Ο ισχυρισμός ότι η «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις είναι δυνατόν να συνυπάρχει με την «ασφάλεια» των εργαζομένων (ο οποίος επιχειρείται να εκφραστεί με το νεολογισμό «ευελφάλεια») αποτελεί ουσιαστικά ένα ιδεολόγημα, καθώς περικλείει δύο εξορισμού αντιφατικές έννοιες. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει προστασία των δικαιωμάτων του εργαζόμενου την ώρα που ο εργοδότης μπορεί να τον προσλαμβάνει με όποιους όρους θέλει, να καθορίζει τις ώρες εργασίας και τις αμοιβές όπως αυτός θέλει. Στόχος αυτού του ιδεολογήματος είναι να συγκαλύψει ότι η πραγματική και μοναδική επιδίωξη είναι η ενίσχυση της ευελιξίας προκειμένου το κεφάλαιο να μειώσει το λεγόμενο «εργατικό κόστος».

Οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι αυταπόδεικτες και πατάνε στην πείρα χιλιάδων εργαζόμενων. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε ακόμα και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - μέσω του ΙΝΕ ΓΣΕΕ που τις προάλλες διοργάνωσε σχετική ημερίδα - να προσπαθεί να καμουφλάρει την ουσιαστική της συμβολή στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που προωθείται με την «ευελφάλεια». Στην πράξη όμως, άλλες είναι οι προθέσεις της πλειοψηφίας. Γι' αυτό στήριξε και στηρίζει τις πολιτικές που σμπαράλιασαν την πλήρη, μόνιμη και σταθερή εργασία και γενίκευσαν τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Γι' αυτό στηρίζει με χέρια και πόδια τη στρατηγική της Λισαβόνας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η παραπέρα αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Και τέλος, για τον ίδιο λόγο, στη νέα ΕΓΣΣΕ, με τα θεσμικά αιτήματα που προβάλλει, «νομιμοποιεί» τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την απελευθέρωση των απολύσεων, τη μερική απασχόληση.