Για το καλό μας... | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Για το καλό μας...

"Αμάν, πάει και η σύνταξη, πάει και το μεροκάματο του παιδιού", μαλλιοτραβιότανε η γειτόνισσα, μόλις άκουσε το πρώτο "ου" στην τηλεόραση. Δεν πολύ κατάλαβε η κακομοίρα. Εβλεπε τον Σημίτη να μιλάει, κάτι άκουσε να λέει για σοσιαλισμό, θυμήθηκε ότι και ο Παπανδρέου για σοσιαλισμό μίλαγε όταν της κόψανε την ΑΤΑ (τότε, πριν βγει ακόμα στη σύνταξη), είδε και εκείνους στις κερκίδες να τον γιουχάρουν και παραλίγο να της έρθει κόλπος. Πάλι για σοσιαλισμό και Αριστερά, λένε, μονολόγησε και έπεσε σε μαύρο συλλογισμό.

Αφού ηρέμησε, το ξανασκέφτηκε. Είπε να κάτσει να ακούσει προσεκτικότερα. Κάποια στιγμή αναπτερώθηκε το ηθικό της. Δεν μπορεί. Ολοι αυτοί οι κουστουμαρισμένοι κύριοι που, όταν δε μουντζώνονται, χοροπηδάνε φωνάζοντας ότι είναι ενωμένοι, δεν μπορεί να έχουνε βάλει στο μάτι τη δική της σύνταξη, είπε από μέσα της. Αλλά, πάλι, δεν της άρεσε που κάθε τρεις και λίγο ξαναθυμούνταν την Αριστερά και το σοσιαλισμό. Και δώστου να φωνάζουνε ότι είναι ενωμένοι. Και ξαναδώστου να ουρλιάζουνε ότι πρέπει να μείνουνε ενωμένοι "για το καλό του τόπου". Δηλαδή και για το δικό της καλό. Ε, εκεί ήτανε που ξανάπεσε σε μαύρη απελπισία.

Από παιδί μέχρι και σήμερα δυο πράγματα της έχουνε μείνει στο μυαλό της γειτόνισσας. Εκείνος ο καρδαμωμένος, που μπαινόβγαινε στην Ασφάλεια και όταν συναντούσε τον πατέρα της του έλεγε: "Πατριώτη πρόσεχε. Θα 'ρθουνε οι αριστεροί και θα σου πάρουνε και το σπίτι". Βέβαια το σπίτι το πήρε καμιά 20αριά χρόνια αργότερα η Τράπεζα, επί Καραμανλή αυτό. Τότε ο καρδαμωμένος είχε σταματήσει να πηγαινοέρχεται στην Ασφάλεια και μπαινόβγαινε σε κάποιο "κύριο Γενικό" ενώ, από τότε, η γειτόνισσα μπαινοβγαίνει στο ενοίκιο. Το δεύτερο που δε θα ξεχάσει ήταν τότε που άκουγε ολημερίς και ολονυχτίς από τα μεγάφωνα ότι "έρχονται καλύτερες μέρες".

"Καλύτερες μέρες" δεν είδε η γειτόνισσα, αλλά έμαθε πως κάθε φορά που στο ΠΑΣΟΚ λένε και ξαναλένε τις λέξεις "σοσιαλισμός", "Αριστερά", "λαός", κάτι κακό θα ξημερώσει. Και τώρα ξανά τα ίδια. "Για το καλό του τόπου", λέγανε και ξαναλέγανε όσοι "σοσιαλιστές" ανεβοκατεβαίνανε από τα μικρόφωνα του Συνεδρίου.

Εκανε να αλλάξει κανάλι, να ξεχάσει τον πόνο της, να πάψει να ακούει, αλλά επί ματαίω. Κανάλια και ραδιόφωνα το είχανε βάλει αμέτι μου χαμέτι να την κάνουνε ράκος. Παντού ο Σημίτης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Αρσένης να την απειλούν ότι είναι "αριστεροί" και "σοσιαλιστές" και πως για το δικό της καλό είναι ενωμένοι. Πάει καλά, λοιπόν, φώναξε και σηκώθηκε ορθή. Αφού έτσι είσαστε, τώρα θα δούμε ποιοι είναι πιο ενωμένοι και πιο αποφασισμένοι. Εσείς που "για το καλό μας", μας κλέβετε τις συντάξεις; Που πετάτε τα παιδιά στην ανεργία και μετά τις φαμφάρες για το "σοσιαλισμό" σας, μας ζητάτε θυσίες ή εμείς; Εμείς είμαστε πιο ενωμένοι. Εμείς που μάθαμε πια να ξεχωρίσουμε τους πραγματικούς αριστερούς από τους ψεύτες. Που μάθαμε ότι για το καλό μας δε μένει άλλο από το να πηγαίνουμε κόντρα και σε σας και στους "καρδαμωμένους", που πάντα σας υπηρετούν.

Ν. Μ.