Το ΚΚΕ δεν έκρυψε ποτέ την ανησυχία και την αγωνία του για τις εξελίξεις στο Ιράκ, γιατί, αυτές -πέραν των επιπτώσεων στον ίδιο το λαό της χώρας - είχαν και έχουν ευρύτερη επίδραση στην «ευαίσθητη», εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Δεν έπαψε λεπτό να καταδικάζει με κάθε τρόπο το δικτατορικό καθεστώς, τις διώξεις σε βάρος προοδευτικών Ιρακινών και πρωτίστως των κομμουνιστών. Αυτό, ωστόσο, δεν το εμπόδισε να καταγγείλει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πολύχρονο ιμπεριαλιστικό εμπάργκο, την πρόσφατη εισβολή και εν συνεχεία κατοχή, να πρωτοστατήσει στη μάχη για τη διεύρυνση του κύματος αλληλεγγύης στον ιρακινό λαό, που εκφράστηκε με τις μεγαλειώδεις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις. Στάση, που έχει δικαιωθεί ολόπλευρα, καθώς όλοι πλέον παραδέχονται ότι η επιδρομή των Αμερικανών δεν έγινε, ούτε για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ούτε για τα όποια όπλα μαζικής καταστροφής.

Η συγκρότηση της προσωρινής κυβέρνησης επιδιώκει - εκτός των άλλων - τη νομιμοποίηση της στρατιωτικής εισβολής και κατοχής στη συνείδηση του ιρακινού λαού και στη διεθνή κοινή γνώμη. Στη νομιμοποίηση της καταλήστευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας από τις μεγάλες πολυεθνικές, που έχει ήδη ξεκινήσει. Στην αποδυνάμωση της πολύμορφης αντίστασης του ιρακινού λαού ενάντια στους κατακτητές και στην αποδυνάμωση των εύλογων και απολύτως δικαιολογημένων αντιαμερικανικών αισθημάτων. Και, βέβαια, η συμμετοχή του ΚΚ Ιράκ αδυνατίζει -εάν δε μηδενίζει - τις όποιες δυνατότητές του να ενισχύσει και κυρίως να προσανατολίσει σωστά αυτό τον αγώνα.