Η μουσική και το τραγούδι πήραν κι αυτά τη θέση τους ανάμεσα στο αντιπολεμικό κίνημα που υψώνει τη φωνή του καταδικάζοντας τους πρωτεργάτες του νέου βρώμικου πολέμου στο Ιράκ και όσους τους στηρίζουν. Η φωνή αυτή έγινε τραγούδι μέσα από την πρωτοβουλία που είχε η ΚΝΕ και στήριξαν οι πολιτικές νεολαίες Ν. ΠΑΣΟΚ, ΟΝΝΕΔ, Νεολαία ΣΥΝ, Νεολαία ΔΗΚΚΙ για τη διοργάνωση αντιπολεμικής συναυλίας το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου, από την οποία για μια ακόμα φορά δεν έλειψε η νεολαία και οι εργαζόμενοι της Αθήνας.

Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για τις 12 το μεσημέρι, από πολύ νωρίτερα όμως από τα μεγάφωνα στην πλατεία Συντάγματος ακούγονταν καλέσματα καταδίκης του πολέμου και το ψήφισμα των πολιτικών νεολαιών που ζητούν: «Να μη χρησιμοποιηθούν ελληνικά εδάφη ή στρατιωτικές βάσεις για τη διευκόλυνση των πολεμικών επιχειρήσεων - να σταματήσει η χρήση της βάσης της Σούδας. Καμία συμμετοχή των ελληνικών Ενοπλων Δυνάμεων στην εμπόλεμη ζώνη - να αποσυρθεί το ελληνικό πλοίο από τον Περσικό. Να αναλάβουν δράση κατά του πολέμου η γενική συνέλευση του ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας».

Τη συναυλία άνοιξαν οι «Μάτζικ ντε Σπελ» με ροκ ήχους και στη σκηνή τούς διαδέχτηκαν οι Δ. Τσακνής, Λ. Μαχαιρίτσας και τα «Κίτρινα Ποδήλατα», Ορφ. Περίδης, Μ. Πασχαλίδης, η Κ. Βέτα και ο Γ. Ιωάννου, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, η Ε. Πασπαλά, η Ερωφίλη, ο Ν. Κουρουπάκης και ο Δ. Υφαντής, ο Θ. Γκαϊφύλιας, οι «Σόκρατες», ο Ν. Τουλιάτος. Τις δύο περίπου ώρες που διήρκεσε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, με τα τραγούδια που ερμηνεύτηκαν να μοιάζουν να γράφτηκαν για αυτόν τον πόλεμο, οι σημαίες και οι πικέτες ανέμιζαν στους ήχους της μουσικής και τα συνθήματα ενάντια στον πόλεμο και την ελληνική εμπλοκή, αλλά και αυτά που έδειχναν τη διέξοδο στην πάλη των λαών, εναλλάσσονταν με τους στίχους της μουσικής. Την ίδια στιγμή, καλλιτέχνες ανεβαίνοντας στη σκηνή απηύθυναν στο πολύχρωμο πλήθος αντιπολεμικά μηνύματα, κάνοντας τη μουσική σκηνή που είχε στηθεί στην καρδιά της Αθήνας το επίκεντρο μιας πλατιάς καταδίκης των εγκλημάτων του ιμπεριαλισμού.

Στη συναυλία παρόντες ήταν αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής το μέλος του ΠΓ, Σπ. Χαλβατζή, του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Κ. Λαλιώτη, της ΝΔ με τον Γ. Μεϊμαράκη, του ΔΗΚΚΙ με επικεφαλής τον Δημ. Τσοβόλα, του ΣΥΝ με το Ν. Κωνσταντόπουλο, της ΑΚΟΑ και άλλων μαζικών φορέων.

Η πορεία ξεκινάει. Για άλλη μια φορά ο λαός της Αθήνας βαδίζει το γνώριμο πια δρόμο που οδηγεί στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Για μια ακόμη φορά αρνήθηκε τον παθητικό ρόλο του θεατή της τηλεόρασης και έκανε την αγανάκτησή του για το νέο έγκλημα των ιμπεριαλιστών, κραυγή.

