Βέβαια, μπορεί κάποιοι να αντιτείνουν, ότι το γενικό ξεπούλημα έχει γίνει πλέον αναπόφευκτο, αφού πρέπει, ως χώρα, να μειώσουμε το τεράστιο δημόσιο χρέος. Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι πρέπει να το μειώσουμε. Ας αφήσουμε στην άκρη, επίσης, μια σειρά άλλους τρόπους, που μπορεί αυτό να γίνει ή με άλλους ρυθμούς και όχι αυτούς που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας, κλπ. Το βασικό ζήτημα βρίσκεται στο ερώτημα, ποιος θα πληρώσει το κόστος. Θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός, όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα, μια και δεν είναι η πρώτη φορά, ή, θα το πληρώσουν οι «έχοντες και κατέχοντες»;

Η κυβέρνηση, βέβαια, κινείται στην πρώτη κατεύθυνση, είτε με τις μόνιμες πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, είτε με τη συρρίκνωση των λεγομένων κοινωνικών δαπανών του κράτους, είτε με την αύξηση των αντιλαϊκών φορολογικών βαρών, είτε με το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και των δημοσίων επιχειρήσεων, οι οποίες έχουν οικοδομηθεί από τον μόχθο των εργαζομένων. Κατεύθυνση, όμως, η οποία είναι -εκτός πολλών άλλων- κατάφωρα άδικη. Δεν ωφελήθηκαν οι εργαζόμενοι από τη δημιουργία του τεράστιου σήμερα δημόσιου χρέους. Δεκαετίες τώρα, οι εργαζόμενοι δίνουν στο καπιταλιστικό κράτος πολύ περισσότερα, απ' όσα παίρνουν απ' αυτό. Αυτή είναι η αλήθεια.