Τι επιδιώκει όμως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μέσα από τις οργανωτικές αλλαγές που προτείνει;

Με αυτό τον τρόπο η πλειοψηφία θέλει να κουκουλώσει την εξής απλή αλήθεια: Οτι δηλαδή όλες αυτές οι «αντικειμενικές αλλαγές», που πράγματι δυσκολεύουν τη μαζικοποίηση των συνδικάτων, τη λειτουργία τους, που προσθέτουν καινούρια εμπόδια στο τράβηγμα εργατών στο συνδικαλισμό, έχουν γίνει και με τη δική της αμέριστη συμπαράταξη με τους εργοδότες. Είναι η πλειοψηφία αυτή που πρωτοστατεί στην προώθηση της ΟΝΕ και των νέων εργασιακών σχέσεων που απαιτεί το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Είναι η πλειοψηφία που δίνει όρκους πίστης στην «ανταγωνιστικότητα», στην «παραγωγικότητα», η επίτευξη των οποίων προϋποθέτει την ελαστικοποίηση της εργασίας. Αλλά αν είναι μια φορά δύσκολη η ένταξη εργαζομένων στα συνδικάτα, είναι φανερό ότι ο «απασχολήσιμος» του κύριου Σημίτη είναι δέκα φορές πιο δύσκολο να έρθει σε αυτά. Αλλά το μοντέλο του «απασχολήσιμου» δε στηρίζει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ;

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι θέλει να προσδώσει σε αυτή την πολιτική και το βάρος της καταστατικής αρχής και να περιληφθεί αναφορά «για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος».

Στην πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκει και μέσα από το καταστατικό συνέδριο της ΓΣΕΕ η πλειοψηφία, είναι να αναδιαρθρώσει και να ενισχύσει τους μηχανισμούς χειραγώγησης των εργαζομένων. Για τη μόνη «αντιστοίχιση» που ενδιαφέρεται, είναι αυτή με τους στόχους του κεφαλαίου, με την αύξηση της κερδοφορίας του, με την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση των συνδικάτων στους καταστατικούς σκοπούς και στις αρχές του ΣΕΒ, των Ευρωπαίων βιομηχάνων, της «Λευκής Βίβλου» και του Συμφώνου Σταθερότητας.

Στον σκοπό αυτό εντάσσονται και οι συγκεκριμένες οργανωτικές αλλαγές που επιδιώκει η πλειοψηφία. Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, προτείνεται η δημιουργία Περιφερειακών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΠΣΟ), που θα εντάσσουν στη δύναμή τους τα αντίστοιχα Εργατικά Κέντρα της κάθε περιφέρειας (π.χ. Θεσσαλίας, Ηπείρου κλπ.). Η σκόπευση δεν είναι καθόλου αθώα. Οχι μόνο γιατί ανάμεσα στη «βάση» και στην κορυφή παρεμβάλλεται ακόμα ένα φίλτρο. Οχι μόνο γιατί, μέσα στις τόσες δυσκολίες της πολυδιάσπασης, της απόστασης των συνδικάτων από τους χώρους δουλιάς, από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τοποθετείται ακόμα ένα κόσκινο. Αλλά και γιατί η ΠΣΟ παραπέμπει ευθέως σε σχήματα που έχουν να κάνουν με τα ευρωπαϊκά δρώμενα, με τα κονδύλια διαχείρισης σε επίπεδο περιφέρειας και του Γ΄ ΚΠΣ. Δηλαδή με νέους μηχανισμούς ενσωμάτωσης των εργαζομένων, με νέους ρόλους για τα συνδικαλιστικά τους στελέχη και σε κατευθείαν σύνδεση με τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό»..!

Οπως ψάχνουν να αλλάξουν και τον λογότυπο της ΓΣΕΕ και να αντικαταστήσουν τους εργάτες με ...συνεργάτες. Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυση της Συνομοσπονδίας, κάποιοι νιώθουν άβολα ακόμα και με την υπόμνηση της λέξης «εργάτης». Αλλά όπως και τότε δε θα καταφέρουν να «καταργήσουν» την πάλη των τάξεων, όσες «ευρωπαϊκές» υποκλίσεις και αν κάνουν στα αφεντικά τους.

Για τη ΔΑΣ, τα κρίσιμα προβλήματα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με όποιο τρόπο και αν εκφράζονται στη λειτουργία των συνδικάτων, είναι πριν απ' όλα προβλήματα προσανατολισμού. Η ενίσχυση των ταξικών χαρακτηριστικών, η υιοθέτηση της γραμμής της ταξικής πάλης, η απόρριψη της ταξικής συνεργασίας, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και το μεγάλο ζητούμενο για τη δράση των συνδικάτων. Μόνο στο βαθμό που θα ενισχύονται αυτά τα χαρακτηριστικά, που οι στόχοι πάλης θα καθοδηγούνται απ' αυτές τις αρχές, θα αναζωογονείται και η καθημερινή λειτουργία των σωματείων, θα μαζικοποιούνται οι οργανώσεις, θα ανεβαίνει η συμμετοχή των εργαζομένων.

Μπροστά στο συνέδριο η ΔΑΣ επεξεργάστηκε 10 προτάσεις, με τις οποίες απαντά και στα ιδεολογικά «ζητούμενα», αλλά και στα συγκεκριμένα οργανωτικά θέματα που τίθενται για συζήτηση. Συγκεκριμένα, προτείνει ότι στο καταστατικό της ΓΣΕΕ αλλά και όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων πρέπει να αποτυπωθεί με σαφήνεια η γραμμή της ταξικής πάλης και να απορριφθεί η γραμμή της ταξικής συνεργασίας. Σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι αναγκαία η διεθνής συνεργασία των συνδικάτων και ο αγωνιστικός συντονισμός ανάμεσα στις οργανώσεις της εργατικής τάξης. Κεντρική σημασία αποκτούν τα θέματα υπεράσπισης των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, με πρώτο το δικαίωμα στην απεργία. Χρειάζεται να καταγραφεί η αναγκαιότητα οργάνωσης των Ελλήνων και των οικονομικών μεταναστών στα ίδια συνδικάτα και η κοινή τους πάλη για ίδια δικαιώματα, αλλά και η αλληλεγγύη με τα άλλα λαϊκά στρώματα και τις οργανώσεις τους.

Στα λεγόμενα οργανωτικά η ΔΑΣ εκτιμά την ιδιαίτερη σημασία της κλαδικής οργάνωσης και υποστηρίζει την ίδρυση ενιαίων σωματείων κατά πόλη ή νομό στους κλάδους και στους μεγάλους εργασιακούς χώρους. Τοποθετείται υπέρ της ενοποίησης ομοειδών (κατά κλάδο παραγωγής) ομοσπονδιών και στην αρχή ένα Εργατικό Κέντρο σε κάθε νομό. Απαιτεί να υπάρξει καταστατική δέσμευση για την εγγραφή των συνταξιουχικών συνδικαλιστικών οργανώσεων ως ισότιμα μέλη της ΓΣΕΕ και των Εργατικών Κέντρων και ζητά τον εκδημοκρατισμό του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Κρίσιμο ζήτημα παραμένει η λειτουργία του πρωτοβάθμιου σωματείου. Εδώ, στον πρώτο κρίκο της αλυσίδας, εδώ, στην καρδιά του συνδικαλιστικού κινήματος, κρίνονται πολλά. Από το επίπεδο της δράσης του, τη ζωντάνια και τη μαζικότητά του εξαρτάται η αντιμετώπιση των προβλημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος.