ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Τριήμερο ταινιών μικρού μήκους

«Θολό ποτάμι»

Το «Καφεθέατρο» της οδού Κοδριγκτώνος, σε συνεργασία με το σωματείο «Μικρό» και την αστική μη κερδοσκοπική εταιρία «t-sh Ort», οργανώνουν προβολές ταινιών μικρού μήκους στις 17, 18, 19 και 20 Μάη. Οι προβολές αφορούν στις δώδεκα ταινίες των οποίων τα σενάρια έχουν εκδοθεί από την «t-sh Ort» σε τόμο με τίτλο «12 μικρά σενάρια». Πιστεύοντας στη μικρού μήκους ταινία και θέλοντας να συμβάλλουν με τον όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο στη στήριξη και την προώθηση της μικρού μήκους ταινίας και παράλληλα να ενθαρρύνουν τους νέους δημιουργούς, οι διοργανωτές ευελπιστούν, το «Καφεθέατρο» να αποτελέσει και στο μέλλον, μια φιλόξενη στέγη για την κινηματογραφική δημιουργία και τους δημιουργούς. Το τετραήμερο αυτό θα είναι μόνο η αρχή.

Το πρόγραμμα με ώρα έναρξης στις 9 το βράδυ, έχει ως εξής: Στις 17 Μάη θα προβληθούν οι ταινίες: «Ενας λαμπερός ήλιος» του Βασίλη Λουλέ, «Θολό ποτάμι» της Στρατούλας Θεοδωράτου, «O Αμερικάνος» του Χρήστου Δήμα, «Η γέφυρα» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου.

Στις 18 Μάη: «Recitativo» του Αχιλλέα Κυριακίδη, «Χθες το απόγευμα» της Ελισάβετ Χρονοπούλου, «Να με προσέχεις» του Λευτέρη Χαρίτου, «Ελα να σου πω» της Κατερίνας Φιλιώτου.

Στις 19 Μάη: «Χωρίς πρόσωπα» του Γιάννη Λεοντάρη, «Merry kitschmas» του Ηλία Δημητρίου, «Ελκυστής» του Μιχάλη Γαλανάκη και «Οι άντρες δεν κλαίνε» του Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη.

Λίγα λόγια για τις ταινίες

«Merry kitschmas»: Παραμονή Χριστουγέννων. Ενα νεαρό ζευγάρι καλεί τον Αγιο Βασίλη για δείπνο. Παίζουν: Ανατολή Αθανασιάδου, Δημήτρης Μακρής, Τίτος Βανδής κ.ά.

«Η γέφυρα»: Ενας δεκαεξάχρονος έφηβος παρακολουθεί συχνά στην τηλεόραση την όμορφη ταχυδακτυλουργό Ελενα, ώσπου την ερωτεύεται. Κάποτε αποφασίζει να τη συναντήσει και να της μιλήσει. Παίζουν: Alexandr Komlev, Irina Tsezetsenko κ.ά.

Σκηνή από την ταινία «Merry kitchmas»

«Recitativo»: Μια γυναίκα διχάζεται ανάμεσα στην κοινοτοπία της πραγματικότητας και στη μαγική πραγματικότητα της όπερας. Παίζουν: Ρένος Χαραλαμπίδης, Κώστας Αποστολίδης Αγλαΐα Παππά κ.ά. (Διάρκεια:17 λεπτά).

«Ενας λαμπερός ήλιος»: Η Νατάσα, Ρωσίδα πρόσφυγας, ψάχνει για μια θέση στον ήλιο της Ελλάδας. Παίζουν: Μανώλης Μαυροματάκης, Πάτης Κουτσαφτής, Αλέξανδρος Μουκάνος, Βικτώρια Χαραλαμπίδου, Ειρήνη Πεΐδου, Ελενα Γιαννοπούλου. (Διάρκεια: 36 λεπτά).

«Ο ελκυστής»: Δύο αυτοκίνητα συγκρούονται στη μέση του πουθενά. Οι οδηγοί τους - ο καθηγητής και ο τυχοδιώκτης- είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν για κάποιο χρονικό διάστημα περιμένοντας βοήθεια, και να αναμετρηθούν... Παίζουν: Ασημάκης Κοντογιάννης, Γιώργος Κώνστας κ.ά. (Διάρκεια:19 λεπτά).

