«Την πρόταση εξουσίας του Κόμματος πρέπει να τη δούμε μέσα στη διαπάλη που γίνεται σήμερα. Οσο κι αν ξέρεις τι λέει το Κόμμα πρέπει να το δεις σε σχέση με το τι λένε κι οι αντίπαλοι. Οι αντίπαλοι έχουν τα δικά τους επιχειρήματα, τα οποία είναι σωστά από τη σκοπιά της υπεράσπισης του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά πολλές φορές έχουν μια λογικοφάνεια και "πιάνουν" στους εργαζόμενους και τη νεολαία, με την έννοια ότι έχουν διαμορφώσει έναν τρόπο σκέψης, κριτήρια και επιβολή, έτσι ώστε ν' ασκούν επίδραση αυτά που λένε».

Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την τοποθέτησή της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας σε νεολαίους της ΚΝΕ σε εκδήλωση που έγινε την Πέμπτη το βράδυ στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος, στον Περισσό, με θέμα την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

«Να ξεκαθαρίσουμε το εξής ζήτημα. Ισως είναι σχηματικό αυτό που θα πω αλλά ας το κρατήσουμε κι έτσι: Είμαστε σε μια φάση, που πρέπει να αναπτύξουμε μια ολομέτωπη επίθεση, να περάσουμε σε φάση της πιο μεγάλης επιθετικότητας σε όλα τα μέτωπα. Και στο μέτωπο της εκλαΐκευσης της ιδεολογίας και των θέσεών μας, και πάνω στα προβλήματα, αλλά και πάνω στη διέξοδο, στο ζήτημα της εξουσίας. Επιθετικότητα στην προσπάθεια - όσο εξαρτάται από μας - να συσπειρώσουμε δυνάμεις, να αναπτυχθούν αγώνες, όχι οι συνηθισμένοι αγώνες που ξέρουμε. Κάθε περίοδος απαιτεί κι ανέβασμα των αγώνων και ιδιαίτερα η περίοδος που περνάμε.

Πρέπει, λοιπόν, να περάσουμε σε φάση της πιο μεγάλης επιθετικότητας, η οποία απαιτεί και μαχητικότητα και αυταπάρνηση και θυσία, αλλά και γνώση και ικανότητα. Δεν αρκεί η μαχητικότητα. Θα ήθελα να πάμε μερικά χρόνια πίσω. Θα ήθελα να σταθώ σε ορισμένα - με γενικό τρόπο - ιστορικά στοιχεία, για να δείξω ότι και η επιθετικότητα αλλάζει περιεχόμενο, έχει το δικό της χρωματισμό σε κάθε φάση.

Για παράδειγμα, τη μέγιστη επιθετικότητα έπρεπε να αναπτύξει το Κόμμα σε μια από τις πιο δύσκολες - ίσως την πιο δύσκολη - φάση της 90χρονης πορείας του. Και αναφέρομαι στην περίοδο του '89 - '91, όταν άρχισε επίσημα και ανοιχτά και φαινόταν ότι δεν μπορεί να αναστραφεί η πορεία νίκης της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Σας λέω ειλικρινά και επιστρατεύω και τη γνώμη πιο παλιών από μας αγωνιστών, τέτοια περίοδο το κίνημα δεν είχε ζήσει, το Κόμμα δεν είχε ζήσει. Δύσκολες περιόδους είχε ζήσει, παρανομίες, διώξεις, σφαγές, δολοφονίες, ναι. Αλλά ήταν σε μια περίοδο που προοδευτικά άλλαζε ο συσχετισμός δύναμης θετικά, και επομένως οι όποιες επιθέσεις είχες, κατά κάποιον τρόπο ήταν λιγότερο οδυνηρές, γιατί σε άλλες χώρες το επαναστατικό κίνημα προχωρούσε, το εργατικό κίνημα ήταν πιο δυνατό.

Αντίθετα, το 1989 - '91 είχες μια ολομέτωπη επίθεση, μια παγκόσμια προσωρινή - βάζω κεφαλαία - ήττα και επομένως τα πράγματα φαίνονται πιο βαριά. Και επιπλέον η αντεπανάσταση ήταν ένα τσουνάμι, ένας σεισμός που δημιούργησε μεγάλες δονήσεις μέσα στο Κόμμα.

