Αυτό που οι υπουργοί Εργασίας και τα στελέχη της Κομισιόν εμφανίζουν σαν «πλήρη απασχόληση», σημαίνει την τρομακτική εξάπλωση της υποαπασχόλησης, μέσα από μια πληθώρα «ευέλικτων μορφών» που θα εξασφαλίζουν αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας και του βαθμού εκμετάλλευσης, ενός όσο γίνεται μεγαλύτερου αριθμού «εργαζομένων».

Την προώθηση σε έναν ενιαίο εργασιακό χώρο, από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, μέχρι τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο, ενός καθεστώτος πλήρους αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων. Ο Ευρωπαίος «απασχολήσιμος», που θα δουλεύει μια - δυο ώρες την ημέρα, ακόμα και τη βδομάδα, που δε θα κατοχυρώνει ασφαλιστικά δικαιώματα και θα τρέχει να κάνει, με δικά του έξοδα, «ατομικό συμβόλαιο ασφάλισης», είναι το όραμά τους. Η μερική απασχόληση, η εργασία μέσω των γραφείων ενοικίασης - με το αζημίωτο για τους σύγχρονους δουλέμπορους - η ντε φάκτο κατάργηση των δικαιωμάτων που συνοδεύουν την πραγματική σταθερή εργασία (επιδόματα αδείας, δώρα εορτών, επιδόματα ανεργίας, ιατρικές καλύψεις κλπ.), είναι μόνο μερικά από τα φρούτα που προσκομίζει η νέα στρατηγική απασχόλησης.

Οι διακηρύξεις της Επιτρόπου Α. Διαμαντοπούλου, για 15 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2010, τέτοιου είδους θέσεις εργασίας έχουν υπόψη τους. Αλλωστε η ίδια ομολόγησε πως «οι φιλόδοξοι στόχοι για το 2010 θα επιτευχθούν μόνον εάν συνεχιστούν με γοργούς ρυθμούς οι οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, καθώς και οι μεταρρυθμίσεις στην απασχόληση»! Συμπέρασμα: Οι νέες θέσεις εργασίας, θα είναι θέσεις «απασχολήσιμων», εύκολα αναλώσιμων και στυγνά εκμεταλλεύσιμων εργατών.

Στα πλαίσια αυτά και με επιδιωκόμενο στόχο το 70% απασχόλησης μέχρι το 2010, η στόχευση γίνεται σε ορισμένες συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού, όπως: οικονομικοί μετανάστες, γυναίκες, άτομα ώριμης ηλικίας. Είναι ακριβώς αυτές οι ομάδες που όπως δείχνουν και οι στατιστικές, παρουσιάζουν αυξημένους δείκτες ανεργίας, άρα και είναι πιο ευάλωτες να πιαστούν στο δίχτυ της ευελιξίας. Μέσα απ' αυτή τη στρατηγική τα ευρωπαϊκά μονοπώλια θα εξασφαλίσουν το φτηνό εργατικό δυναμικό που θέλουν με προϋποθέσεις που τους εξασφαλίζουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα. Ταυτόχρονα πετυχαίνεται και ένας δεύτερος στόχος: Η πλασματική μείωση της ανεργίας, αφού ακόμα και μία ώρα της βδομάδας αρκεί για να μην υπολογίζεται αυτό το δυναμικό στους καταλόγους της ανεργίας που συντάσσει η Γιούροστατ. Αυτό με τη σειρά του, θα δώσει τη δυνατότητα για παραπέρα μείωση των δαπανών για τους ανέργους, συνολικά για την κοινωνική πρόνοια, όπως απαιτεί και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Τέλος, δεν είναι μικρότερης σημασίας, η πολιτική στόχευση για την αστική τάξη της Ευρώπης, η οποία διογκώνοντας τη μάζα των απασχολήσιμων, έναντι των ανέργων, επιχειρεί να εκτονώσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά και τους πολιτικούς κινδύνους που ελλοχεύουν από μια ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας.

Στο εκτελεστικό απόσπασμα οδηγούνται για άλλη μια φορά τα κοινωνικο-ασφαλιστικά συστήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς μετά τις ανατροπές που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια σε μια σειρά χώρες - και στην Ελλάδα - η Κομισιόν απαιτεί και πρόσθετα μέτρα. Αυτό επιβεβαιώθηκε και στο Ναύπλιο, αφού, όπως υπογράμμισε η αρμόδια Επίτροπος, οι μέχρι τώρα εκθέσεις που έχουν υποβληθεί ζητάνε «περαιτέρω μέτρα για την Ελλάδα και σε 12 ακόμα χώρες». Στην ίδια συνέντευξη η Α. Διαμαντοπούλου επανέλαβε για πολλοστή φορά τη γνωστή κινδυνολογία περί «γεωμετρικής αύξησης των δαπανών για συντάξεις και υγεία»...

