Το 'χει η μέρα φαίνεται. Τριάντα έξι χρόνια έκλειναν χτες από την 21η Απρίλη 1967, όταν οι Παπαδόπουλος, Παττακός και Σία, με την ολόπλευρη στήριξη των ΗΠΑ, έβαζαν τη χώρα στο «γύψο», για 7 και πλέον χρόνια και ο υπουργός Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου, είχε συνάντηση με τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, Τ. Μίλερ. Απ' ό,τι μαθαίνουμε, αντικείμενο της συνάντησης ήταν «η μεγαλύτερη συμβολή της Ελλάδας στη διατήρηση της τάξης και ασφάλειας στο Αφγανιστάν, όπως και στην ανοικοδόμηση της χώρας», καθώς και η προγραμματιζόμενη περιοδεία του Γ. Παπανδρέου στη Μέση Ανατολή, ως προεδρεύοντος του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ.

Είκοσι εννιά ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την κατάρρευση της χούντας, το 1974 και μερικοί μερικοί όχι μόνο ξέχασαν τα όσα έλεγαν για τον εγκληματικό ρόλο των ΗΠΑ και τις τεράστιες ευθύνες τους, αλλά αναλαμβάνουν και αποστολές από πάνω. Πάντα, βέβαια, στα πλαίσια του ρεαλισμού και του εθνικού συμφέροντος...

Φαίνεται πως το στρατιωτικό στιλ ντυσίματος είναι η νέα μόδα, που «τραβάει» πολλούς νέους ανθρώπους και στη χώρα μας. Κι όπως η μόδα εξαπλώνεται εύκολα και γρήγορα, είναι σίγουρο ότι, σε λίγο καιρό, θα βλέπουμε πάρα πολλά αγόρια και κορίτσια να κυκλοφορούν φορώντας στρατιωτικά ρούχα.

Φυσικά, από μόνο του το γεγονός ότι νέοι άνθρωποι, αν και πολίτες, προτιμούν να φορούν στρατιωτικά ρούχα, δεν είναι κακό. Ας μην ξεχνάμε τη μόδα των στρατιωτικών τζάκετ, που υπήρχε παλιότερα. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν ο νέος τρόπος ντυσίματος δεν αποτελεί μια νέα ενδυματολογική πρόταση, αλλά έρχεται να επιβάλει αντιδραστικές αντιλήψεις κι έναν ανάλογο τρόπο ζωής.

Κι αυτή η νέα μόδα δεν είναι τυχαία, ούτε «ουρανοκατέβατη». Σχετίζεται με το γενικότερο μιλιταριστικό κλίμα που καλλιεργείται, τα τελευταία χρόνια, σ' όλο τον κόσμο. Κι όταν το ντύσιμο της νεολαίας συνδυάζεται με τη μιλιταριστική αντίληψη και πρακτική, που προωθούν και προβάλλουν οι ιμπεριαλιστές, τότε, πράγματι, δημιουργείται πρόβλημα στην κοινωνία.

Οσο κι αν φαίνεται έτσι, η μόδα δεν είναι απλώς το δημιούργημα της φαντασίας κάποιων μόδιστρων. Μεγάλες βιομηχανίες, πολυεθνικές εταιρίες κλπ., κλπ., ένα τεράστιο «κύκλωμα» ασχολείται με το ντύσιμο κι έχει διπλό και πολλές φορές πολλαπλούς στόχους: Από τη μια την αύξηση των κερδών - η μόδα φέρνει πολλά χρήματα σ' αυτούς που την παράγουν και τη λανσάρουν - κι από την άλλη το «πέρασμα» ενός τρόπου ζωής, που θα κρατάει τη νεολαία στα «δόκανα» της κυρίαρχης καπιταλιστικής ιδεολογίας.

Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαίο ότι το πρότυπο που προβάλλεται, σήμερα, μέσα απ' το στιλ ντυσίματος, είναι ο στρατιώτης των ιμπεριαλιστών, ο «Ράμπο». Αυτός που δεν πολεμάει για να υπερασπιστεί την πατρίδα του, δεν αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον του λαού του - διότι, ας μην ξεχνάμε ότι και ο Τσε και ο Φιντέλ φορούσαν στρατιωτικές στολές - αλλά είναι μισθοφόρος, επιτίθεται εναντίον άλλων χωρών και λαών και λειτουργεί σαν «δολοφονική μηχανή», αποκλειστικά και μόνο για το χρήμα, άντε και για μια... δόση περιπέτειας. Ε, αν περάσει αυτό το πρότυπο στη νεολαία - και το ντύσιμο είναι ένας από τους τρόπους περάσματος - τότε θα «δικαιωθεί» κι ο εγκληματικός χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού...