Ολοι οι δρόμοι χτες βράδυ οδηγούσαν στην καρδιά της Αθήνας. Στην πλατεία Συντάγματος και στη μεγάλη αντιπολεμική συγκέντρωση του ΚΚΕ. Και εκεί «χτύπησε» μια δεύτερη. Η «καρδιά» του αγώνα, της αντίστασης, της αντιπολεμικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Οι καρδιές χιλιάδων ανθρώπων, μελών και φίλων του ΚΚΕ, που πρόθυμα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των κομμουνιστών και συμμετείχαν στη συγκέντρωση, για να ακούσουν τις θέσεις και τις προτάσεις του Κόμματος, να διατρανώσουν με αποφασιστικότητα την απαίτηση: «Εξω η Ελλάδα από τον βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Μια απαίτηση που «ζωγραφίστηκε» με χίλιους διαφορετικούς τρόπους στα πανό των Κομματικών Οργανώσεων και των οργανώσεων της ΚΝΕ.

Παρόντες στο προσκλητήριο εργάτες του χεριού και του πνεύματος, υπάλληλοι, μικρομεσαίοι και συνταξιούχοι, νέοι. Γονείς με τα παιδιά τους. Χιλιάδες κομμουνιστές. Που μοιράζονται με όλο το λαό τον πόνο για το αίμα που χύνεται. Αλλά που ξέρουν πως τα δάκρυα δεν αρκούν και πως κάθε δάκρυ οφείλει να γίνει απόφαση και όρκος σ' αυτό το αίμα των χιλιάδων αθώων για ακατάπαυστο αγώνα ως τη δικαίωση των ονείρων που δεν πρόλαβαν να κάνουν. Κι αυτή την απόφαση αντανακλούσαν τα μάτια, τα ξαναμμένα πρόσωπα, οι υψωμένες γροθιές, τα συνθήματα. Και την πίστη στο δίκιο του ποιητή, που «μίλησε» με το στόμα του ηθοποιού Β. Κολοβού: «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος τα χείλια σου θα ματώσουν από τις φωνές (...). Μη ξεχάσεις ούτε στιγμή. Ετσι και ξεχάσεις μια στιγμή να ονειρευτείς, εκατομμύρια όνειρα θα γίνουν στάχτη από οβίδες...».

Η χτεσινοβραδινή συγκέντρωση μίλησε για πόλεμο και ειρήνη. Είχε χαρακτήρα αντιπολεμικό, όχι όμως γενικά και αόριστα κατά του πολέμου - ούτε το γενικό ούτε το αόριστο ταιριάζουν σε κομμουνιστές. Ούτε στο λαό ταιριάζουν όπως φάνηκε, θέλει πια συγκεκριμένες απαντήσεις στα γιατί. Η συγκέντρωση είχε χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικό, αναδείχνοντας τα βαθύτερα αίτια του πολέμου εναντίον του Ιράκ και το στόχο στον οποίο πρέπει να κατευθυνθούν τα βέλη της λαϊκής πάλης. Είχε χαρακτήρα φιλειρηνικό, αναδεικνύοντας όμως την πραγματική ειρήνη των λαών και πώς αυτή μπορεί να κατακτηθεί. Είχε χαρακτήρα έγερσης, αποτελώντας το έναυσμα νέων πολύμορφων κινητοποιήσεων και υπογραμμίζοντας την ανάγκη του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Είχε αιτήματα συγκεκριμένα, στηλιτεύοντας την ελληνική συμμετοχή και απαιτώντας από την ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει τώρα κάθε διευκόλυνση σ' αυτόν τον βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Και, βεβαίως, ήταν μια συγκέντρωση που πήρε θέση καθαρή και ξάστερη: Να σταματήσει τώρα ο πόλεμος με ήττα των εισβολέων. Ηταν συγκέντρωση που διατύπωσε μόνο μια ευχή: Κράτα, λαέ του Ιράκ! Και μία δήλωση: Είμαστε δίπλα σου!