Στα θέματα της ενημέρωσης και το ιδεολογικό μας μέτωπο, αναφέρεται με επιστολή του ο Γιώργος Κωνσταντινόπουλος, εκπαιδευτικός, που γράφει, ανάμεσα στα άλλα:

Το τηλεοπτικό τοπίο στη χώρα μας είναι κάτι περισσότερο από θολό. Η ιδιωτική τηλεόραση, με ελάχιστες μόνον εξαιρέσεις, εκμαυλίζει όποια πνευματική σύσταση έχει η καθημερινότητα των ανθρώπων μας. Τα σίριαλ με τη ρηχότητα και τη βάναυση γλώσσα τους, καθώς και οι αμερικάνικες ταινίες με την υπερβολική βία, αποπνέουν τη χυδαιότητα και την έλλειψη του μέτρου και της αισθητικής.

Ως «μέσον» μεταφοράς μηνυμάτων, η τηλεόραση κρίνεται παγκοσμίως σήμερα ως το επιτυχέστερο. Το σύστημα που προωθεί την παγκοσμιοποίηση, με σκοπό μόνο τα κέρδη του διεθνούς κεφαλαίου, χρησιμοποιεί το μέσον αυτό κατά κόρον για την επίτευξη των σκοπών του. Τα δελτία των ειδήσεων είναι ξεκάθαρα ταγμένα στο χτύπημα των λαϊκών συμφερόντων, γεγονός που γίνεται ευκρινές παρακολουθώντας τα κανάλια μόνο για μια ημέρα. Οι ειδήσεις έχουν την ίδια θεματολογία, τις ίδιες εικόνες, είτε αναφέρονται στο εσωτερικό, είτε στο εξωτερικό. Είναι φανερό πως είναι κοινή η πηγή που διανέμονται πλέον οι ειδήσεις διεθνώς.

Ετσι κατασυκοφαντείται όποιος δεν είναι αρεστός, αποσιωπούνται συμβάντα ή παραποιείται η αλήθεια εν ψυχρώ. Πρόκειται για επίθεση ενορχηστρωμένη, βάσει σχεδίου που ακολουθεί μπιχεβιοριστικές μεθόδους ελέγχου συμπεριφοράς, επεξεργασμένη από ειδικούς επιστήμονες. Παράλληλα, εφαρμόζεται η ψυχολογική μέθοδος της μίμησης προτύπου, αφού τα πρότυπα - ήρωες κατακλύζουν με την εικόνα και το λόγο τους τις οθόνες των τηλεοράσεων. Το κακό είναι μικρότερο βέβαια στην κρατική τηλεόραση, η οποία είναι απαλλαγμένη από το άγχος της επιβίωσης. Διαχρονικά όμως και αυτή εξυπηρετεί, πότε λίγο, πότε πολύ, την πολιτική της άρχουσας τάξης.

Αντίδοτο στη ζοφερή τηλεοπτική κατάσταση μπορεί να γίνει ο «902» TV. Ο «902» είναι η εν δυνάμει εναλλακτική λύση στο βόρβορο που κατακλύζει τα πολιτιστικά πράματα στον τόπο μας. Αυτό είναι κάτι που το αναμένει όλη η κοινωνία, η οποία γνωρίζει το ήθος και τον αγώνα των ανθρώπων που στηρίζουν το κανάλι. Και η κοινωνία σ' αυτό το βαθύ σκοτάδι, άσχετα από τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός, θέλει να ξέρει πως η δημοκρατική τηλεόραση υπάρχει για να λέει τις αλήθειες, για να δίνει στο λαό μας προγράμματα, που αποβλέπουν όχι μόνο στη διασκέδαση, αλλά και στην πνευματική ανύψωση, συμπληρώνει και προτείνει σειρά μέτρων που μπορεί να αναβαθμίσουν την παρέμβαση του «902».

