Παρόντες στο προσκλητήριο εργάτες του χεριού και του πνεύματος, υπάλληλοι, μικρομεσαίοι και συνταξιούχοι, νέοι. Γονείς με τα παιδιά τους. Χιλιάδες κομμουνιστές. Που μοιράζονται με όλο το λαό τον πόνο για το αίμα που χύνεται. Αλλά που ξέρουν πως τα δάκρυα δεν αρκούν και πως κάθε δάκρυ οφείλει να γίνει απόφαση και όρκος σ' αυτό το αίμα των χιλιάδων αθώων για ακατάπαυστο αγώνα ως τη δικαίωση των ονείρων που δεν πρόλαβαν να κάνουν. Κι αυτή την απόφαση αντανακλούσαν τα μάτια, τα ξαναμμένα πρόσωπα, οι υψωμένες γροθιές, τα συνθήματα. Και την πίστη στο δίκιο του ποιητή, που «μίλησε» με το στόμα του ηθοποιού Β. Κολοβού: «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος τα χείλια σου θα ματώσουν από τις φωνές (...). Μη ξεχάσεις ούτε στιγμή. Ετσι και ξεχάσεις μια στιγμή να ονειρευτείς, εκατομμύρια όνειρα θα γίνουν στάχτη από οβίδες...».

Η χτεσινοβραδινή συγκέντρωση μίλησε για πόλεμο και ειρήνη. Είχε χαρακτήρα αντιπολεμικό, όχι όμως γενικά και αόριστα κατά του πολέμου - ούτε το γενικό ούτε το αόριστο ταιριάζουν σε κομμουνιστές. Ούτε στο λαό ταιριάζουν όπως φάνηκε, θέλει πια συγκεκριμένες απαντήσεις στα γιατί. Η συγκέντρωση είχε χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικό, αναδείχνοντας τα βαθύτερα αίτια του πολέμου εναντίον του Ιράκ και το στόχο στον οποίο πρέπει να κατευθυνθούν τα βέλη της λαϊκής πάλης. Είχε χαρακτήρα φιλειρηνικό, αναδεικνύοντας όμως την πραγματική ειρήνη των λαών και πώς αυτή μπορεί να κατακτηθεί. Είχε χαρακτήρα έγερσης, αποτελώντας το έναυσμα νέων πολύμορφων κινητοποιήσεων και υπογραμμίζοντας την ανάγκη του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Είχε αιτήματα συγκεκριμένα, στηλιτεύοντας την ελληνική συμμετοχή και απαιτώντας από την ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει τώρα κάθε διευκόλυνση σ' αυτόν τον βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Και, βεβαίως, ήταν μια συγκέντρωση που πήρε θέση καθαρή και ξάστερη: Να σταματήσει τώρα ο πόλεμος με ήττα των εισβολέων. Ηταν συγκέντρωση που διατύπωσε μόνο μια ευχή: Κράτα, λαέ του Ιράκ! Και μία δήλωση: Είμαστε δίπλα σου!

Ηταν μια συγκέντρωση με στόχο, ένας κόσμος που ήξερε για τι πράγμα διαδήλωνε, μια λαοθάλασσα της ειρήνης, με πλήρη συνείδηση πως οι πόλεμοι δεν προκαλούνται, επειδή υπάρχουν παράφρονες ή ασυνείδητοι πολιτικοί ηγέτες, αλλά γεννιούνται στο έδαφος συγκεκριμένων κοινωνικοοικονομικών συνθηκών. «Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», «ΕΕ και ΝΑΤΟ πολέμου Συνδικάτο» έγραφαν τα πανό. Δίπλα τους ένας διαδηλωτής εξηγούσε στον συνομιλητή του πως «δεν αρκεί να διαδηλώνει κανείς ενάντια στον πόλεμο γενικά, αλλά να ξέρει κι από πού προέρχεται η απειλή του, να πολεμά τον πόλεμο στη ρίζα του, να αγωνίζεται για να εξαλείψει τις αιτίες που τον προκαλούν».

