Επανέρχομαι στη στήλη σου, τον Τηλέπαθο, με την ελπίδα να γράψεις κάτι, για να μας γλιτώσεις, επιτέλους, από τα πάθη της ...διαβόητης κυρίας Ρούλας. Τι εστί «κυρία Ρούλα»; Οχι, δεν πρόκειται για τη Ρ. Κορομηλά, αλλά για μια άλλη κυρία, που κοντεύει να αποκτήσει τη δόξα της πρώτης.

Σου μιλάω για την άκρως συναισθηματική Ρούλα, που εδώ και μήνες, πρωί - βράδυ, εμφανίζεται σε όλα τα κανάλια και κλαίει ασταμάτητα. Θρηνεί την άπονη μοίρα της και μας γεμίζει με απέραντη θλίψη. Την έχουν, δε, φιλοξενήσει όλοι οι παρουσιαστές που ...σέβονται το όνομά τους: Από τον Μικρούτσικο και την Στεφανίδου, έως την Δρούζα, τον Χατζηνικολάου, τον Ευαγγελάτο και πολλούς άλλους. Κι εμείς παρακολουθούμε την εν λόγω κυρία να χύνει το δάκρυ κορόμηλο και συγκινούμαστε τόσο πολύ, που λέμε τύφλα να 'χει η Μάρθα Βούρτση το πάλαι ποτέ ελληνικού μελό, αλλά και οι πρόσφατες μεξικάνικες και βραζιλιάνικες σπαραξικάρδιες τηλεοπτικές σειρές.

Με το δίκιο σου θα ρωτήσεις: Μα, τόσο πονεμένη είναι η ιστορία αυτής της δύστυχης γυναίκας, ώστε να κλαίει ολημερίς σε όλα τα κανάλια; Μήπως έχασε τον άντρα της, τα παιδιά της, ή, μήπως, καταστράφηκε το σπίτι της από τους σεισμούς; `Η, τέλος πάντων, μήπως έπαθε καμιά άλλη ανεπανόρθωτη συμφορά για να απασχολεί με το δράμα της το πανελλήνιο;

Οχι, τίποτα απ' όλα αυτά δε συνέβη. Η κυρία Ρούλα απλούστατα αποπέμφθηκε από το «THE WALL», από το οποίο, απ' όσα ξέρω τουλάχιστον, δεν πληρωνόταν, για να έχει κι ένα δίκιο να κλαίει. Τώρα, αν δεν ξέρεις τι είναι το «THE WALL», συγνώμη αν σε προσβάλω, αλλά να μου επιτρέψεις να σου πω ότι είσαι ...ανενημέρωτος τηλεοπτικώς, αγαπητέ Τηλέπαθε.

Και από τότε που στερηθήκαμε την παρουσία της εκεί, όλοι βάλθηκαν να την παρηγορήσουν και να κατακρίνουν την κακούργα κοινωνία για τα πάθη της κυρίας Ρούλας. Αλλο, βέβαια, αν κανείς δε σκέφτηκε να σώσει τους τηλεθεατές από τα «τηλεπάθη» τους.

Θοδωρής Κοΐνης, ένας Αναπλιώτης.- Καθ' οδόν στο Ναύπλιο, συναντάς την Ακροναυπλία και αναθυμάσαι τους «Ακροναυπλιώτες». Πραγματικά, ποιος αναγνώστης του «Ριζοσπάστη» δε θα σταθεί (καθ' οδόν προς το Ναύπλιο) και δε θα διερωτηθεί: Πού είναι αυτή η Ακροναυπλία; Πού είναι αυτό το «Κάστρο - φλόγα του Μοριά», που στις φυλακές του έκλεισε τόσους και τόσους αδάμαστους κομμουνιστές και τους οδήγησε ως την υπέρτατη θυσία; Οσο κι αν το κείμενο στις σελίδες του «7 Μέρες» (29.6.03) αναφέρεται σε ...«τουριστική» σκιαγράφηση του τόπου, νομίζω ότι είναι απαραίτητο να γίνεται και σύνδεση με την ιστορία της περιοχής. Οταν, μάλιστα, οι περισσότεροι που θα διαβάσουν τη στήλη θα έχουν κάποια ή από κάπου «άγνοια» των ιστορικών γεγονότων. (Αλλωστε, θυμήθηκε ο συντάκτης τη «φυλακή του Κολοκοτρώνη» και μνημόνευσε διάφορους κατακτητές που οχύρωσαν τ' Ανάπλι, αλλά δε σκέφτηκε να σημειώσει πέντε αράδες για την Ακροναυπλία και τους Ακροναυπλιώτες... Πιστεύω ότι σε δεδομένη στιγμή θα γίνει κάποια έστω προσθήκη στον «τουριστικό οδηγό», για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι «καθ' οδόν προς το Ναύπλιο».

Α. Μ.- Ο Μπους κι ο Μπλερ τα δυο παιδιά,/ τα τέκνα του διαβόλου,/ το χάρτη 'βαψαν κόκκινο/ δε βούρκωσαν καθόλου...

Κάνε λαέ το θαύμα σου/ και ο θεός μου μάρτυς/ σαν τα σκυλιά να σέρνονται/ στους δρόμους της Βαγδάτης...

Αυτούς τους δυο τους άθλιους/ τους βρώμικους τους σκύλους/ κομμάτια να τους κάνουμε/ τροφή για κροκοδείλους.