«Ολες αυτές τις ημέρες δεν μπόρεσα να συμμετέχω γιατί είχα προβλήματα με την υγεία μου. Αλλά είχα έναν καημό. Από την ώρα που ήμουν στη σχολή, δεν έχω λείψει ποτέ από διαδήλωση. Σήμερα που είναι και τα παιδιά που διοργανώνουν αυτή τη διαδήλωση, λέω ας πάει και η γερουσία να τους συμπαρασταθεί. Γιατί είναι συγκινητικό και είπα, μπορώ δεν μπορώ θα το πολεμήσω. Και ήρθα, γιατί αυτό που γίνεται είναι ανέντιμο και βλέπω ότι το έχουν συνειδητοποιήσει οι λαοί. Είναι τρομερό και χυδαίο και ηλίθιο. Γιατί αυτό που έχουν στο μυαλό τους δεν μπορεί να γίνει, δηλαδή να κυριεύσουν τον κόσμο και να ζει ο κόσμος στη δυστυχία. Είμαι πολύ θυμωμένη».

«Φοβάμαι ότι το αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι πια σε θέση να σταματάει τον πόλεμο. Είμαι στο δρόμο γιατί το σπίτι μου έχει γεμίσει πτώματα. Εχουν μπει όλα από την τηλεόραση και εγώ δε χωράω πια στο σπίτι. Μακάρι να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι, αλλά είμαι πολύ απαισιόδοξος. Οχι μόνο για τον πόλεμο, αλλά και γι' αυτό που θα συμβεί μετά. Μακάρι να μην επαληθευτούν οι φόβοι μου».

«Συμμετέχουμε με την "Ηχόδραση" στην αντιπολεμική συναυλία. Εκφράζω τη διάθεσή μου, τη μάλλον "πολεμική" σε αυτή τη φάση, για να σταματήσουμε αυτούς τους δολοφόνους. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι θα ήθελα να χρησιμοποιήσω εναντίον τους τα ίδια μέσα. Ισως θα έπρεπε. Αυτό που γίνεται είναι έξω από κάθε όριο. Στον προηγούμενο πόλεμο του Κόλπου ή στο Αφγανιστάν, παρόλο που είχα νιώσει όλη αυτή τη δυσφορία, δεν αισθάνθηκα τόσο έντονα τη βαρβαρότητα όσο τώρα. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι μας έχουν αλυσοδέσει στην καθημερινή μας ζωή. Στη λογική της τρομοκρατίας ζούμε ένα νέο φασισμό. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να κυκλοφορήσουμε. Υπάρχει φοβερή αστυνομοκρατία στη λογική της προστασίας και της ασφάλειάς μας. Αυτό είναι που περισσότερο με εγκλωβίζει, με τρελαίνει. Το χειρότερο από όσα ζούμε είναι ότι μας έχουν αλυσοδέσει. Ενας φίλος είπε ότι ο πιο ασφαλής άνθρωπος είναι στην εντατική, γιατί ελέγχονται όλα τα όργανά του. Αλλά είναι φυτό».

«Αυτό είναι ευχή και κατάρα. Ολα τα έθνη του κόσμου να ενωθούν για να βάλουν στη θέση του τον νταή του κόσμου, την Αμερική».

«Στην προσπάθεια της Αμερικής να ρίξουμε τους τόνους και να μη φωνάζουμε πια ενάντια στον πόλεμο, εγώ λέω ότι δεν πρέπει να σταματήσουμε ή να κουραστούμε ή να κάνουμε πίσω. Ολοι οι λαοί να είμαστε ενωμένοι, γιατί πιστεύω ότι η δύναμη βρίσκεται στους λαούς. Να συνεχίσουμε να φωνάζουμε "Οχι στον πόλεμο στο Ιράκ". Αυτά τα παιδιά πρέπει να ζήσουν».

«Παρών ως συνήθης διαδηλωτής. Ισως θα έπρεπε να ανακηρύξουμε τον Μπους και τους συνεργάτες του επίτιμα μέλη του παγκόσμιου κινήματος, γιατί κατάφεραν το ακατόρθωτο: Να βγάλουν όλον τον κόσμο στους δρόμους. Ζούμε ό,τι πιο φρικτό από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι ίσως ακόμα πιο φρικτό και από το Βιετνάμ. Οι ευχές να τελειώσει γρήγορα και με τα λιγότερα θύματα μού φαίνονται κάπως αστείες. Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει αμέσως και αυτό δε θα γίνει παρά μόνο αν αυτό το κίνημα γιγαντωθεί και πιεστούν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών να αποσύρουν ή την άμεση ή την έμμεση βοήθεια στους Αμερικανούς και στους Αγγλους».

