Στη Γαλλία η ακροδεξιά, με εθνικιστικά και χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα συνθήματα κατά της «παγκοσμιοποίησης» του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ, αποσπά σχεδόν το 20% των Γάλλων ψηφοφόρων. Αυτό το 20% ψήφισε τους δύο ακροδεξιούς σχηματισμούς, μόνο επειδή πρόβαλλαν τα συνθήματα αυτά; Οχι βέβαια. Ψήφισαν ακροδεξιούς υποψήφιους, επειδή οι πολιτικές της ΟΝΕ οδήγησαν σε οικονομική και κοινωνική δυσπραγία μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, των μεσαίων στρωμάτων, των αγροτών κλπ. Οπως σωστά επισημάνθηκε και από μερίδα του Τύπου, δεν είναι η πρώτη φορά που όταν τα λαϊκά στρώματα αισθάνονται να απειλούνται, στέφονται δεξιά έως και πολύ δεξιά. Πολύ περισσότερο, όταν η δήθεν Αριστερά εφαρμόζει τις δεξιές πολιτικές που κατακεραύνωνε στα λόγια.

Ερχόμαστε τώρα στην Ελλάδα. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, με στεντόρεια φωνή, εξαπολύουν «αντιφασιστικές» κορόνες, ενώ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός, αναπαράγει τα εκβιαστικά διλήμματα με σκιάχτρο αυτή τη φορά τον Λεπέν. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η όψη του φραμπαλά. Από την άλλη πλευρά, τη «σοβαρή», η κυβέρνηση - μέσω Παπαδήμου - λέει, πως χρειάζεται να επιταχύνουμε τις αλλαγές, να ανατρέψουμε το ασφαλιστικό σύστημα, να πρωθήσουμε το φορολογικό έκτρωμα, να ξεκινήσουμε νέα επίθεση κατά των εργασιακών σχέσεων. Αυτά λένε οι... αντιφασίστες! Αν τους πούμε ότι επωάζουν το αβγό του φιδιού, ακριβώς γιατί αυτά που κάνουν και οι πολιτικές που ακολουθούν είναι άκρως νεοφασιστικά (με βάση τις δικές τους ορολογίες), θα έχουμε άδικο μήπως;