Στην εποχή μας - εποχή άλωσης της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, του πλουτοπαραγωγικού πλούτου, του πολιτισμού χωρών και λαών, από τα δειλά και γι' αυτό πιο δολερά όπλα του νεοταξικού κεφαλαίου - «κάθε μέρα χάνεται και μια γλώσσα». Αυτό διαπιστώνουν διεθνείς έρευνες επιφανών γλωσσολόγων, οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου της πολιτιστικής ισοπέδωσης και εμμέσως της απώλειας της ελευθερίας του, αλλά και της πολιτιστικής πενίας όλης της ανθρωπότητας. Ο κίνδυνος αυτός -ολοένα και περισσότερο ορατός- αφορά και στη δική μας γλώσσα. Προπαντός στις πανέμορφες διαλέκτους της, τις οποίες οφείλουμε να διαφυλάξουμε στη σημερινή και αυριανή μνήμη και λαλιά μας. Διαφορετικά, όλο και περισσότερο θα «στερεύει» το πολύπηγο «ποτάμι» της πανώριας γλώσσας μας.

Οι σκέψεις αυτές «γενήκανε» διαβάζοντας το 46ο (Νοέμβρης - Δεκέμβρης 2002) και 47ο (Ιανουάριος - Φεβρουάριος) φύλλο της διμηνιαίας εφημερίδας του Συλλόγου Βολιμιατών Ζακύνθου, «Η Φωνή των Βολιμιατών». Για την ποιότητα, σοβαρότητα, τα κείμενα - συνεργασίες διακεκριμένων πνευματικών ανθρώπων - το εύρος των θεμάτων (μορφωτικών, πολιτιστικών, προβλημάτων των χωριών του δήμου Ελατίων, κλπ.), αυτής της εφημερίδας έχουμε ξαναγράψει. Αναφορικά με τα παραπάνω φύλλα σημειώνουμε (με τη σειρά των φύλλων) την ξεχωριστή σημασία: του διαλεκτικά «προφητικού» άρθρο του Ν. Θεοδόση - Φεξούλη «Ο πόλεμος που έρχεται μας αφορά όλους...», του αφιερώματος στα βυζαντινά και μεταβυζαντινά μοναστήρια του δήμου Ελατίων, του άρθρου του καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών, Παναγιώτη Νούτσου «Για την "τοπικότητα"», του ιστορικού κειμένου για τα χρόνια της κατοχής του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή «Ο "Συντονιστής" καταγόταν από τις Βολίμες».

Ο λόγος, όμως, που αναφερόμαστε σ' αυτά τα δύο φύλλα είναι το ευχάριστο γεγονός ότι σ' αυτά υπάρχουν και κείμενα που διαφυλάσσουν λεκτικούς «ανθούς» της ζακυνθινής διαλέκτου. Λέξεις, φράσεις και εκφράσεις μιας χυμώδους, μουσικής ντοπιολαλιάς, που στο άκουσμά τους ευφραίνεται το αυτί, ο νους και η καρδιά. Αναφερόμαστε σε δύο κείμενα - αναμνήσεις του Γιάννη Σ. Πομόνη - Τσαγκλαρά για τους Μ. Στασινόπουλο, Π. Δελαπόρτα και Γ. Τσουκαλά, καθώς και για τους Βολιμιάτες ναυτικούς και τον τελευταίο «γατζάο» (οξύπρωρο και οξύπρυμνο ιστιοφόρο).

Απογοητεύτηκαν όσοι συμμερίστηκαν τη - δικαιολογημένη - ευφορία της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη για δημιουργία πανεπιστημιακής έδρας στην Κρήτη με το όνομα του μεγάλου συγγραφέα και του συντοπίτη του Πρεβελάκη. Η δημιουργία νέας πανεπιστημιακής θέσης στη Φιλοσοφική Σχολή - Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ 109, παράρτημα 22/1/2001) δεν περιλαμβάνει τα ονόματα των δύο λογοτεχνών.

Η Εταιρεία, σε ψήφισμα διαμαρτυρίας της, κάνει λόγο για «αφαίρεση» των δύο ονομάτων, «παρά το γεγονός ότι κατά τη συνεδρίαση της έκτακτης γενικής συνέλευσης του παραπάνω Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης 2/9/2001» υιοθετήθηκε η πρόταση του τομέα Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας να ονομαστεί η νέα θέση ως «Θέση Καζαντζάκη - Πρεβελάκη».

«Φιλότεχνοι» προέκυψαν οι «ενσωματωμένοι» στα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ δημοσιογράφοι των αμερικανικών ΜΜΕ. Αφού «κάλυψαν» με τα «αντικειμενικά» ρεπορτάζ τους την «απελευθέρωση» των Ιρακινών από τους «συμμάχους», είπαν να... «απελευθερώσουν» κι αυτοί μερικά έργα τέχνης από τα ιρακινά μουσεία. ΄Η έστω να «βοηθήσουν» τους Αμερικανούς στρατιώτες στο «κουβάλημα», μετά το «ξήλωμα» των μουσείων του Ιράκ που «απαθανατίστηκε» και φωτογραφικά.

Η είδηση που δημοσίευσε χτες ο «Ρ» για την κατάσχεση έργων τέχνης από το Ιράκ, σε αεροδρόμιο των ΗΠΑ, αφορά δύο Αμερικανούς δημοσιογράφους, που επιχείρησαν να περάσουν από το Διεθνές Αεροδρόμιο Ντούλες, έξω από την Ουάσιγκτον και από το αεροδρόμιο της Βοστόνης, περισσότερους από 40 πίνακες ζωγραφικής και άλλα αντικείμενα, τα οποία κατασχέθηκαν. Ο ένας εργαζόταν στο «Fox News Channel» και ο άλλος στην εφημερίδα «Boston Herald». Ο πρώτος απολύθηκε, σύμφωνα με ανακοίνωση του καναλιού όπου εργαζόταν.

Να σημειωθεί ότι τέτοιου είδους «κατασχέσεις», ίσως να συνεχιστούν, αφού προφανώς εντάσσονται στην προπαγάνδα των ΗΠΑ που θέλουν να αποποιηθούν - ανεπιτυχώς βέβαια - τον... «τίτλο» του κοινού αρχαιοκάπηλου.