...Απαραίτητη σε κάθε προσπάθεια ανάδειξης του «902» σαν το κανάλι του λαού είναι η συμβατικότητα των εκπομπών με την κουλτούρα και τη σημερινή πραγματικότητα της χώρας μας. Μιλάμε για έναν απαραίτητο διεθνισμό από τα πράγματα, αλλά με πατρίδα που δίνει το νόημα στην ύπαρξη... Οσον αφορά στη στήλη «Επικοινωνία» του «Ριζοσπάστη», προτείνουμε την επέκτασή της σε δυο σελίδες την Κυριακή και σε μια καθημερινά. Τέλος, για το σύνολο της εφημερίδας, θα λέγαμε πως η δημοσίευση εκλαϊκευμένων άρθρων των κλασικών του μαρξισμού θα συντελούσε στην ιδεολογική συγκρότηση του καθενός μας. Οι καιροί ζητούν από όλους μας να ταχθούμε σε ό,τι συμβάλλει στην ανθρωπιά μας.

Ενα ιστορικό μήνυμα, όπως δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες του 1951, και μετά 52 χρόνια παραμένει τόσο επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε, μας στέλνει η Μαρία Κυριακίδου, εξηγώντας πως βγήκε απ' το βράχο του Τρικεριού όπου, μετά την «αναμόρφωση» του Μακρονησιού, είχαν ξαναστείλει τις 573 απροσκύνητες γυναίκες εξόριστες. Η δημοσίευση του μηνύματος αυτού, ας είναι και τιμή σε όσες απ' αυτές (και είναι οι περισσότερες...) δεν υπάρχουν στη ζωή, αναφέρει και παραθέτει το «μήνυμα των εξορίστων γυναικών για την ειρήνη, από το βράχο της εξορίας των», που στάλθηκε «προς την Επιτροπήν για την Παγκόσμιον Ειρήνην και την Παγκόσμιον Δημοκρατικήν Ομοσπονδίαν Γυναικών»:

«Βαρύ και γοργό ακούγεται να πλησιάζει στη χώρα μας το βήμα του πολέμου κι όμως ακόμα δεν πήρε ανάσα η Πατρίδα μας. Ακόμα τα καμένα χωριά μας καπνίζουνε και τα χωράφια μας δεν πρόφτασαν να καρπίσουν. Σκιάζεται η ζωή να περάσει το κατώφλι του ρημαγμένου σπιτικού μας κι οι κούνιες των μικρών μας είναι ασυντρόφευτες, γιατί λείπει ο ζεστός κόρφος της μάνας και το προστατευτικό χέρι του πατέρα.

Είναι σκοτωμένοι, είναι εκτελεσμένοι, είναι μακριά, πίσω από τα σίδερα της φυλακής, μέσα στους συρματόπλεκτους κλωβούς και στα ξερονήσια, όπου τους θερίζει η αρρώστια και τους ταπεινώνουν ανείπωτοι εξευτελισμοί. Τα νιάτα δεν πρόφτασαν να χορτάσουν ψωμί, δεν πήγαν σχολειό, δεν πρόφτασε να γελάσει το χείλι τους, γιατί ζούνε κάτω από τη σκιά του χάρου, μελλοθάνατα, και φτύνουν αίμα μέσα στις φυλακές και στα ξερονήσια.

Περίτρομες οι μανάδες ακούμε τούτο το γνώριμο θανατερό βήμα και ζητούμε με κάθε τρόπο να το σταματήσουμε. Γι' αυτό, μαζί με όλες τις γυναίκες του κόσμου, κι εμείς οι πολιτικές εξόριστες στο ερημονήσι του Τρίκερι βάζουμε τις υπογραφές μας κάτω από την έκκληση για τη σύναψη συμφώνου ειρήνης ανάμεσα στους 5 μεγάλους. Εμείς περισσότερο από κάθε άλλον είμαστε θύματα της πολεμοκαπηλίας και της πολιτικής εμπάθειας, που θαφτήκαμε ζωντανές "επ' αόριστον" μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και τη δημιουργική εργασία χωρίς να φταίξουμε σε τίποτα.

