«Το οικόπεδον "Η ωραία Ελλάς" έχει βγει στο ξεπούλημα» γράφαμε χτες, με αφορμή την πρόσφατη ομιλία του υπουργού Οικονομίας στο ετήσιο συνέδριο «Η ώρα της ελληνικής οικονομίας». Κι επειδή, κάποιοι μπορεί να πουν, ότι είμαστε υπερβολικοί, σας αναφέρουμε κι ένα συγκεκριμένο παράδειγμα από την τρέχουσα επικαιρότητα.

Τις μέρες αυτές, λοιπόν, στη Βουλή συζητείται ένα νομοσχέδιο, το οποίο -εκτός άλλων- ιδιωτικοποιεί την Εταιρία Τουριστικά Ακίνητα ΑΕ (ΕΤΑ ΑΕ). Ιδιωτικοποιεί, δηλαδή, την τεράστια περιουσία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, αφού αυτή ανήκει στην ΕΤΑ ΑΕ. Με άλλα λόγια, βγαίνουν στο «σφυρί» ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, πλαζ, μαρίνες, ορεινά καταφύγια, τουριστικές εκτάσεις - φιλέτα, κλπ., κλπ., σε όλη τη χώρα. Και όχι μόνο βγαίνουν στο «σφυρί», αλλά συνοδεύονται και από «προίκα». Με το ίδιο νομοσχέδιο, τα ακίνητα της ΕΤΑ ΑΕ -άρα, οι αυριανοί ιδιοκτήτες τους- θα εξαιρούνται από τους όποιους περιορισμούς ισχύουν για την προστασία του αιγιαλού.

Ο κατάλογος του ξεπουλήματος, βέβαια, δεν τελειώνει εδώ. Το ίδιο νομοσχέδιο ιδιωτικοποιεί την εκπαίδευση των τουριστικών επαγγελμάτων, ενώ περιέχει σωρεία διατάξεων -ακόμη και φωτογραφικών- οι οποίες παραδίδουν τις ακρογιαλιές (κυρίως τις ακτές του Σαρωνικού) στους μεγαλοξενοδόχους.

Βέβαια, μπορεί κάποιοι να αντιτείνουν, ότι το γενικό ξεπούλημα έχει γίνει πλέον αναπόφευκτο, αφού πρέπει, ως χώρα, να μειώσουμε το τεράστιο δημόσιο χρέος. Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι πρέπει να το μειώσουμε. Ας αφήσουμε στην άκρη, επίσης, μια σειρά άλλους τρόπους, που μπορεί αυτό να γίνει ή με άλλους ρυθμούς και όχι αυτούς που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας, κλπ. Το βασικό ζήτημα βρίσκεται στο ερώτημα, ποιος θα πληρώσει το κόστος. Θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός, όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα, μια και δεν είναι η πρώτη φορά, ή, θα το πληρώσουν οι «έχοντες και κατέχοντες»;

Η κυβέρνηση, βέβαια, κινείται στην πρώτη κατεύθυνση, είτε με τις μόνιμες πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, είτε με τη συρρίκνωση των λεγομένων κοινωνικών δαπανών του κράτους, είτε με την αύξηση των αντιλαϊκών φορολογικών βαρών, είτε με το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και των δημοσίων επιχειρήσεων, οι οποίες έχουν οικοδομηθεί από τον μόχθο των εργαζομένων. Κατεύθυνση, όμως, η οποία είναι -εκτός πολλών άλλων- κατάφωρα άδικη. Δεν ωφελήθηκαν οι εργαζόμενοι από τη δημιουργία του τεράστιου σήμερα δημόσιου χρέους. Δεκαετίες τώρα, οι εργαζόμενοι δίνουν στο καπιταλιστικό κράτος πολύ περισσότερα, απ' όσα παίρνουν απ' αυτό. Αυτή είναι η αλήθεια.

Παγκόσμια Μέρα του Παιδιού χτες και τα στοιχεία που έδωσε η «Γιούνισεφ» στη δημοσιότητα προκαλούν απέραντη θλίψη. Περίπου 700 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον πλανήτη επιβιώνουν με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα. Περισσότερα από 250 εκατομμύρια ανήλικοι εργάζονται παρανόμως, ενώ 60 εκατομμύρια εργάζονται κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Επίσης, 100 εκατομμύρια παιδιά ζουν στους δρόμους, ενώ άλλα 100 εκατομμύρια, κυρίως κορίτσια, δεν πηγαίνουν σχολείο.

Δεν προκαλούν μόνο θλίψη, όμως, τα προαναφερόμενα στοιχεία. Προκαλούν, επίσης και αγανάκτηση, οργή και θυμό. Πολύ περισσότερο, γιατί η ποσότητα του παραγόμενου απ' τους λαούς παγκόσμιου πλούτου φτάνει και περισσεύει -πάλι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ- για να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα φαινόμενα της πείνας και της εξαθλίωσης. Γιατί, κάπου ανάμεσα στους ωκεανούς των φτωχών και εξαθλιωμένων παιδιών, υπάρχουν κάποιες ελάχιστες νησίδες απροσμέτρητου πλούτου. Και υπάρχουν, ακριβώς, γιατί καταληστεύουν τους λαούς όλου του κόσμου, επειδή, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ακόμη και με την ωμή βία των όπλων και των επεμβάσεων, καταδικάζουν δισεκατομμύρια ανθρώπους, ακόμη και παιδιά, στην απέραντη φτώχεια και την εξαθλίωση.