Μπροστά βρίσκεται το πανό των πολιτικών νεολαιών στο οποίο διατυπώνεται το αίτημα να σταματήσει ο πόλεμος, να απεμπλακεί η Ελλάδα από αυτόν και να ξεσηκωθεί η νεολαία της χώρας. Πίσω ακολουθούν τα πανό των πολιτικών νεολαιών του ΔΗΚΚΙ και του ΠΑΣΟΚ.

Τα μπλοκ των οργανώσεων της ΚΝΕ (Εργατικός Τομέας, Σπουδάζουσα, Συνοικίες) δίνουν για δεύτερη συνεχόμενη βδομάδα δυναμικό «παρών», με συνθήματα που στρέφονται κατά των πραγματικών υπευθύνων για το μακελειό στο Ιράκ. Ακολουθούσαν άλλες κινήσεις και οργανώσεις (Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, Πρωτοβουλία Αγώνα Θεσσαλονίκη 2003, Αντίσταση 2003 κλπ.). Την πορεία έκλειναν τα άφωνα γκρουπ της ΟΝΝΕΔ, που βάδισαν μέχρι τη στάση του μέτρο στον «Ευαγγελισμό» (υπό το φόβο μην τους δει... ο Μίλερ;). Και ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Κ. Λαλιώτης τα άκουσε για το ρόλο της κυβέρνησης, αφού η υποκρισία δε χωνεύεται εύκολα.

«Ολες αυτές τις ημέρες δεν μπόρεσα να συμμετέχω γιατί είχα προβλήματα με την υγεία μου. Αλλά είχα έναν καημό. Από την ώρα που ήμουν στη σχολή, δεν έχω λείψει ποτέ από διαδήλωση. Σήμερα που είναι και τα παιδιά που διοργανώνουν αυτή τη διαδήλωση, λέω ας πάει και η γερουσία να τους συμπαρασταθεί. Γιατί είναι συγκινητικό και είπα, μπορώ δεν μπορώ θα το πολεμήσω. Και ήρθα, γιατί αυτό που γίνεται είναι ανέντιμο και βλέπω ότι το έχουν συνειδητοποιήσει οι λαοί. Είναι τρομερό και χυδαίο και ηλίθιο. Γιατί αυτό που έχουν στο μυαλό τους δεν μπορεί να γίνει, δηλαδή να κυριεύσουν τον κόσμο και να ζει ο κόσμος στη δυστυχία. Είμαι πολύ θυμωμένη».

«Φοβάμαι ότι το αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι πια σε θέση να σταματάει τον πόλεμο. Είμαι στο δρόμο γιατί το σπίτι μου έχει γεμίσει πτώματα. Εχουν μπει όλα από την τηλεόραση και εγώ δε χωράω πια στο σπίτι. Μακάρι να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι, αλλά είμαι πολύ απαισιόδοξος. Οχι μόνο για τον πόλεμο, αλλά και γι' αυτό που θα συμβεί μετά. Μακάρι να μην επαληθευτούν οι φόβοι μου».

«Συμμετέχουμε με την "Ηχόδραση" στην αντιπολεμική συναυλία. Εκφράζω τη διάθεσή μου, τη μάλλον "πολεμική" σε αυτή τη φάση, για να σταματήσουμε αυτούς τους δολοφόνους. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι θα ήθελα να χρησιμοποιήσω εναντίον τους τα ίδια μέσα. Ισως θα έπρεπε. Αυτό που γίνεται είναι έξω από κάθε όριο. Στον προηγούμενο πόλεμο του Κόλπου ή στο Αφγανιστάν, παρόλο που είχα νιώσει όλη αυτή τη δυσφορία, δεν αισθάνθηκα τόσο έντονα τη βαρβαρότητα όσο τώρα. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι μας έχουν αλυσοδέσει στην καθημερινή μας ζωή. Στη λογική της τρομοκρατίας ζούμε ένα νέο φασισμό. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να κυκλοφορήσουμε. Υπάρχει φοβερή αστυνομοκρατία στη λογική της προστασίας και της ασφάλειάς μας. Αυτό είναι που περισσότερο με εγκλωβίζει, με τρελαίνει. Το χειρότερο από όσα ζούμε είναι ότι μας έχουν αλυσοδέσει. Ενας φίλος είπε ότι ο πιο ασφαλής άνθρωπος είναι στην εντατική, γιατί ελέγχονται όλα τα όργανά του. Αλλά είναι φυτό».

