Σε ό,τι αφορά δε στο νούμερο, με το οποίο ο Κ. Σημίτης, επιχείρησε να εντυπωσιάσει, έχουμε να πούμε τα εξής: Πρώτον, ο πρωθυπουργός μίλησε για ευκαιρίες απασχόλησης και όχι για θέσεις εργασίας. Η διαφορά τους στην πράξη αποδείχνεται συνήθως τεράστια. Δεύτερον, δεν ανέφερε πόσες απολύσεις έγιναν στο ίδιο διάστημα και πόσες θέσεις εργασίας χάθηκαν, παρ' ότι η ίδια πολιτική βρίσκεται πίσω κι απ' αυτό το γεγονός. Και τρίτον, στη σχετικά πρόσφατη συνεδρίαση της Εθνικής Επιτροπής για την Απασχόληση, ο καθηγητής Γ. Ρωμανιάς είχε καταγγείλει, ότι το αποτέλεσμα του ισχύοντος σήμερα «αναπτυξιακού νόμου», στην περίοδο 1998 - 2002, ήταν όλο κι όλο 20.000 θέσεις εργασίας, που κόστισαν στον κρατικό προϋπολογισμό το τεράστιο ποσό του 1 τρισ. δραχμών ή 50 εκατ. δραχμές η κάθε μία. Καταγγελία, η οποία δε διαψεύστηκε από τον παρόντα στη συνεδρίαση υπουργό Εργασίας.
Αυτές είναι οι «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», τις οποίες ενισχύει και επεκτείνει ακόμη περισσότερο τώρα η κυβέρνηση.
Η Τράπεζα Αττικής είναι από τις «μικρές» του κλάδου, αλλά το γεγονός αυτό δεν την εμποδίζει να σημειώνει μεγάλες αυξήσεις των κερδών της. Μετά την Εθνική Τράπεζα, η οποία ανακοίνωσε τις προάλλες, ότι σημείωσε αύξηση κερδών κατά 40% στο εννιάμηνο Γενάρη - Σεπτέμβρη, ήρθε η σειρά της Τράπεζας Αττικής. Η τελευταία, λοιπόν, ανακοίνωσε προχτές, ότι τα καθαρά κέρδη του ομίλου ανήλθαν στα 18,96 εκατ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση κατά 80,7% από το αντίστοιχο περσινό διάστημα.
Οπως καταλαβαίνετε, το προαναφερόμενο ποσοστό αύξησης είναι απολύτως λογικό και ρεαλιστικό για τους κυβερνώντες, τους υπόλοιπους οπαδούς των ευρωενωσιακών μονόδρομων (γαλάζιους, πράσινους ή ροζ) και, βέβαια, τους κάθε λογής κεφαλαιοκράτες. Κι όχι μόνον είναι λογικό και ρεαλιστικό, για όλους αυτούς, αλλά και βασική προϋπόθεση, για την ενίσχυση της ευρωστίας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Εξωπραγματικά, μη ρεαλιστικά, υπονομευτικά της οικονομίας, κλπ, κλπ, είναι τα αιτήματα των εργαζομένων και μόνο. Σύμφωνα, με τους κυβερνώντες, βέβαια και τους ταξικούς στόχους της πολιτικής τους.
Αν αναρωτιέστε, τι... μύγα τσίμπησε τις μεγάλες τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις και προχωρούν τελευταία σε συγχωνεύσεις, με την απορρόφηση θυγατρικών τους, σας πληροφορούμε τα εξής: Η κυβέρνηση θεσμοθέτησε μια ακόμη φοροελάφρυνση - κατά 5 ολόκληρες μονάδες - σε όποιους επιχειρηματικούς ομίλους θα προχωρήσουν σε ανάλογες συγχωνεύσεις. Μέτρο το οποίο επικροτήθηκε και από τη ΝΔ. Κι όπως είναι ευνόητο, οι κεφαλαιοκράτες σπεύδουν να επωφεληθούν της ευεργεσίας, αφού, έτσι θα πληρώσουν πολύ λιγότερους φόρους. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η «Αλφα Μπανκ», η οποία απορρόφησε τη θυγατρική της «Αλφα επενδύσεων» κι έτσι θα έχει φορολογικό όφελος - σύμφωνα με δικές τους εκτιμήσεις - 1,8 εκατ. ευρώ ή 610 εκατ. δραχμές.
Με άλλα λόγια, το δημόσιο θα εισπράξει αρκετά λιγότερους φόρους από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Κατά τ' άλλα, βέβαια, η κυβέρνηση και η ΝΔ υποτίθεται πως τσακώνονται για τα δημόσια ελλείμματα...
Μπορεί ο ΟΠΑΠ να βρίσκεται ακόμη στον έλεγχο του δημοσίου, αλλά λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, όπως θα 'λεγε και ο κ. Χριστοδουλάκης. Στα πλαίσια αυτά, το σώμα των μετόχων αποφάσισε την αύξηση της μηνιαίας αποζημίωσης του κ. Κ. Κοσκινά, προέδρου του Οργανισμού, για την τρέχουσα οικονομική χρήση, από 9.000 σε 10.000 ευρώ.
Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί είναι ρεαλιστικό, να εισπράττει ο όποιος, διορισμένος από την κυβέρνηση, κ. Κοσκινάς 10.000 ευρώ ή 3,4 εκατομμύρια δραχμές το μήνα (εκτός των υπολοίπων που εισπράττει), ενώ ο βασικός μισθός των 1.100 ευρώ, που προτείνει το ΠΑΜΕ για τον πρωτοδιοριζόμενο δημόσιο υπάλληλο θεωρείται εξωπραγματικό και μη ρεαλιστικό; Στο κάτω κάτω της γραφής, ο δημόσιος υπάλληλος δουλεύει, ενώ ο κ. Κοσκινάς καλλιεργεί και μεγεθύνει τον τζόγο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
ΥΓ: Εάν αναρωτιέστε ποιο είναι το σώμα των μετόχων, μη βασανίζεστε. Η κυβέρνηση αποφάσισε και έδωσε την αύξηση...
