Τα συνέδρια των κομμάτων, λογικά, δεν μπορεί να είναι πολυθεάματα προς τα έξω, αλλά μια εσωτερική, συλλογική, δημιουργική λειτουργία, όπου συζητούνται και κρίνονται ιδεολογικοπολιτικές θέσεις και αντιθέσεις από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του κόμματος. Οταν το βλέμμα και η σκέψη των εκπροσώπων δεν είναι στραμμένα προς αυτήν τη σοβαρή υπόθεση, διαμόρφωσης των θέσεων του κόμματός τους, αλλά προς τις τηλεοπτικές κάμερες, τότε σαν κανόνας αλλάζει κατεύθυνση και ο λόγος. Μετατρέπεται πιο πολύ σε μηχανισμό εντύπωσης (σόου), με όλα τα στοιχεία της καλής ή της κακής παράστασης, παρά σε επιχειρηματολογημένο δημοκρατικό διάλογο. Ισως σε αυτά τα στοιχεία οφείλεται η μάλλον πραγματικά μεγάλη τηλεθέαση και ακροαματικότητα, τόσο για τις ίδιες τις διαδικασίες του συνεδρίου, όσο και για τα συμπληρωματικά "θεάματα" των δηλώσεων και των συζητήσεων απέξω, που σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης "γεννούσαν" και αναπαρήγαγαν μόλις αντιλήφθηκαν το "ψητό" του ενδιαφέροντος, αλλά και για να βάζουν το λιθαράκι τους στη διαμόρφωση της τελικής εξέλιξης. Ετσι είδαμε τον εσωκομματικό "συνδικαλισμό" να φτάνει στο απόγειο. Το σύνθημα, η χειρονομία, ο τόνος και ακόμα οι ύβρεις και το γιουχάισμα, να επιχειρούν με κάθε μέσο να τραβήξουν την προσοχή, αλλά υφαρπάζοντας τη σκέψη από την εντύπωση.

***

Αυτό που αφομοιώνεται, τελικά, καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με τα αληθινά προβλήματα του λαού και της χώρας. Το αντίθετο, τέτοιες διαδικασίες πιέζουν την κοινή γνώμη να κάνει προβλήματά της εκείνα που δεν είναι και να αφήσει τα δικά της κατά μέρος... Στην εξέλιξη των χειρισμών τέτοιας "πολιτικής" προσώπων και θεάματος, ο ακροατής, μέσω του μηχανισμού της ταύτισης, εγκλωβίζεται στο ρόλο του οπαδού κάποιας πλευράς, χωρίς να σκέπτεται εκείνα που πραγματικά τον απασχολούν και τον βασανίζουν. Μοιάζει λιγάκι σαν τη διαδικασία που στα καλά καθούμενα και με "κομμένη την ανάσα" βάζουν την κοινή γνώμη να παρακολουθεί, τους όρους κάποιου διαζυγίου επωνύμων ή τον τρόπο απομάκρυνσης του προπονητή κάποιας ομάδας.

***

Αφού τόσο πολύ κόπτονται για τη δημοκρατία οι σχολιαστές που επιθυμούν να μας τη διδάξουν πώς και δεν απόρησαν για τις πλέον παράλογες πρακτικές του συνεδρίου, που ακριβώς την καταργούσαν; Πού ακούστηκε, για παράδειγμα, να έχουν δικαίωμα λόγου τεσσάρων μόλις λεπτών οι "θνητοί" σύνεδροι και δεκαπέντε - στην πράξη 30 ή 40 ή και 60 - λεπτών τα μέλη του Εκτελεστικού; Δεν είναι όλοι οι σύνεδροι ίσοι και με ίσα δικαιώματα; Από πού ως πού πρωτολόγησαν και δευτερολόγησαν, με απεριόριστο χρόνο μάλιστα, ο πρωθυπουργός και ο αντίπαλός του; Γιατί ο χρόνος ομιλίας, τελικά, έγινε αντικείμενο του όποιου κύρους από τη θέση ή την "ηλικία" του ομιλητή, στην καλύτερη, ή του "τσαμπουκά" του, στην άλλη περίπτωση; Οι δεκάδες λίστες, εκτός από όλα τα άλλα, δεν είχαν και σκοπό να επηρεάσουν την ψηφοφορία για πρόεδρο, αφού αποφάσιζε και από το κατά πόσο περιλαμβάνεται σε κάποια (και ποια;) από αυτές;

Αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα ερωτημάτων της πιο απλής λογικής όποιου παρακολούθησε τις διαδικασίες του συνεδρίου. Υπάρχουν τέτοια δεκάδες, αλλά μάλλον φτάνουν για να πούμε ότι μαθήματα δε δεχόμαστε και, πολύ περισσότερο, ότι καταλαβαίνουμε πού επιχειρούν να παγιδεύσουν την κοινωνία, έτσι που να την καλούμε σε αντίσταση...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Οταν το βλέμμα και η σκέψη των εκπροσώπων είναι στραμμένα προς τις τηλεοπτικές κάμερες, τότε αλλάζει κατεύθυνση και ο λόγος. Μετατρέπεται σε μηχανισμό εντύπωσης (σόου), με όλα τα στοιχεία της καλής ή της κακής παράστασης, παρά σε επιχειρηματολογημένο δημοκρατικό διάλογο