«Αυτό είναι ευχή και κατάρα. Ολα τα έθνη του κόσμου να ενωθούν για να βάλουν στη θέση του τον νταή του κόσμου, την Αμερική».

«Στην προσπάθεια της Αμερικής να ρίξουμε τους τόνους και να μη φωνάζουμε πια ενάντια στον πόλεμο, εγώ λέω ότι δεν πρέπει να σταματήσουμε ή να κουραστούμε ή να κάνουμε πίσω. Ολοι οι λαοί να είμαστε ενωμένοι, γιατί πιστεύω ότι η δύναμη βρίσκεται στους λαούς. Να συνεχίσουμε να φωνάζουμε "Οχι στον πόλεμο στο Ιράκ". Αυτά τα παιδιά πρέπει να ζήσουν».

«Παρών ως συνήθης διαδηλωτής. Ισως θα έπρεπε να ανακηρύξουμε τον Μπους και τους συνεργάτες του επίτιμα μέλη του παγκόσμιου κινήματος, γιατί κατάφεραν το ακατόρθωτο: Να βγάλουν όλον τον κόσμο στους δρόμους. Ζούμε ό,τι πιο φρικτό από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι ίσως ακόμα πιο φρικτό και από το Βιετνάμ. Οι ευχές να τελειώσει γρήγορα και με τα λιγότερα θύματα μού φαίνονται κάπως αστείες. Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει αμέσως και αυτό δε θα γίνει παρά μόνο αν αυτό το κίνημα γιγαντωθεί και πιεστούν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών να αποσύρουν ή την άμεση ή την έμμεση βοήθεια στους Αμερικανούς και στους Αγγλους».

«Είμαστε εδώ εκφράζοντας την οργή μας, γιατί μόνον οργή αισθάνεται κανείς γι' αυτή την κτηνωδία που γίνεται μπροστά μας. Αν και μπορεί να φαίνεται ότι οι ΗΠΑ είναι παντοδύναμες να κάνουν ό,τι θέλουν, τελικά θα συναντήσουν το μεγαλύτερο αντίπαλο που είναι το ενωμένο κίνημα των λαών. Αν και φαίνεται ίσως ακατόρθωτο, είμαι πεπεισμένη ότι αυτό το πράγμα μπορούμε να το σταματήσουμε. Είναι στο χέρι μας. Οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να είμαστε καθημερινά στους δρόμους και να εκφράζουμε την οργή μας για το μέλλον των παιδιών μας. Βλέπω με χαρά ότι αυτό που γίνεται, και τους έχει εκπλήξει, όλο φουντώνει και μεγαλώνει και ελπίζω να μη σταματήσει. Πρέπει να είμαστε μαχητικοί. Και πρέπει να μην ξεχνάμε ότι έχουμε τη δύναμη της ψήφου».

«Ακόμη μια φορά οι Ελληνες απέδειξαν ότι σε θέματα τόσο παράλογα, που αντιμετωπίζει πλέον η ανθρωπότητα, είμαστε ενωμένοι σαν ένα σώμα, μια φωνή, αλλά και ότι έχουμε και διάρκεια. Δε θα κουραστούμε ποτέ να μεταφέρουμε το λόγο όσων βρίσκονται γύρω μας μέσα από τα τραγούδια μας, ενωμένοι μαζί με τον κόσμο. Ας ελπίσουμε ότι αυτό το παράλογο θα έχει ένα τέλος».

