Διαβάζουμε, λοιπόν, στο προχτεσινό ειδικό ένθετο της «Μεγάλης ιστορίας του 20ού αιώνα», το οποίο ασχολείται με τη Σοβιετική Ενωση και συγκεκριμένα με την «εξωτερική πολιτική 1928 - 1939»:

«Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Στάλιν επέλεξε τη διπλωματική απομόνωση. Την ίδια περίοδο, ο παγκόσμιος καπιταλισμός έδειχνε να βαδίζει -τουλάχιστον στα μάτια τής τότε σοβιετικής ηγεσίας- προς το τέλος του βίου του. Για να βοηθήσει το θρίαμβο του κομμουνισμού, ο Στάλιν επιδίωξε να εξουδετερώσει τους μετριοπαθείς σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, που αποτελούσαν και τους αντιπάλους των κομμουνιστών, στην προσπάθεια να κερδίσουν οι τελευταίοι την υποστήριξη της εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτό, η Κομιντέρν διέταξε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας να βοηθήσει το αντισοβιετικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Γερμανίας (το κόμμα των ναζί) στον αγώνα του για την κατάληψη της εξουσίας, ελπίζοντας ότι το ναζιστικό καθεστώς θα προκαλούσε σειρά κοινωνικών συγκρούσεων, με αποτέλεσμα να ευνοηθεί μια κομμουνιστική επανάσταση και στη Γερμανία. Είναι σαφές ότι με την πολιτική του αυτή ο Στάλιν φέρει σημαντικό μέρος της ευθύνης για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, το 1935».

Το μόνον απολύτως σαφές είναι το γεγονός, πως όλα τα παραπάνω βρίσκονται αποκλειστικά και μόνο στις αντικομμουνιστικές φαντασιώσεις των συγγραφέων τους και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την όποια ιστορική αλήθεια, μικρή ή μεγάλη...

Η άκρως αγενής, προκλητική και απαράδεκτη συμπεριφορά υπαλλήλων της ελεγκτικής υπηρεσίας του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» σε βάρος του προέδρου του ΔΗΚΚΙ, Δ. Τσοβόλα, αναδεικνύει ένα γενικότερο πρόβλημα, που δημιουργήθηκε, τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας, με την ανάθεση των υπηρεσιών φύλαξης και ασφάλειας επιχειρήσεων, οργανισμών και ιδρυμάτων του «στενού» και του ευρύτερου δημόσιου τομέα σε ιδιωτικές εταιρίες, τις διαβόητες «σεκιούριτι». Με την ανάληψη των «καθηκόντων» τους, αυτές οι εταιρίες μεταφέρουν στους χώρους ευθύνης τους ένα «πνεύμα» αυστηρότητας, αυθάδειας, τσαμπουκά και αυταρχισμού, αντιμετωπίζοντας όλους, σχεδόν, τους πολίτες ως επιρρεπείς στην παρανομία, στρεφόμενοι «κατά δικαίων και αδίκων». Μέσα σ' ένα τέτοιο «κλίμα», το να ζητάει κάποιος από τους υπαλλήλους αυτών των εταιριών - οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, εργάζονται υπό τη συνεχή απειλή της απόλυσης - να είναι ευγενείς στη συμπεριφορά τους, είναι, μάλλον, αφέλεια και, πάντως, πολυτέλεια...

Ιδιαίτερα προβλήματα προκαλεί η αγενής συμπεριφορά των λεγόμενων «σεκιουριτάδων», που έχουν αναλάβει να «κάνουν το κουμάντο» στην είσοδο, και εντός των νοσοκομείων, καθώς, προκειμένου να εξασφαλίσουν «αδιασάλευτον την τάξιν και την ηρεμίαν», φτάνουν σε ακραίες και, εν πολλοίς, προσβλητικές ενέργειες σε βάρος των επισκεπτών. Στέκονται με βλοσυρό ύφος στην πύλη και δεν επιτρέπουν την είσοδο, παρά μόνο αν ο επισκέπτης απαντήσεις στις ερωτήσεις που του θέτουν και που είναι από ενημερωτικές μέχρι αδιάκριτες και μερικές δε φαίνεται να λαμβάνουν υπόψη τους ούτε το «ιατρικό απόρρητο», αφού ρωτούν να μάθουν ακόμα και από τι ακριβώς πάσχει ο ασθενής κι αν έχει ιδιαίτερη ανάγκη, για να επιτρέψουν σε συγγενή, ή φίλο του να τον επισκεφτεί. Για τους τυχόν αμφισβητούντες, μια επίσκεψη στα νοσοκομεία της Θεσσαλίας - ιδιαιτέρως των Τρικάλων, το οποίο θεωρείται και από τα πιο υποβαθμισμένα στη χώρα - θα τους πείσει...