«Οι άντρες δεν κλαίνε»: Η απρόσμενη επίσκεψη ενός ταλαιπωρημένου, άστεγου και άρρωστου νεαρού, στο σπίτι ενός τραπεζικού στελέχους, αναβιώνει το παρελθόν και ανατρέπει με τραγικό τρόπο την ήρεμη και τακτοποιημένη ζωή του. Παίζουν: Θέμις Πάνου (Πέτρος), Πέτρος Λαγούτης (Ηλίας). (Διάρκεια:17 λεπτά).

«Ελα να σου πω»: Ο Γιάννης και η Σοφία είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια. Η ζωή τους κυλά ήρεμα, μέχρι που συμβαίνει κάτι ικανό να ταράξει τα νερά. Τι γίνεται τότε; Παίζουν: Γιάννης Κοκιασμένος, Ντίνα Μιχαηλίδη, Βιβή Κόκκα, Σταύρος Πανούσης. (Διάρκεια:26 λεπτά).

«Χωρίς πρόσωπα»

«Να με προσέχεις»: -- Φίλε, να σου πω τώρα, σοβαρά... -- Οταν σου μιλάω, να με προσέχεις... -- Ο,τι είσαι, είσαι, και ό,τι έκανες, έκανες... Παίζουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Γεωργάκης, Βάνα Ραμπότα. (Διάρκεια:19 λεπτά).

«Χτες το απόγευμα»: Η Μαριάννα είναι η μαμά. Η Ολγα είναι η δωδεκάχρονη κόρη. Η Ολγα δεν αντέχει τη Μαριάννα. Η Μαριάννα δεν αντέχει τον εαυτό της και τον κόσμο όλο. Η ζωή που μοιράζονται, που σιχαίνονται, που απολαμβάνουν. Παίζουν: Μυρσίνη Τσάπα, Αγγελική Βρόντου, Μαρία Χαρτοφυλλακίδου, Πάνος Κούτρας, Γιάννης Κακιασμένος. (Διάρκεια: 20 λεπτά).

«Θολό ποτάμι»: Ο Αριστείδης Σακάς, πολιτικός πρόσφυγας στην Τσεχοσλοβακία από το 1949 αποφασίζει το 1980, κάτω από την πίεση επικείμενου θανάτου, να επιστρέψει στην Ελλάδα...

«Αμερικανός»: Ο Τόνυ, ένας Ελληνας μετανάστης, έρχεται στο Σαν Φρατζίσκο κυνηγώντας το «άλλο» αμερικάνικο όνειρο.

«Χωρίς πρόσωπα»: Η Ειρήνη δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί σκότωσαν τον άντρα της. Οι υπόλοιποι δεν μπορούν ν' ακούσουν.

Μετά το τέλος των προβολών ακολουθεί το μουσικοθεατρικό δρώμενο «Μηχανή του Ορφέα» με τη Φένια Παπαδόδημα και τον Γιώργο Παλαμιώτη.

Σ.Α.

Το γεγονός ή το μήνυμα;