Επομένως, εκείνη η περίοδος ήταν η πιο δύσκολη περίοδος που περάσαμε. Και τότε αφού το Κόμμα κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, κήρυξε τη γραμμή της αντεπίθεσης. Αν δεν κάναμε αντεπίθεση δε θα τα καταφέρναμε, απλώς και μόνο γιατί στο 13ο Συνέδριο μπόρεσε το Κόμμα να κρατηθεί και στη συνέχεια να αρχίσει την πορεία ανασυγκρότησης. Δε θα τα καταφέρναμε, αν το Κόμμα δεν έκανε μια μεγάλη και ολομέτωπη ιδεολογική και πολιτική επίθεση και παράλληλα αν δεν καταπιανόταν με την οργάνωση των αγώνων. Τότε αποκαλύψαμε την ουσία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ξεκινήσαμε την προσπάθεια υπεράσπισης του σοσιαλισμού, αλλά και κριτικής εξέτασης της πορείας του. Μιλήσαμε για πρώτη φορά για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οταν πρωτοείπαμε το '91 ότι θα γίνει πόλεμος στα Βαλκάνια μας κορόιδευαν και έλεγαν ότι λέμε για τον πόλεμο γιατί θέλαμε να συσπειρώσουμε τις δυνάμεις μας και να συγκρατήσουμε κόσμο από απώλειες. Δεν ήταν έτσι η πραγματικότητα. Ηταν πολιτική εκτίμηση ότι θα γίνουν τοπικοί πόλεμοι και επομένως αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να συσπειρώσουμε δυνάμεις.

Δεν είναι ώρα να κάνουμε μια αναλυτική εκτίμηση, αλλά, ωστόσο, αυτή η επιθετική γραμμή που ακολουθήσαμε, η οποία συνδυάστηκε με ιδεολογική και πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του Κόμματος, "έπιασε τόπο". Κι αν δει κανείς τι γίνεται στην Ευρώπη, με μια σειρά Κομμουνιστικά Κόμματα, μπορούμε να πούμε ότι το ΚΚΕ κατάφερε όχι απλώς να σταθεί στα πόδια του, αλλά οπωσδήποτε να επιδράσει να γίνουν αγώνες, μεγάλες κινητοποιήσεις, που στην Ευρώπη έχουν μια καλή κατάταξη, όχι μόνο σε δυναμικότητα, σε επαναληπτικότητα, αλλά μπορούμε να πούμε και στην κατεύθυνση.

Χωρίς να ωραιοποιούμε καταστάσεις, ο συσχετισμός είναι αρνητικός και μέσα στο κίνημα, μιλάμε όμως για την προσπάθεια που έκανε το Κόμμα και που είχε αποτελέσματα, γιατί σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν δεν κρατιόταν το Κόμμα όρθιο και αν δεν αναπτυσσόταν. Και βέβαια κανείς δεν υποτιμά το γεγονός ότι η ΚΝΕ, που δέχτηκε ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα, είναι μια οργάνωση με παρουσία, με συγκρότηση, με όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται η περίοδος. Κόμμα και ΚΝΕ είμαστε παρόντες στα πράγματα και σήμερα μιλάμε για μια νέα κινητικότητα που πρέπει να αναπτύξουμε.

Κατ' αρχήν, σύντροφοι, να ξέρετε ότι σε συνθήκες καπιταλισμού και εφόσον δεν έχουμε επαναστατική κατάσταση, μια απότομη ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η συμβολή του Κόμματος δεν επιστρέφει όλη στο Κόμμα. Κερδίζουν κι άλλοι. Και ρεφορμιστές και οπορτουνιστές και εργατοπατέρες. Τη δεκαετία του '70, για παράδειγμα, μια σειρά αγώνες που έκανε το Κόμμα, τους καρπώθηκε το ΠΑΣΟΚ. Γιατί η συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας δε γίνεται επαναστατική αμέσως.