«Είμαστε εδώ εκφράζοντας την οργή μας, γιατί μόνον οργή αισθάνεται κανείς γι' αυτή την κτηνωδία που γίνεται μπροστά μας. Αν και μπορεί να φαίνεται ότι οι ΗΠΑ είναι παντοδύναμες να κάνουν ό,τι θέλουν, τελικά θα συναντήσουν το μεγαλύτερο αντίπαλο που είναι το ενωμένο κίνημα των λαών. Αν και φαίνεται ίσως ακατόρθωτο, είμαι πεπεισμένη ότι αυτό το πράγμα μπορούμε να το σταματήσουμε. Είναι στο χέρι μας. Οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να είμαστε καθημερινά στους δρόμους και να εκφράζουμε την οργή μας για το μέλλον των παιδιών μας. Βλέπω με χαρά ότι αυτό που γίνεται, και τους έχει εκπλήξει, όλο φουντώνει και μεγαλώνει και ελπίζω να μη σταματήσει. Πρέπει να είμαστε μαχητικοί. Και πρέπει να μην ξεχνάμε ότι έχουμε τη δύναμη της ψήφου».

«Ακόμη μια φορά οι Ελληνες απέδειξαν ότι σε θέματα τόσο παράλογα, που αντιμετωπίζει πλέον η ανθρωπότητα, είμαστε ενωμένοι σαν ένα σώμα, μια φωνή, αλλά και ότι έχουμε και διάρκεια. Δε θα κουραστούμε ποτέ να μεταφέρουμε το λόγο όσων βρίσκονται γύρω μας μέσα από τα τραγούδια μας, ενωμένοι μαζί με τον κόσμο. Ας ελπίσουμε ότι αυτό το παράλογο θα έχει ένα τέλος».

«Επειδή δε μου αρέσει να αφορίζω συλλήβδην τους πάντες και τα πάντα, θέλω να εκφράσω την αγάπη μου και το θαυμασμό μου σε αυτούς τους Αμερικανούς πολίτες που σκέπτονται, διαμαρτύρονται, διαδηλώνουν, συγκρούονται, τραυματίζονται και, κυρίως, συλλαμβάνονται, με ό,τι συνεπάγεται αυτό εκεί μέσα στη φωλιά του θηρίου. Τους θεωρώ τους καλύτερους φίλους και συμμάχους μιας ανθρωπότητας που θέλει να ελπίζει ότι τα πράγματα δε θα γίνουν χειρότερα. Οσον αφορά στις κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, λειτουργούμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα θυμίσω το ποίημα του Μπρεχτ: Οταν πιάνανε τους κομμουνιστές δεν ήμουν και δε φώναξα. Οταν πιάνανε τους Εβραίους δεν ήμουν, δε φώναξα. Οταν πιάνανε τους δημοκράτες δεν ήμουν, δε φώναξα. Οταν πιάσανε εμένα δεν υπήρχε κανείς να φωνάξει. Αλίμονο, εάν εφησυχάσουμε».

«Εγώ ξέρω ότι τα δάκρυα του κόσμου έχουν την ίδια διαδρομή και το ίδιο χρώμα. Αυτή τη στιγμή κλαίνε δυο μανάδες από διαφορετικούς τόπους. Και οι δύο κλαίνε για τον ίδιο λόγο. Αυτό πρέπει να σταματήσουμε».

«Ηρθαμε για να συμπαρασταθούμε στους αθώους. Είναι οι άνθρωποι που ποτέ δε θα έχουν τη δύναμη να προστατεύσουν τον εαυτό τους από όλα αυτά που συμβαίνουν κάθε φορά».

«Σήμερα είναι μια ειρηνική διαμαρτυρία γι' αυτό που όλοι μισούμε, αλλά δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε».

«Μιλάμε συνέχεια για την ειρήνη. Πιστεύω ότι για να σταματήσουν οι πόλεμοι, χρειάζεται ειρήνη μέσα μας, στον κάθε άνθρωπο».

«Σκέφτομαι αυτά που σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι εδώ και ένα μήνα κατεβαίνουνε στο δρόμο. Οσο για την κυβέρνηση, θα ήθελα να είναι πιο συνεπής. Στα ψέματα που λένε τουλάχιστον. Λίγο πιο ήρεμα».

«Αυτή η συγκέντρωση σήμερα έχει τεράστια σημασία για μας. Πιστεύω ότι κάτι δοκιμάζεται. Αντιδρούμε στα βρώμικα σχέδια των πολεμοκάπηλων. Και ήθελα να πω κάτι για τη νεολαία, την οποία τελευταία έχουν αποκαλέσει παιδιά βολεμένα. Ποια; Ολα στο δρόμο είναι. Και αυτή η αντίσταση έχει τεράστια σημασία για μας».