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς γιορτάζουμε το Πάσχα. Το γεγονός της «Ανάστασης του Κυρίου», με όποιον τρόπο και αν έγινε αυτή, όποια ιστορικά περιστατικά και αν τη συνέστησαν, όποια λογική ερμηνεία και αν επιδέχεται ή το Μήνυμα που προκύπτει από αυτήν; Για να απαντήσουμε, βέβαια, σε ένα τέτοιο δύσκολο ερώτημα, το μόνο που δεν πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι ο τρόπος με τον οποίο ο λαός γιορτάζει το Πάσχα. Γιατί, αν κάνουμε κάτι τέτοιο, τότε η απάντησή μας δε θα έχει σχέση ούτε με το «γεγονός» ούτε με το «μήνυμα». Θα είναι μια γενική περιγραφή μιας σειράς πράξεων, που, όσο κι αν καταβάλλεται προσπάθεια από την Εκκλησία να ερμηνευτούν σαν εκδηλώσεις βαθιάς πίστης, ή, έστω, σαν κορυφώσεις συναισθηματικής συμμετοχής στην ανθρώπινη πλευρά των «παθών» της Μ. Εβδομάδας, ούτε το θεολογικό περιεχόμενο τις συνιστά ούτε και η εναγώνια προσμονή ενός «μηνυματικού» τέλους τις διακρίνει. Και είναι έτσι, γιατί οι πράξεις των «πιστών» αυτές τις μέρες μέσα στις εκκλησίες και έξω από αυτές, στους σκοτεινούς εξώστες της περιφέρειας ή στα καφετεριακά ξέφωτα των μεγαλουπόλεων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απροσδιόριστο ξέσπασμα για έναν κόσμο που χάθηκε. Και τότε οι πράξεις αυτές είναι το λεξιλόγιο μιας βαθιάς και αγιάτρευτης νοσταλγίας. `Η το, επίσης, απροσδιόριστο ξέσπασμα ενός φόβου για έναν κόσμο που ξημερώνει γεμάτος απειλές και καταχθόνιες προθέσεις. Και στην περίπτωση αυτή, οι ίδιες πράξεις είναι το κορύφωμα ενός υπαρξιακού άγχους, που, κάτω από την παραμυθία του μηνύματος του αναστάσιμου λόγου, καταλαγιάζει επιτρέποντας την κυριαρχία μιας άλλης συμπεριφοράς, που εκδηλώνεται απροκάλυπτα με έναν ξέφρενο γαστρονομικό θρίαμβο.

Γι' αυτό και το ερώτημα παραμένει βασανιστικό: Τι γιορτάζουμε το Πάσχα; Την «Ανάσταση του Κυρίου» ή τη Νίκη της ζωής; Στην πρώτη περίπτωση, άποψη και δογματικός λόγος της Εκκλησίας, το Πάσχα αποκτά το χαρακτήρα της «επετείου». Ο κόσμος καλείται, με άλλα λόγια, να συνταχθεί κάτω από τα παραγγέλματα ενός συμβολικού ιστορικού λόγου, όπου τα γεγονότα υπερβαίνουν την ανθρώπινη «αρμοδιότητα» και καθίστανται η αποκλειστική θέληση ενός «θεού». Και σ' αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την αδυναμία του και τη ματαιότητα της αντίστασής τους.

Θέλω να ισχυριστώ, δηλαδή, πως αν ο άνθρωπος, έστω ο «πιστός», καλείται να παρακολουθήσει την πορεία ενός πάθους, την πραγματοποίηση μιας θυσίας και την κατάληξη μιας ανάστασης, όπως ακριβώς το είχε κάνει την προηγούμενη χρονιά και όπως, ακριβώς, θα το κάνει την άλλη, μετατρέπεται σε έναν συντετριμμένο θεατή μιας τελετουργίας. Μιας «τελετουργίας», που δεν του επιτρέπεται να τη «μεταγλωττίσει» χρησιμοποιώντας λέξεις από τη δική του καθημερινή «τελετουργία» του μόχθου και της απελπισίας.

Αν, όμως, δεχτούμε πως το Πάσχα γιορτάζουμε το μήνυμα που προκύπτει από το «γεγονός», αυτό σημαίνει πως κατανοούμε τα «πάθη» των ημερών αυτών και την κατάληξή τους ως τη συμβολική διατύπωση μιας Ελπίδας που μας βοηθάει να ξεπεράσουμε, όχι μόνο τη στενότητα μιας βαθιάς νοσταλγίας ούτε μόνο το φόβο ενός επερχόμενου τέλους, αλλά την τυπική υποχρέωση ενός θριαμβικού Θεάματος, όπως, τελικά, έχει μετατραπεί η μεγάλη γιορτή.

Και, ασφαλώς, δεν μπορεί, με κανένα τρόπο, τα αίματα των πασχαλινών κρεοπωλείων και της ασφάλτου, οι ατελείωτες συζητήσεις για την επάρκεια της αγοράς, και την τιμή της τομάτας, οι πολεμοχαρείς λαμπάδες της Λαμπρής και οι εωθινές κνίσες της κυριακάτικης πασχαλινής ευωχίας να συνιστούν τη γιορτή ενός «θεϊκού» γεγονότος. Ενώ το μήνυμα της Ζωής, του διαχρονικού νοήματος του θανάτου από τον ίδιο το θάνατο, μπορεί να εκφράζεται με όλ' αυτά!

Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