Ενώνουμε κι εμείς τα χέρια μας με τις γυναίκες όποιας φυλής, όποιας θρησκείας, όποιας εθνικότητας, όποιας ιδεολογίας για να φράξουμε το δρόμο στον πόλεμο που είναι καταστροφή και όλεθρος. Εμείς οι γυναίκες που δίνουμε στα παιδιά μας τη ζωή, έχουμε και το χρέος να τη σώσουμε από τον αφανισμό. Να σταθούμε ολόψυχα πλάι στους φίλους της ειρήνης και να τους βοηθήσουμε να πετύχουν οι προσπάθειές τους. Ετσι μόνο θα λάμψει ζωογόνος ο ήλιος της αγάπης πάνω από το λίκνο των παιδιών μας που είναι το ελπιδοφόρο αύριο, δε θα διακοπεί η δημιουργική εργασία και θα ανθίσει χαρούμενα το δέντρο της ζωής.

Σεπτέμβριος 1951

Οι εξόριστες: Ρόζα Ιμβριώτη, παιδαγωγός, Μαρία Καραγιώργη, Χαριάτη Αικατερίνη, ζωγράφος, Φρόσω Μυλωνάκου, τραπεζικός υπάλληλος, Μαλαματιανού Ελ., Υπ. Κοιν. Ασφαλίσεων, Κατίνα Μαμέλη, διδασκάλισσα, Κ. Μόσχου, οικοκυρά, Μ. Νικολοπούλου, μαθηματικός, Βανταράκη διδασκάλισσα, Κλ. Βόρρου, οικοκυρά, Λαμ. Χρόνη επισκέπτρια Αδελφή, Μαρία Χιτοπούλου οικιακά, Ελένη Γαρίδη καθηγήτρια, Δήμητρα Μαλέγκου εργάτρια, Ελλη Νικολαΐδου μουσικός.

Είμαι μια ηλικιωμένη 78 χρονών. Εζησα τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και όλες τις σκληρές και μαύρες μέρες που πέρασαν όλοι όσοι τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι... Πρώτη φορά μιλάω μαζί σας, ως τώρα σε διαβάζω και παίρνω κουράγιο. Ηθελα να σου μεταφέρω μια εικόνα που με πληγώνει βαθιά. Και εξηγούμαι: Περιμένοντας το λεωφορείο, έπιασα συζήτηση με μια άγνωστη μετανάστρια από τις ανατολικές χώρες, όπως διαπίστωσα. Μιλήσαμε, εκτός των άλλων, για τους πολέμους που διαλύουν κράτη, καταστρέφουν σπιτικά και γεμίζουν τον κόσμο δυστυχείς μετανάστες, απροστάτευτους και ανεπιθύμητους, κατά κανόνα.

Εγώ ακούω ότι η ζωή σας ήταν αβάσταχτη και οι πόρνες περισσεύουν στις ανατολικές χώρες, ρώτησα, με αφέλεια, για να 'ρθει άμεση η απάντηση: Μη λέτε τέτοια κυρία. Μακάρι να είχαμε τώρα εκείνα που μας πρόσφερε η πατρίδα μας στο σοσιαλισμό. Μόνο θέλω να σας πω, αφού λέτε πως βγάζαμε πόρνες: Τι μας χρειάζονταν, τότε, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία που ήμασταν καλύτεροι σ' όλο τον κόσμο; Μήπως θα έπρεπε οι πόρνες να είναι επιστήμονες; συμπλήρωσε αφοπλιστικά. Ασφαλώς και μετάνιωσα για την ερώτησή μου, αν και ήξερα πως τα πράγματα, τότε επί σοσιαλισμού, ήταν διαφορετικά...

Και, αναρωτιέμαι, τώρα, μ' αυτά που ακούω: Πώς μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι μερικοί, ιδιαίτερα, από τους δημοσιογράφους με όσα (αντικομμουνιστικά) λένε; Η αλήθεια είναι ότι για να εξασφαλίσει κάποιος το παντεσπάνι του πρέπει να μιλά με πάθος για το «σιδηρούν παραπέτασμα». Και ιδιαίτερα αν έχει περάσει από την Αριστερά... Δύσκολος δρόμος αδέρφια... Η ιστορία, τώρα, γράφεται όπως συμφέρει τους ανιστόρητους... Αλλά, ένα είναι γεγονός: Οτι καμιά παντοκρατορία δεν επικράτησε για πολύ...

Νίκο Φιλιππάκη, Θεσσαλονίκη. Νίκη, Αθήνα. Ελευθερία Κωνσταντινίδου, Πατήσια: Πήραμε τα γράμματά σας. Σας ευχαριστούμε.