Και επειδή η «γήρανση» και η «τεχνολογία» αποτελούν πρόκληση κατά τους εγκεφάλους της ΕΕ, γι' αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι να έχουν «ενεργό γήρανση» - αυτός και αν είναι εκσυγχρονισμός της γλώσσας - και να οδηγούνται σε εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα... «επιμήκυνση του εργάσιμου βίου»! Προφανώς δεν αποτελούν πρόκληση τα 14 και πλέον εκατομμύρια άνεργοι στην ΕΕ, ούτε το γεγονός ότι μόνο αυτό συνεπάγεται τεράστιες απώλειες εσόδων για τα ασφαλιστικά ταμεία, αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν εργασία. Πρόκληση δεν είναι ούτε η μερική απασχόληση, ούτε η αδήλωτη εργασία, για την οποία οι εργοδότες ενώ παρακρατούν τις εισφορές δεν τις αποδίδουν στα ταμεία. Οπως δεν είναι πρόκληση το γεγονός ότι δισεκατομμύρια ευρώ χάθηκαν στις χρηματαγορές από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Ολα αυτά τα τεχνοκρατικά περί «ενεργούς γήρανσης», σημαίνουν πρακτικά ότι η νέα ασφαλιστική επίθεση στοχεύει στην αύξηση κατά 5 χρόνια της ηλικίας συνταξιοδότησης. Στην κατάργηση δηλαδή της δυνατότητας για πλήρη συνταξιοδότηση, πριν οι εργαζόμενοι «πιάσουν» τα ανώτερα ηλικιακά όρια (π.χ. 65, 67 χρόνια). Το όφελος για τα μονοπώλια από μια τέτοια εξέλιξη θα είναι τεράστιο. Αφ' ενός γιατί η αύξηση κατά πέντε χρόνια της ηλικίας συνεπάγεται επιπλέον καταβολή εργατικών εισφορών για το ίδιο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, για τους εργαζόμενους θα σημαίνει μείωση του χρόνου που θα απολαμβάνουν το συνταξιοδοτικό δικαίωμα και της συνολικής συνταξιοδοτικής αποζημίωσης. Να, λοιπόν, πώς μπορούν να επιτευχτούν οι στόχοι του Συμφώνου Σταθερότητας και να ξεφορτωθεί το κράτος το «βάρος» από τις συντάξεις.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται συνολικά η πολιτική για την κοινωνική προστασία. Πέρα από τις περικοπές σε υγεία και πρόνοια, όπως επιτάσσει ο «εξορθολογισμός» και αυτού του τομέα, στο Ναύπλιο έγιναν τα πρώτα βήματα «διασύνδεσης της απασχόλησης με την κοινωνική προστασία». Βέβαια και εδώ, ο «εξευρωπαϊσμός» μας έχει τις δυσκολίες του, καθώς το «πώς κάνουμε την εργασία πιο συμφέρουσα (make work pay)» σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και συγκεκριμένα: Την περικοπή επιδομάτων και προνοιακών υπηρεσιών, αφού, όπως ισχυρίζονται οι ιθύνοντες της ΕΕ, αυτά είναι πολύ υψηλά και αποτρέπουν τους δικαιούχους να μπούνε στην αγορά εργασίας..!

Η θεσμοθέτηση στο Ναύπλιο της Κοινωνικής Συνόδου Κορυφής, η αναβάθμιση στο υψηλότερο επίπεδο της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, του «κοινωνικού εταιρισμού» και του «κοινωνικού διαλόγου», δεν είναι απλά ακόμα ένα εργαλείο ενσωμάτωσης και χειραγώγησης στα χέρια των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και της ευρωενωσιακής ολιγαρχίας. Είναι το σούπερ - όπλο, στο χώρο της ιδεολογίας και της κοινωνικής αντιπαράθεσης, δίπλα στους τερατώδεις κατασταλτικούς μηχανισμούς, του ευρωστρατού, της Σένγκεν, της ευρωαστυνομίας κλπ. που έχει στη διάθεσή του το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Τα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι μόνο με το «μαστίγιο» η πολιτική αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, η εγκαθίδρυση των «ανοιχτών αγορών εργασίας», η υπονόμευση των συστημάτων ασφάλισης και κοινωνικής προστασίας δε θα περάσουν. Πολύ περισσότερο, η πολιτική τους, για να αντιμετωπίσει με επιτυχία όλους αυτούς τους εργαζόμενους, που σαν φουσκωμένο ποτάμι απλώθηκαν στους δρόμους του Ναυπλίου, θέλει και πρόσθετα όπλα.

