Αρα, το μόνο, που συζητά η κυβέρνηση είναι το τελευταίο. Κι αυτό - υποθέτουμε - όχι στη βάση της εφαρμογής ή όχι, αλλά πώς και τι ακριβώς θα εφαρμοστεί. Αλλωστε, σύμφωνα με τη γνώμη της κυβέρνησης, το μέτρο «διευρύνει τη βάση της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας». Αρα, είναι επόμενο, να το θεωρεί αδιαπραγμάτευτο...
Αναρωτιόμαστε, τι θα κουβεντιάζουν ο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ, που θα πάρουν μέρος στον προσχηματικό αυτό διάλογο.
Χρωστάμε, όμως, δυο λόγια παραπάνω στο τελευταίο θέμα της ξεχωριστής ψήφου στον βουλευτή και στα κόμματα. Και τούτο, γιατί η τεχνητή αυτή απόσπαση των υποψηφίων βουλευτών από τα κόμματα και τις πολιτικές τους δε διευρύνει τη βάση της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας, όπως ισχυρίζεται ο Κ. Σκανδαλίδης. Μόνον αρνητικές συνέπειες και κάθε λογής στρεβλώσεις και επιβλαβείς παρενέργειες μπορεί να έχει.
Δεν αναφερόμαστε μόνον στο γεγονός - που το 'χουμε ξανασημειώσει - ότι η πρόταση αυτή θα διευρύνει στο έπακρο τις κάθε λογής ρουσφετολογικές και άλλες άθλιες μεθόδους χειραγώγησης και ψηφοκλοπής, αφού οι υποψήφιοι βουλευτές θα απευθύνονται πλέον στο σύνολο του εκλογικού σώματος της κάθε περιφέρειας και όχι μόνο σ' αυτούς των κομμάτων τους. Ούτε μόνο στο γεγονός, πως η πρόταση δυναμώνει ακόμη περισσότερο τον ήδη ενισχυμένο ρόλο των μεγάλων συγκροτημάτων ΜΜΕ - κυρίως των ηλεκτρονικών - με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για την όποια δημοκρατία, διαφάνεια, αξιοκρατία, κλπ., κόπτεται δήθεν ο Κ. Σκανδαλίδης. Αναφερόμαστε και στην καλλιέργεια της αντίληψης, που αποσπά το άτομο από το κόμμα, στο οποίο ανήκει και την πολιτική του. Την αντίληψη, που θέλει την προσωπικότητα, να βρίσκεται ακόμη και σε αντιπαραθετική σχέση με το κόμμα της. Με απλά λόγια, στην καλλιέργεια της αντίληψης ότι μπορείς να ψηφίζεις μια προσωπικότητα, αλλά να καταψηφίζεις το κόμμα της. Αν μας βρει ο Κ. Σκανδαλίδης, έστω κι ένα συγκεκριμένο επιχείρημα, ότι η πρόταση αυτή διευρύνει τη βάση της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας, θα του δώσουμε ...βραβείο.
Πανέτοιμη είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, να συμβάλει στην ανοικοδόμηση του Ιράκ, στα πλαίσια της απόφασης 1483 του Συμβουλίου Ασφαλείας (εκδόθηκε στις 22 Μάη, μετά την κατάληψη της Βαγδάτης). Επίσης, η ΕΕ χαιρετίζει την εγκαθίδρυση του κυβερνητικού συμβουλίου στο Ιράκ, ως «ένα σημαντικό πρώτο βήμα...». Απαιτεί, όμως, την αναγνώριση συγκεκριμένου ρόλου στον ΟΗΕ στη διαδικασία της ανοικοδόμησης. Αυτές είναι οι ομόφωνες αποφάσεις της περασμένης Δευτέρας των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ των 15 χωρών - μελών.
