικές προτάσεις του υπουργείου (πλασματικός χρόνος για κάθε παιδί) σε τίποτα δε βελτιώνουν την άσχημη θέση των νέων εργαζόμενων μητέρων. Οπως σε τίποτα δεν αλλάζει το μεσαίωνα που βιώνει η γενιά αυτή, η δήθεν παροχή για υπολογισμό της σύνταξης στο 70% αντί στο 60% του συντάξιμου μισθού και η διαμόρφωση των κατώτερων συντάξεων στο 70% της εκάστοτε συλλογικής σύμβασης.

Η μαύρη πραγματικότητα δεν αλλάζει. Κύρια και επικουρική ασφάλιση δε θα ξεπερνάει το 90% των συντάξιμων αποδοχών. Και η κατώτερη σύνταξη τις 125.000 περίπου σε σημερινές τιμές. Αυτά είναι τα «δώρα» της κυβέρνησης.

Για πριν το 1993 η κυβέρνηση κρατά σε ισχύ το διαμορφωμένο καθεστώς: Στα γενικά όρια 15 χρόνια ασφάλισης και το 65ο έτος στους άντρες, το 60ό για τις γυναίκες και στα ειδικά όρια την 35ετία με όριο ηλικίας τα 58 χρόνια ή εναλλακτικά τα 37 χρόνια χωρίς όριο ηλικίας και το ίδιο ποσοστό αναπλήρωσης, τα κατώτερα όρια συντάξεων, τις συντάξιμες αποδοχές και το καθεστώς των γυναικών.

Τι είναι όμως στην πραγματικότητα αυτά που κρατά σε ισχύ; Είναι όλα αυτά για τα οποία βαρυγκωμάει η εργατική τάξη. Κρατά σε ισχύ τα 4.500 ένσημα αντί για 4.050 που ζητάνε οι εργαζόμενοι. Κρατά τις συντάξεις πείνας αποδεσμευμένες από τα 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη. Κρατά το πραγματικό ποσοστό αναπλήρωσης των συντάξεων στο 44%. Κρατά την εργαζόμενη γυναίκα στην πρέσα. Δέστε μόνο πόσες γυναίκες μπορούν να εξασφαλίσουν ένσημα μετά τα 50 και αυτό αρκεί. Ε, αυτή η συντήρηση είναι κατάψυξη για τον εργαζόμενο λαό.