Ωστόσο, πρέπει να δούμε ότι υπάρχουν θετικές διεργασίες και πάνω σε αυτές τις διεργασίες πρέπει να σταθούμε και να αναπτύξουμε τη μεγαλύτερη επιθετικότητα που χρειάζεται σήμερα. Και ένα μέρος της επιθετικότητας είναι: Αξονας της δουλειάς μας να γίνει η πρόταση του Κόμματος, η εναλλακτική πρόταση του Κόμματος, στην ουσία η πρόταση του Κόμματος που αποτελείται και σχετίζεται με το σοσιαλισμό, όπως την προβάλλουμε μέσα στο λαό και τη νεολαία, παίρνοντας υπόψη και τις ανάγκες της συμμαχίας.

Σε τι συνίσταται η σημερινή επιθετικότητα:

Υπάρχουν διεργασίες στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας. Φάνηκαν στους αγώνες, φάνηκαν στις εκλογές. Ξαναλέω: Δε φαίνονται όλες όσες υπάρχουν. Μην περιμένουμε, δηλαδή, τα "κουκιά" να μεταφράζονται έτσι εύκολα. Υπάρχουν θετικές διεργασίες.

Να σας πω ένα παράδειγμα: Ολος αυτός ο μύθος που έπλασαν για την ΕΕ έχει θολώσει στη συνείδηση του λαού. Και δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε ευρωεκλογές παίρνουμε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απ' ό,τι στις βουλευτικές. Είμαστε το μοναδικό σχεδόν κόμμα στην Ευρώπη, που μιλάμε αποφασιστικά για την αποδέσμευση σαν άμεσο στόχο, που λέμε ότι όσο είμαστε στην ΕΕ δεν υπάρχει ελπίδα. Ψηφίζουν, δηλαδή, το μοναδικό κόμμα στην Ελλάδα που λέει αποδέσμευση από την ΕΕ και που πάνω σε αυτή την αποδέσμευση έχει οικοδομηθεί η μεγαλύτερη επιθετικότητα απέναντι στο Κόμμα. Θα το κάνανε αυτό αν κάτι δεν "έπιαναν"; Δε σημαίνει ότι είναι όλοι πρόθυμοι να παλέψουν για την αποδέσμευση, αλλά δεν αισθάνονται σοκαρισμένοι από αυτή τη θέση μας. Δεν αισθάνονται ότι είναι θέση ενός "δογματικού" κόμματος που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις εξελίξεις.

Πάρτε τους φοιτητικούς αγώνες που έγιναν. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει η γενιά του άρθρου 16, όμως μέσα στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς αγώνες μπήκαν θέματα, όπως η Μπολόνια, το Μπέργκεν, κ.ά. Πάρτε τις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές. Δώσαμε τη μάχη επιθετικά, με αισιοδοξία. Αλλά ίσως ήταν η πιο δύσκολη μάχη που έδωσε η ΚΝΕ τα τελευταία χρόνια.

Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με όλο αυτό το κλίμα; Γιατί, κοιτάξτε, στην εκλογική μάχη και μάλιστα στη νεολαία, είναι μεγάλο ατού να έχεις όλο τον Τύπο και τους πάντες μαζί σου. Εμείς δεν τα είχαμε κι ούτε περιμένουμε να τα 'χουμε. Κι όμως, αυτό δεν εκφράστηκε.

Η απεργία που έγινε χτες δεν είναι λίγο πράγμα. Είναι στοιχείο της επιθετικότητας του Κόμματος. Κάνουν απεργίες οι Ομοσπονδίες, κλαδικές, σε εργοστάσια. Το ότι πήραν αυτή την απόφαση, δώσαμε μια μάχη έξω από τους τόπους δουλειάς, μη νομίζετε ότι είναι εύκολο».

