Είμαι μια ηλικιωμένη 78 χρονών. Εζησα τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και όλες τις σκληρές και μαύρες μέρες που πέρασαν όλοι όσοι τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι... Πρώτη φορά μιλάω μαζί σας, ως τώρα σε διαβάζω και παίρνω κουράγιο. Ηθελα να σου μεταφέρω μια εικόνα που με πληγώνει βαθιά. Και εξηγούμαι: Περιμένοντας το λεωφορείο, έπιασα συζήτηση με μια άγνωστη μετανάστρια από τις ανατολικές χώρες, όπως διαπίστωσα. Μιλήσαμε, εκτός των άλλων, για τους πολέμους που διαλύουν κράτη, καταστρέφουν σπιτικά και γεμίζουν τον κόσμο δυστυχείς μετανάστες, απροστάτευτους και ανεπιθύμητους, κατά κανόνα.

Εγώ ακούω ότι η ζωή σας ήταν αβάσταχτη και οι πόρνες περισσεύουν στις ανατολικές χώρες, ρώτησα, με αφέλεια, για να 'ρθει άμεση η απάντηση: Μη λέτε τέτοια κυρία. Μακάρι να είχαμε τώρα εκείνα που μας πρόσφερε η πατρίδα μας στο σοσιαλισμό. Μόνο θέλω να σας πω, αφού λέτε πως βγάζαμε πόρνες: Τι μας χρειάζονταν, τότε, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία που ήμασταν καλύτεροι σ' όλο τον κόσμο; Μήπως θα έπρεπε οι πόρνες να είναι επιστήμονες; συμπλήρωσε αφοπλιστικά. Ασφαλώς και μετάνιωσα για την ερώτησή μου, αν και ήξερα πως τα πράγματα, τότε επί σοσιαλισμού, ήταν διαφορετικά...

Και, αναρωτιέμαι, τώρα, μ' αυτά που ακούω: Πώς μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι μερικοί, ιδιαίτερα, από τους δημοσιογράφους με όσα (αντικομμουνιστικά) λένε; Η αλήθεια είναι ότι για να εξασφαλίσει κάποιος το παντεσπάνι του πρέπει να μιλά με πάθος για το «σιδηρούν παραπέτασμα». Και ιδιαίτερα αν έχει περάσει από την Αριστερά... Δύσκολος δρόμος αδέρφια... Η ιστορία, τώρα, γράφεται όπως συμφέρει τους ανιστόρητους... Αλλά, ένα είναι γεγονός: Οτι καμιά παντοκρατορία δεν επικράτησε για πολύ...