Ο πυκνός κουρνιαχτός, που σηκώνουν με τις σικέ προεκλογικές μονομαχίες τους, οι ηγεσίες του δικομματισμού δεν επιτρέπει να φανεί καθαρά ο αντιλαϊκός τυφώνας που πλήττει τους τελευταίους κυρίως μήνες τους εργαζόμενους στις χώρες της ΕΕ. Κυβέρνηση και ΝΔ έχουν κάθε λόγο να κρατήσουν αμέριμνους και ανυποψίαστους τους εργαζόμενους, ώστε να υφαρπάξουν πιο εύκολα την ψήφο τους. Στήνουν μάλιστα και υποκριτικές παραστάσεις για να πείσουν για την «κοινωνική ευαισθησία» τους... Ομως, η γενική έφοδος, που πραγματοποιείται ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων στην ΕΕ, δείχνει πεντακάθαρα τι περιμένει τους εργαζόμενους και στη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές. Οφείλουν, λοιπόν, να το πάρουν υπόψη τους στην κάλπη...

Οι κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, συμμεριζόμενες απόλυτα το ίδιο όραμα του «αμερικάνικου μοντέλου» στην οικονομία, έχουν αρχίσει να ξηλώνουν με συστηματικό τρόπο ό,τι με αίμα και αγώνες δεκαετιών κατέκτησαν οι εργαζόμενοι. Ο εργάσιμος χρόνος επιμηκύνεται στα 40 - 42 χρόνια(!), περικόπτονται τα επιδόματα ανεργίας, καταργείται το 8ωρο και ελαστικοποιούνται οι εργασιακές σχέσεις, επεκτείνεται η μερική απασχόληση, Υγεία και Παιδεία «εγκαταλείπονται» προς όφελος των μονοπωλίων, κ.ο.κ. Ας το ξαναπούμε. Το γκρέμισμα του «κράτους πρόνοιας» είναι μια στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή, η οποία υπαγορεύτηκε από την έλλειψη του «αντίπαλου δέους». Το «κράτος πρόνοιας» εξυπηρετούσε πολιτικούς στόχους θωράκισης του συστήματος απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, που τώρα εκλείπουν...

Η «κρίση αντιπροσώπευσης», όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν την έλλειψη εμπιστοσύνης σε «κυβέρνηση και κόμματα», δεν ενοχλεί διόλου το σύστημα - την αντέχει... Το (μόνιμο) αίσθημα της «ανασφάλειας», ο φόβος για την ανεργία και ο εφιάλτης της εξαθλίωσης, είναι απαραίτητα εργαλεία για την επιβολή ακόμα πιο άγριων αντιλαϊκών μέτρων. Η μοιρολατρία και ο «ρεαλισμός» μόνο τα λαϊκά συμφέροντα δεν υπηρετούν.