Απαιτεί δίπλα, από τους υπουργούς, γραμματείς και φαρισαίους της Κομισιόν, να «βάζουν πλάτη» και οι θεσμικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων. Οι αντεργατικές αποφάσεις, δε φτάνει να υπογράφονται μόνο από τον Πρόντι και τον Σημίτη, πρέπει να συνυπογράφονται και από τον Καμπάλιο (ΣΕΣ), τον Πολυζωγόπουλο και τον Παπασπύρου.

Οχι τυχαία, σε μια έκρηξη ειλικρίνειας η Επίτροπος Α. Διαμαντοπούλου θα δηλώσει στη συνέντευξη Τύπου, στο τέλος της Συνόδου: « Η Ευρώπη των επιχειρήσεων δεν είναι ελκτική στους εργαζόμενους...». Πράγματι το Διευθυντήριο της ΕΕ, την ώρα που βαθαίνει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την ώρα που χωρίς παραμικρή παρέκκλιση οικοδομεί, πότε βήμα -βήμα, πότε με άλματα, αλλά και ζιγκ-ζαγκ, την «Ευρώπη των Επιχειρήσεων», επιχειρεί να αποσπάσει τη συναίνεση των λαών και των εργαζομένων.

Γι' αυτό ο «κοινωνικός διάλογος», ο «κοινωνικός εταιρισμός» γίνονται τα ευαγγέλια της ενσωμάτωσης, σε έναν κόσμο σκληρό, ανταγωνιστικό, απάνθρωπο. Γίνονται το όπιο των λαών, στον καιρό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, της έκρηξης της φτώχειας και της περιθωριοποίησης. Με αυτά τα όπλα, οι θεωρητικοί του Μάαστριχτ και της «Λευκής Βίβλου», επιχειρούν να ευνουχίσουν το εργατικό κίνημα, να αφυδατώσουν τις διεκδικήσεις του, στα όρια που επιτρέπουν οι συνθήκες και τα Σύμφωνα Σταθερότητας. Να απονευρώσουν τελικά, τους αγώνες της εργατικής τάξης από κάθε ταξικό προσανατολισμό.

Οι ίδιοι άλλωστε ομολογούν τους στόχους αυτών των οργάνων. «Η Κοινωνική Σύνοδος Κορυφής - υπογράμμιζε η Α. Διαμαντοπούλου στη μάζωξη των κοινωνικών εταίρων - θα αποτελέσει ένα ιδιαίτερα σημαντικό εργαλείο για τους κοινωνικούς εταίρους και θα τους επιτρέψει να συμβάλουν, στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο, στην εφαρμογή της στρατηγικής της Λισαβόνας».

«Συνεπώς - πρόσθεσε η αρμόδια Επίτροπος - πρέπει να εξακολουθήσουμε να ενισχύουμε την κουλτούρα διαβούλευσης και διαλόγου στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη συμμετοχή των παραγόντων του κοινωνικού διαλόγου και της κοινωνίας των πολιτών στη διαδικασία χάραξης πολιτικής και επίτευξης αποτελεσμάτων».

Ολα αυτά, αρκούν νομίζουμε να αποδειχτεί ο πραγματικός ρόλος όλων αυτών, που σπεύδουν και δηλώνουν συμμετοχή ως κοινωνικοί εταίροι, στην επιχείρηση εξαπάτησης και χειραγώγησης των εργαζομένων. Αρκούν επίσης και για την εξαγωγή ορισμένων συμπερασμάτων: Η πάλη του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να στοχεύει σε λύσεις που αποζητούν οι κοινωνικοί εταίροι. Οι διεκδικήσεις του, τα αιτήματά του, βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτά που συνδιαμορφώνουν ευρωβιομήχανοι, κυβερνήσεις και ευρωπαϊκά συνδικάτα, με τη λεγόμενη κοινωνική ατζέντα. Και τέλος, το εργατικό κίνημα, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, θα μπορέσουν να αντισταθούν στη λαίλαπα των ανατροπών, θα καταφέρουν να βάλουν σήμερα τις βάσεις για τις αυριανές τους κατακτήσεις, μόνο στο βαθμό που οξύνουν την αντιπαράθεση με τον κοινωνικό εταιρισμό. Η δικαίωση των εργατικών αγώνων έχει σαν απαράβατη προϋπόθεση, την ήττα, σε ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο, των δυνάμεων εκείνων που πρωτοστατούν στους κοινωνικούς διαλόγους, με όποιο «Φόρουμ» και αν εμφανίζονται.