«Ολα αυτά δείχνουν, σύντροφοι, ότι κάτι έχει ωριμάσει. Δεν είναι τυχαίο, δεν παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις, δεν έχουμε αυτή την επιθετικότητα, επειδή γενικά είμαστε επιθετικοί. Σημαίνει ότι "μας παίρνει" κιόλας. Κι αυτό να το πάρετε υπόψη. Οταν βλέπουμε ότι κάτι δεν πατάει, ακόμα κι αν επιθυμούμε να το κάνουμε, δεν είμαστε τυχοδιώκτες ώστε να κάνουμε πράγματα που έστω κι ως τάση δεν έχουν ωριμάσει. Και πάντα πρέπει να κάνεις πιο μπροστά από αυτό που υπάρχει, για να τραβήξεις τα πράγματα προς τα μπρος.

Ερχεται κόσμος και μας ακούει για πρόταση εξουσίας. Και για ποια εξουσία, σύντροφοι; Οχι συμμετοχή στη διακυβέρνηση την αστική. Μιλάμε για επαναστατική εξουσία. Παίρνεις υπόψη και το επίπεδο συνείδησης του κόσμου, αλλά καταλαβαίνει κι ο κόσμος, όταν του λες κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Εδώ δεν τολμά να απεργήσει κι εσύ τον καλείς να πάει να τους τα πάρει όλα και να τα κάνει λαϊκή ιδιοκτησία και κάθεται και σε ακούει. Δεν έρχεται αμέσως μαζί μας, μην περιμένετε ότι θα έρθει αύριο το πρωί, ακούει όμως, ρωτάει, προβληματίζεται.

Είμαστε, λοιπόν, σε αυτή τη φάση, όπου οι εμπειρίες των μαζών, η όξυνση των προβλημάτων, αυτό που έρχεται αύριο αλλά και η ωρίμανση του Κόμματος και της ΚΝΕ, η μεγαλύτερη ωριμότητα που έχουμε να παλεύουμε με τη στρατηγική μας, όλα αυτά δίνουν ένα στοιχείο που μας υποχρεώνει να πάρουμε όλα τα μέτρα, να λύσουμε απορίες και όχι μόνο σε επίπεδο προπαγάνδας, αλλά και στο επίπεδο της πράξης, να αποκτήσουμε αυτή την επιθετικότητα. Και στην οργάνωση των αγώνων και στην οργάνωση των μαζών και της νεολαίας, σε τολμηρές πράξεις - μελετημένες - σχεδιασμένα, όχι τυφλά.

Από την άλλη μεριά, το έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει, το σύστημα, η αστική τάξη και τα κόμματά της. Παίρνουν τα μέτρα τους. Δεν είναι χαζοί. Τι βλέπουν; Από τη μια ο καπιταλισμός είναι σχεδόν παντοκράτορας, παίζει σε ένα ελεύθερο πεδίο. Αγώνες υπάρχουν, αλλά ως τώρα πέρασαν αυτά που ήθελαν. Κι όμως, έχουν δυσκολίες και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Φοβούνται. Φοβούνται τις λαϊκές εξεγέρσεις, ξέρουν τι προβλήματα γεννά η πολιτική τους, ξέρουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν εντελώς τις μάζες. Και παίρνουν μέτρα, προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο, κάπως να δώσουν την εντύπωση ότι ανακουφίζουν, γιατί φοβούνται το κίνημα.

Να λοιπόν η δική μας ευκαιρία. Και στην Ελλάδα έχουν να κάνουν με ένα ΚΚ, με ένα κίνημα, με έναν πόλο ταξικό, ριζοσπαστικό, που υπάρχει μέσα στην ελληνική κοινωνία, που δεν το περίμεναν. Παίρνουν υπόψη και το κύρος που έχει το Κόμμα, η νεολαία, η ΚΝΕ, το εργατικό κίνημα, το νεολαιίστικο.

Κι εδώ θέλει μεγάλη προσοχή. Δε θέλει υποτίμηση. Εννοώ απαιτείται η γνώση, η ικανότητα, η επιμονή, όχι η ανυπομονησία. Να είμαστε ανυπόμονοι στο να ξεπερνάμε τις αδυναμίες μας, αλλά χρειάζεται και υπομονή, σύστημα, σταθερότητα. Ο αντίπαλος παίρνει τα μέτρα του. Ενα μέτρο είναι η καταστολή, η τρομοκρατία και το άλλο είναι η αξιοποίηση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού.