«Επειδή δε μου αρέσει να αφορίζω συλλήβδην τους πάντες και τα πάντα, θέλω να εκφράσω την αγάπη μου και το θαυμασμό μου σε αυτούς τους Αμερικανούς πολίτες που σκέπτονται, διαμαρτύρονται, διαδηλώνουν, συγκρούονται, τραυματίζονται και, κυρίως, συλλαμβάνονται, με ό,τι συνεπάγεται αυτό εκεί μέσα στη φωλιά του θηρίου. Τους θεωρώ τους καλύτερους φίλους και συμμάχους μιας ανθρωπότητας που θέλει να ελπίζει ότι τα πράγματα δε θα γίνουν χειρότερα. Οσον αφορά στις κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, λειτουργούμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα θυμίσω το ποίημα του Μπρεχτ: Οταν πιάνανε τους κομμουνιστές δεν ήμουν και δε φώναξα. Οταν πιάνανε τους Εβραίους δεν ήμουν, δε φώναξα. Οταν πιάνανε τους δημοκράτες δεν ήμουν, δε φώναξα. Οταν πιάσανε εμένα δεν υπήρχε κανείς να φωνάξει. Αλίμονο, εάν εφησυχάσουμε».

«Εγώ ξέρω ότι τα δάκρυα του κόσμου έχουν την ίδια διαδρομή και το ίδιο χρώμα. Αυτή τη στιγμή κλαίνε δυο μανάδες από διαφορετικούς τόπους. Και οι δύο κλαίνε για τον ίδιο λόγο. Αυτό πρέπει να σταματήσουμε».

«Ηρθαμε για να συμπαρασταθούμε στους αθώους. Είναι οι άνθρωποι που ποτέ δε θα έχουν τη δύναμη να προστατεύσουν τον εαυτό τους από όλα αυτά που συμβαίνουν κάθε φορά».

«Σήμερα είναι μια ειρηνική διαμαρτυρία γι' αυτό που όλοι μισούμε, αλλά δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε».

«Μιλάμε συνέχεια για την ειρήνη. Πιστεύω ότι για να σταματήσουν οι πόλεμοι, χρειάζεται ειρήνη μέσα μας, στον κάθε άνθρωπο».

«Σκέφτομαι αυτά που σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι εδώ και ένα μήνα κατεβαίνουνε στο δρόμο. Οσο για την κυβέρνηση, θα ήθελα να είναι πιο συνεπής. Στα ψέματα που λένε τουλάχιστον. Λίγο πιο ήρεμα».

«Αυτή η συγκέντρωση σήμερα έχει τεράστια σημασία για μας. Πιστεύω ότι κάτι δοκιμάζεται. Αντιδρούμε στα βρώμικα σχέδια των πολεμοκάπηλων. Και ήθελα να πω κάτι για τη νεολαία, την οποία τελευταία έχουν αποκαλέσει παιδιά βολεμένα. Ποια; Ολα στο δρόμο είναι. Και αυτή η αντίσταση έχει τεράστια σημασία για μας».

«Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών», «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», δε σταματάνε στιγμή να ακούγονται. Λίγο μετά φοιτητές βγάζουν δεκάδες κουτιά με κόκκινη μπογιά και τα αδειάζουν μπροστά και κατά μήκος της Πρεσβείας. Ο κόσμος δε λέει να φύγει. Οι φοιτητές παίρνουν σκούπες και απλώνουν το κόκκινο παντού. Και γράφουν με αυτό συνθήματα: «Δολοφόνοι», «Οχι άλλο αίμα», «Ειρήνη». Ο δρόμος σχεδόν πλημμυρίζει από την κόκκινη μπογιά. Και όλοι αναρωτιούνται. Το αίμα των αθώων που ρέει άφθονο εδώ και δώδεκα μέρες στο Ιράκ, το αίμα του παλαιστινιακού λαού, των παιδιών της Γιουγκοσλαβίας, πόσους δρόμους και χιλιόμετρα θα πλημμύριζε;