Λίγα μέτρα πιο πέρα, τα συνθήματα στα πανό καλούν, «να βγει η Ελλάδα από τον πόλεμο», «να κλείσει η Βάση της Σούδας» να σταματήσει κάθε είδους διευκόλυνση στους Αμερικανούς και στους συμμάχους του. Ενας ηλικιωμένος σύντροφος εξηγεί στην εγγονή πως η κυβέρνηση μας κοροϊδεύει και μας εμπαίζει, όταν λέει ότι είναι ενάντια στον πόλεμο. «Αν ήταν - της λέει - πραγματικά ενάντια στον πόλεμο αυτά που λένε τα συνθήματα θα τα 'χε κάνει πράξη κι αυτά τα πανό δε θα υπήρχαν εδώ. Αυτό να πας να πεις αύριο στους συμμαθητές σου, όταν θα συζητάτε τι πρέπει να γίνει, για να σταματήσει ο πόλεμος».

Οι συζητήσεις μέχρι ν' ανέβει στο βήμα η Αλέκα Παπαρήγα δίνουν και παίρνουν. Την αγωνία για τις δύσκολες ώρες που περνάει ο λαός του Ιράκ τη διαδέχεται η ευχή να βγει νικητής. «Πιστεύεις ότι αυτό μπορεί να συμβεί», ρωτάμε ένα μεσόκοπο σύντροφο, που δε χάνει ευκαιρία να το διαλαλεί. «Αν οι λαοί κάνουν αυτό που πρέπει και η ιρακινή αντίσταση βαστάξει», μας απαντάει. «Μα δε βλέπεις - τον τσιγκλάμε - οι λαοί είναι στους δρόμους, αλλά το λαό του Ιράκ τον έχουν μακελέψει». Η απάντησή του αποστομωτική: «Θα τους είχαν εξαφανίσει από προσώπου Γης τους Ιρακινούς, αν οι λαοί δε βρίσκονταν στους δρόμους, σύντροφέ μου. Τι θα τους εμπόδιζε; Υπεροπλία έχουν, όπλα μαζικής καταστροφής έχουν, εκατομμύρια στρατό έχουν, ιερό και όσιο δεν έχουν. Οι άλλοι πολεμάνε με τους γκράδες».

Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα εξελίσσεται σ' ένα διαρκή διάλογο με τους συγκεντρωμένους. Κάθε διαπίστωση, κάθε επισήμανση, κάθε υπογράμμιση στο λόγο της απαντιέται με το κατάλληλο σύνθημα.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρεται στην εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο και στις ευθύνες της κυβέρνησης και της ΝΔ. Ο κόσμος απαντάει: «Μπους και Μπλερ δολοφονούν, κυβέρνηση - ΝΔ χειροκροτούν».

Η Αλέκα Παπαρήγα θυμίζει την εμπλοκή της Ελλάδας και στους προηγούμενους πολέμους. Οι διαδηλωτές υπογραμμίζουν το νήμα της πάλης: «Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο, έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ».

Η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρεται στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού και στη διχοτόμηση της Κύπρου και η διαδήλωση προτάσσει τη διεθνιστική αλληλεγγύη στην περιοχή ενάντια στον κοινό εχθρό: «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη - Αμερικάνος δε θα μείνει».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογραμμίζει την ανάγκη να ηττηθεί η μαύρη συμμαχία που εισέβαλε στο Ιράκ. Ο κόσμος απαντάει πως αυτό είναι δυνατό: «Κάτω το ΝΑΤΟ κι οι Αμερικανοί - η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί».

Οταν η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρεται στην αναγκαιότητα του Μετώπου που προτείνει το ΚΚΕ, η διαδήλωση απαντά με βροχή συνθημάτων: «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι - με το ΚΚΕ αντίσταση και πάλη», «ΚΚΕ ισχυρό - μέτωπο λαϊκό».

Ο διάλογος συνεχίστηκε στους δρόμους, στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, στο γυρισμό, στις συζητήσεις και στην προετοιμασία της δράσης των επόμενων ημερών για την ανάπτυξη της μαζικής, λαϊκής, αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Ο διάλογος συνεχίζεται με την πράξη.

Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε χτες στο Σύνταγμα ξέρει πως έχει πολλή δουλιά μπροστά του. Ξέρει όμως πως δεν έχει άλλη επιλογή από το να βγει νικητής. Η ιστορία είναι με το μέρος του. Το μέλλον τού ανήκει.