Ο ρεφορμισμός κι ο οπορτουνισμός δεν πατάει στη σοφία και τη ρητορεία του, είναι η εύκολη λύση. Ο άνεργος, π.χ., εκεί ρέπει, πιστεύει ότι θα βρει λύση. Το σύστημα βρίσκει "λύσεις". Η μερική απασχόληση δεν είναι μία "εκτόνωση" της ανεργίας; Είναι. Σήμερα είχαν συγκέντρωση οι καπνοπαραγωγοί και τους "συμπαραστάθηκαν" όλοι, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ. Μα ο καπνός τελειώνει στην Ελλάδα. Κι όχι από την αντικαπνιστική εκστρατεία. Είναι οι αμερικάνικες πολυεθνικές που φέρνουν τον καπνό.

Βρίσκουν εναλλακτικές "λύσεις". Τον αγροτουρισμό, κάνουν αγροτικούς συνεταιρισμούς. 35.000 νοικοκυριά, αν θυμάμαι καλά, έφυγαν απ' τη μέση, χάθηκαν θέσεις εργασίας και στη θέση τους έγιναν οι συνεταιρισμοί των γυναικών που κάνουν τα ντοματάκια, τα παξιμαδάκια και τα κεντήματα. Αν είναι δυνατόν με αυτό τον τρόπο να υποκατασταθεί το όποιο εισόδημα είχαν οι αγρότες... Επομένως, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να ξεγελαστεί ένας κόσμος.

Πώς έκλεισε ο Αλαβάνος σήμερα (σ.σ.: την περασμένη Πέμπτη), στη Βουλή. Πρώτα πάνε με το ΠΑΣΟΚ, μετά όχι με το ΠΑΣΟΚ, τώρα λένε ποτέ με το ΠΑΣΟΚ. Τώρα ανακάλυψαν ότι η κεντροαριστερά οδήγησε στην άνοδο της δεξιάς κι ότι κακώς τα ΚΚ συνεργάζονταν με τους σοσιαλιστές. Πριν λίγο ήταν υπέρ. Αλλά όταν έρχεται το εκλογικό αποτέλεσμα αλλάζουν γνώμη. Το αποτέλεσμα είναι που καθορίζει τα πάντα. Είπε, είπε, είπε και πού κατέληξε: Να μην έχει η Ελλάδα την τύχη του Μπερλουσκόνι. Δηλαδή υπάρχει ο ακραίος καπιταλισμός και επομένως να δούμε όλοι να πέσει η ΝΔ. Ολοι μαζί, αλλά με ηγετικό πυρήνα το ΣΥΝ! Αυτός είναι ο οπορτουνισμός, μέχρι και την ένοπλη πάλη μπορεί να πει στα χαρτιά, δεν έχει πρόβλημα. Οπορτουνισμός στις καπιταλιστικές συνθήκες σημαίνει ταξική υποταγή και παραίτηση όχι από το σοσιαλισμό, παραίτηση από τα καθημερινά προβλήματα. Στις συνθήκες του σοσιαλισμού είναι αντεπανάσταση.

Το Κόμμα μας πιστεύει ότι η απάντηση στον καπιταλισμό είναι ο σοσιαλισμός, δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση, κι αυτό αποδείχτηκε. Παρ' όλ' αυτά παίρνουμε υπόψη την πολιτική συμμαχιών.

Η ουσία του Μετώπου είναι ακριβώς η διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας. Θέλω να σταθώ στη ρεαλιστικότητα αυτών που λέμε. Σήμερα όλοι οι κλάδοι έχουν μονοπωληθεί. Δεν είναι γενικά στα χέρια των καπιταλιστών, είναι στα χέρια μονοπωλίων. Υπάρχουν 4 - 5 μονοπώλια ανά κλάδο τα οποία καθορίζουν τα πάντα. Δεν τα καθορίζουν ούτε οι μικρομεσαίοι, ούτε οι αγρότες, ούτε η εργατική τάξη. Η απάντηση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που έχει σήμερα ο λαός, και πολύ περισσότερο να έχεις μια ανάπτυξη υπέρ του λαού, δεν μπορεί να είναι παρά η ανατροπή των μονοπωλίων και η κοινωνικοποίηση. Κι όταν λέμε κοινωνικοποίηση δεν εννοούμε μόνο τις πρώην ΔΕΚΟ, αλλά και ό,τι υπάρχει σε τούτο τον τόπο κι ας είναι και ξένο.

