Στις αρχές του 2003 τοποθετεί η αμερικανική εφημερίδα «Δε Νιου Γιορκ Τάιμς» την εισβολή των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, αφού τα εναλλακτικά σχέδια, είτε του πραξικοπήματος είτε της χρησιμοποίησης τοπικών δυνάμεων, προσκείμενων στις ΗΠΑ, απορρίπτονται ως αναποτελεσματικά και δεν αρκούν για την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Σύμφωνα, με το δημοσίευμα, το οποίο στηρίζεται σε πληροφορίες υψηλά ιστάμενων κρατικών αξιωματούχων, η εισβολή θα περιλαμβάνει μεγάλη αεροπορική εκστρατεία και χρήση χερσαίων δυνάμεων και θα χρειαστεί μια δύναμη από 70.000 έως 250.000 στρατιώτες όλων των όπλων. Η καθυστέρηση αυτή - πάντα σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα - θεωρείται απαραίτητη, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες στρατιωτικές, οικονομικές και διπλωματικές προϋποθέσεις. Στο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τότε, «οι Αμερικανοί ιθύνοντες ελπίζουν να έχει σημειωθεί μια πρόοδος στην κρίση της Μέσης Ανατολής» και «να προετοιμαστεί η οικονομία της χώρας για μια παγκόσμια κρίση πετρελαίου».

Σας μεταφέραμε αναλυτικά το δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας, για να καταλάβετε καλύτερα τους τεράστιους κινδύνους που συνεπάγονται τα σχέδια της ηγεσίας των ΗΠΑ, για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής μας. Για να γίνει ακόμη περισσότερο φανερή η επιτακτική ανάγκη της αποφασιστικής παρέμβασης των λαών, μαζί και του δικού μας - και του καθενός μας χωριστά - του μόνου παράγοντα που μπορεί να αποτρέψει την ολέθρια αυτή προοπτική.

Στη Γαλλία η ακροδεξιά, με εθνικιστικά και χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα συνθήματα κατά της «παγκοσμιοποίησης» του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ, αποσπά σχεδόν το 20% των Γάλλων ψηφοφόρων. Αυτό το 20% ψήφισε τους δύο ακροδεξιούς σχηματισμούς, μόνο επειδή πρόβαλλαν τα συνθήματα αυτά; Οχι βέβαια. Ψήφισαν ακροδεξιούς υποψήφιους, επειδή οι πολιτικές της ΟΝΕ οδήγησαν σε οικονομική και κοινωνική δυσπραγία μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, των μεσαίων στρωμάτων, των αγροτών κλπ. Οπως σωστά επισημάνθηκε και από μερίδα του Τύπου, δεν είναι η πρώτη φορά που όταν τα λαϊκά στρώματα αισθάνονται να απειλούνται, στέφονται δεξιά έως και πολύ δεξιά. Πολύ περισσότερο, όταν η δήθεν Αριστερά εφαρμόζει τις δεξιές πολιτικές που κατακεραύνωνε στα λόγια.

Ερχόμαστε τώρα στην Ελλάδα. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, με στεντόρεια φωνή, εξαπολύουν «αντιφασιστικές» κορόνες, ενώ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός, αναπαράγει τα εκβιαστικά διλήμματα με σκιάχτρο αυτή τη φορά τον Λεπέν. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η όψη του φραμπαλά. Από την άλλη πλευρά, τη «σοβαρή», η κυβέρνηση - μέσω Παπαδήμου - λέει, πως χρειάζεται να επιταχύνουμε τις αλλαγές, να ανατρέψουμε το ασφαλιστικό σύστημα, να πρωθήσουμε το φορολογικό έκτρωμα, να ξεκινήσουμε νέα επίθεση κατά των εργασιακών σχέσεων. Αυτά λένε οι... αντιφασίστες! Αν τους πούμε ότι επωάζουν το αβγό του φιδιού, ακριβώς γιατί αυτά που κάνουν και οι πολιτικές που ακολουθούν είναι άκρως νεοφασιστικά (με βάση τις δικές τους ορολογίες), θα έχουμε άδικο μήπως;