Με άλλα λόγια, δηλαδή, οι «15» λένε στους Αμερικανούς, ότι είναι έτοιμοι να τους βοηθήσουν στις μεγάλες και αυξανόμενες δυσκολίες, που αντιμετωπίζουν στο Ιράκ, αλλά αυτό θα τους κοστίσει. Πρέπει να μοιραστεί μαζί τους τη λεία του πολέμου. Κι αυτό διασφαλίζεται με την αναγνώριση ρόλου στον ΟΗΕ, δηλαδή στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου θα παίρνονται οι αποφάσεις και θα γίνονται οι μοιρασιές, με τις γνωστές διαδικασίες, το δικαίωμα «βέτο», κλπ.
Αραγε, αποκομίζουν κανένα δίδαγμα από τα παραπάνω, όλοι όσοι - ιδιαίτερα η ηγεσία του ΣΥΝ- εκστασιαζόταν, πριν ελάχιστους μήνες, με τον γαλλο-γερμανικό άξονα και τη δήθεν αντιπολεμική του στάση; Μήπως, πρέπει να πάρουν πίσω τα όσα έλεγαν τότε σε βάρος του ΚΚΕ, για το δήθεν δογματισμό του, τη δήθεν ισοπέδωση «καλών» και «κακών» ιμπεριαλιστών, κλπ., κλπ;
«Γιατί πήγε για μαγνητική τομογραφία στον "Εγκέφαλο", τι εξετάσεις έκανε, ποιον γιατρό είδε στη Βασιλίσσης Σοφίας - ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ με τον Κωνσταντίνο!». Αυτός ήταν ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας «Απόφαση», συνοδευόμενος από ρεπορτάζ για την επίσκεψη του τέως σε διαγνωστικό κέντρο. Πέραν των άλλων, να υποθέσουμε ότι το συγκεκριμένο πρωτοσέλιδο σημαίνει ότι ο Γλίξμπουργκ «απέκτησε» και εφημερίδα, εκτός της τηλεοπτικής προβολής, που έχει απ' ορισμένα κανάλια;
Το ΚΚΕ δεν έκρυψε ποτέ την ανησυχία και την αγωνία του για τις εξελίξεις στο Ιράκ, γιατί, αυτές -πέραν των επιπτώσεων στον ίδιο το λαό της χώρας - είχαν και έχουν ευρύτερη επίδραση στην «ευαίσθητη», εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Δεν έπαψε λεπτό να καταδικάζει με κάθε τρόπο το δικτατορικό καθεστώς, τις διώξεις σε βάρος προοδευτικών Ιρακινών και πρωτίστως των κομμουνιστών. Αυτό, ωστόσο, δεν το εμπόδισε να καταγγείλει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πολύχρονο ιμπεριαλιστικό εμπάργκο, την πρόσφατη εισβολή και εν συνεχεία κατοχή, να πρωτοστατήσει στη μάχη για τη διεύρυνση του κύματος αλληλεγγύης στον ιρακινό λαό, που εκφράστηκε με τις μεγαλειώδεις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις. Στάση, που έχει δικαιωθεί ολόπλευρα, καθώς όλοι πλέον παραδέχονται ότι η επιδρομή των Αμερικανών δεν έγινε, ούτε για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ούτε για τα όποια όπλα μαζικής καταστροφής.
Η συγκρότηση της προσωρινής κυβέρνησης επιδιώκει - εκτός των άλλων - τη νομιμοποίηση της στρατιωτικής εισβολής και κατοχής στη συνείδηση του ιρακινού λαού και στη διεθνή κοινή γνώμη. Στη νομιμοποίηση της καταλήστευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας από τις μεγάλες πολυεθνικές, που έχει ήδη ξεκινήσει. Στην αποδυνάμωση της πολύμορφης αντίστασης του ιρακινού λαού ενάντια στους κατακτητές και στην αποδυνάμωση των εύλογων και απολύτως δικαιολογημένων αντιαμερικανικών αισθημάτων. Και, βέβαια, η συμμετοχή του ΚΚ Ιράκ αδυνατίζει -εάν δε μηδενίζει - τις όποιες δυνατότητές του να ενισχύσει και κυρίως να προσανατολίσει σωστά αυτό τον αγώνα.