Ταυτόχρονα, παίρνουμε υπόψη - με τα σημερινά δεδομένα - ότι στην Ελλάδα υπάρχουν μικροϊδιοκτήτες αγρότες. Στον τομέα αυτό προβάλλουμε τη συνεταιριστικοποίηση μικρών παραγωγών. Είναι ένας τομέας δίπλα στον κοινωνικοποιημένο, που στηρίζεται από τον κοινωνικό τομέα και βοηθάει εκεί που δεν μπορείς να έχεις μεγάλη παραγωγή.

Επίσης, υποστηρίζουμε πως ό,τι υπάρχει σ' αυτόν τον τόπο, πρέπει να παράγεται, να αξιοποιούνται όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Επομένως, η κοινωνικοποίηση, η κατανομή του εργατικού δυναμικού και η πλήρης αξιοποίησή του συνδυάζονται με την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Απαιτείται, φυσικά, ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Γι' αυτό μιλάμε για επαναστατική αλλαγή.

Η πρόταση του Κόμματος πρέπει να συζητηθεί ιδιαίτερα στη νεολαία. Η νεολαία έχει έναν επαναστατισμό, θέλει το καινούριο, το διαφορετικό και τη ρήξη, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να ταυτίσει τη ρήξη με κάτι που δεν είναι ρήξη. Δεν πρέπει να υπάρχει κανένα κόμπλεξ στην ΚΝΕ πάνω στο ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις χώρες του σοσιαλισμού. Δεν πρέπει να υπάρχει κόμπλεξ. Αυτογνωσία πρέπει να υπάρχει και συναίσθηση ότι έχει πέσει πολλή λάσπη. Εδώ πρέπει επίσης να βγούμε επιθετικά.

Υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό και τον υπερασπιζόμαστε και με την επιστημονική κριτική μας και πιστεύω ότι η δημοσιότητα των θέσεών μας που θα γίνει, το άνοιγμα αυτού του διαλόγου και δημόσια, μπορεί να μας δώσει μια ουσιαστική επιθετικότητα. Να μην πάμε με κόμπλεξ σε αυτά τα ζητήματα. Να απαντάμε στους νέους ανθρώπους ποια είναι η πραγματική κριτική που πρέπει να γίνεται στο σοσιαλισμό. Εγιναν λάθη, αλλά θα σας το πω καθαρά: Ηταν κάτω από την πίεση του αντίπαλου. Αλλο πράγμα να παίρνεις υπόψη την πίεση του αντίπαλου, να μην την υποτιμάς, κι άλλο να υποχωρείς σε αυτή την πίεση υιοθετώντας λύσεις και ιδέες του, είτε είναι γενικές πολιτικές είτε είναι σε επιμέρους ζητήματα.

Κανένα δάνειο δεν μπορούμε να κάνουμε από την αστική ιδεολογία και τον οπορτουνισμό. Να ψάχνουμε το καινούριο, να το παλεύουμε, να πολεμάμε τη ρουτίνα, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, πάντα υπάρχει το καινούριο, να το αναζητάμε, αλλά όχι δάνεια από αυτές τις ξεπερασμένες ιδεολογίες και πρακτικές. Ξεπερασμένες είναι, γιατί ενισχύουν το καπιταλιστικό σύστημα. Μπορείς να δεις μια ιδέα που βγήκε πριν από 150 χρόνια, στον Μαρξ, για παράδειγμα, δεν είναι ξεπερασμένος επειδή είναι χτεσινός. Αν υπάρχει κάποιο κόμπλεξ σε αυτά τα θέματα να αποβληθεί. Κουσούρια έχουμε, αδυναμίες έχουμε, αλλά κανένα κόμπλεξ απέναντι στους αστούς και τους οπορτουνιστές».