Χαράς ευαγγέλια για τον αμερικανικό κολοσσό αεροναυπηγικής «Μπόινγκ». Μπορεί, οι πωλήσεις εμπορικών αεροσκαφών να μην πηγαίνουν καλά, αλλά ο πόλεμος στο Ιράκ και η παγκόσμια «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία του Τζ. Μπους γενικότερα, ισοφαρίζει τα πράγματα και κάτι παραπάνω. Σύμφωνα με την προχτεσινή ανακοίνωση της πολυεθνικής επιχείρησης, η στρατιωτική και διαστημική μονάδα της «Μπόινγκ» εμφάνισε έσοδα στο τρίτο τρίμηνο αυξημένα κατά 12%, υπερκαλύπτοντας τις αναιμικές πωλήσεις εμπορικών αεροσκαφών και σημειώνοντας κέρδη άνω των προβλέψεων.
Τα σχόλια περιττεύουν...
Ο Γ. Μαλαγάρης γεννήθηκε το 1908 στους Πάνω Αρβανίτες. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και αμπελουργός. Μετά το Δημοτικό, στο χωριό του, ο Γιάννης έβγαλε το Πυθαγόρειο Γυμνάσιο Σάμου, και έπειτα τη Σχολή Ευελπίδων, με άριστα. Το 1927 γίνεται ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού. «Μπλέκεται» με το κίνημα ενάντια στη δικτατορία Πάγκαλου και στο ανιβασιλικό κίνημα (με τους Σαράφη, Τσιγάντε, κ.ά.). Για τη δράση του αυτή αποτάσσεται, δικάζεται και φυλακίζεται στην Αίγινα. Μετά πολλών βασάνων επιστρέφει στις Ενοπλες Δυνάμεις και πολεμά στη Μ. Ανατολή τους ναζί. Κι εκεί «μπλέκεται» με το αντιφασιστικό κίνημα στο στρατό, δικάζεται από έκτακτο στρατοδικείο και κλείνεται από τους Αγγλους «συμμάχους» στη φυλακή Γκεμπέιτ. Αποφυλακίζεται το 1946, επιστρέφει στο χωριό του και αγωνίζεται με το ΚΚΕ. Οπως πανελλαδικά, έτσι και στη Σάμο διώκονται, βασανίζονται, δολοφονούνται οι ΕΑΜίτες αγωνιστές. Την ΠΕ του ΚΚΕ Σάμου, αναλαμβάνει ο Γιάννης Σαλάς, ο οποίος ανακοινώνει στον Μαλαγάρη ότι του ανατέθηκε η αρχηγεία του Δημοκρατικού Στρατού στη Σάμου. Ιούλη του 1947 μαζεύτηκαν 60 αντάρτες. Αργότερα ήταν πολλαπλάσιοι. Παρά το κυνηγητό, ο ΔΣΣ ανδραγαθεί, ακόμα και μορφωτικά - πολιτιστικά. Για να ηττηθεί χρειάστηκαν 7.000 στρατιωτών, ΜΑΥδων και άλλων ανδρεικέλων. Σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Κέρκη (20/7/1949) ο περικυκλωμένος Μαλαγάρης, για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού, έγινε κι αυτός, όπως ο Αρης, με μια σφαίρα, «ιδανικός αυτόχειρας» του λαού.
Από τα 15 ερωτήματα που τέθηκαν και αφορούσαν στη συνολική αναδόμηση της οικονομίας και της κοινωνίας της Κολομβίας, υπερψηφίστηκαν μόνο τα 4. Τα υπόλοιπα απλώς δεν έλαβαν τον αναγκαίο αριθμό ψήφων, δηλαδή τουλάχιστον το 1/4 του εκλογικού Σώματος.
Ουσιαστικά, η αποτυχία της κυβέρνησης Ουρίμπε είναι νίκη όλων των δυνάμεων που αγωνίζονταν να κηρυχτεί άκυρο. Των δυνάμεων που εξέλεξαν την επομένη, κατά τη διενέργεια των τοπικών εκλογών, και το νέο δήμαρχο της Μπογκοτά, Λουίς Εδουάρδο Γκαρσόν, επί μία εξαετία πρόεδρο της Κεντρικής Ενωσης εργαζομένων - CUT.
Δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στην τυπικού είδους αναπροσαρμογή, που ήδη, έχει καθυστερήσει στην Κολομβία, όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά της ύπαρξης μίας πολύ ισχυρής κοινωνικής, πολιτικής σύγκρουσης και του ένοπλου αγώνα.
Εάν θεώρησε ο Ουρίμπε ότι κηρύσσοντας τον «πόλεμο κατά των ανταρτών» με την καθοδήγηση και τις ευλογίες των ΗΠΑ, ειδικά στο νέο παγκόσμιο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τα πάντα «θα σωπάσουν» μπροστά στον τρόμο, έσφαλε. Οι Κολομβιανοί του έδωσαν απάντηση. Εκείνος μετρά τις «πληγές» του και οργανώνει την αντεπίθεση. Ηδη ανακοίνωσε νέα μέτρα λιτότητας και προώθηση μεταρρυθμίσεων.
Το σχέδιο Ουρίμπε θα συνεχίσει να προωθείται μέχρι να ενσωματωθεί η Κολομβία στην κοινωνία της αγοράς και φυσικά στη Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής (ALCA) ή μέχρι να τον σταματήσουν...