Στην αρχή της τοποθέτησής της η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε πως η ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα ξεπηδά από την κατανόηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος, σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και συμπλήρωσε: «Η αποτελεσματικότητα της λαϊκής παρέμβασης πάει χέρι χέρι με την αγωνιστική συσπείρωση και συμπαράταξη και οργάνωση των ριζοσπαστικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που δε βολεύονται με την υποταγή και συμμόρφωση στη γραμμή του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, της λεγόμενης νέας τάξης πραγμάτων.

Με την πολιτική και ηθική απόρριψη της μοιρολατρίας, του συμβιβασμού. Την καταδίκη της σήψης και του εκμαυλισμού συνειδήσεων που καλλιεργεί η ρουσφετολογία, η εξαγορά, ο πολιτικός, οικονομικός και ιδεολογικός εκβιασμός.

Με την ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ και της συνεργασίας του με τις αγωνιζόμενες δυνάμεις. Με την απομάκρυνση από το δόκανο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε πως δεν πρέπει να υπάρξει καμία ανοχή, κανένα συγχωροχάρτι. Σημείωσε με έμφαση πως «αυτό που μπορεί να γίνει σήμερα με την ψήφο δεν πρέπει να παραπεμφθεί στην επόμενη αναμέτρηση»!

Η Αλέκα Παπαρήγα απαρίθμησε ορισμένους από τους λόγους για τους οποίους τα λαϊκά στρώματα, οι εργαζόμενοι, πρέπει να καταδικάσουν την ακολουθούμενη από ΠΑΣΟΚ και στηριζόμενη από ΝΔ αντιλαϊκή πολιτική. Συγκεκριμένα τόνισε:

• Κανένα συγχωροχάρτι στην πολιτική που οξύνει την ανεργία και τη φτώχεια, εμπορευματοποιεί την κοινωνική πολιτική και την παιδεία, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Παραδίδει όλο και νέους τομείς στο μεγάλο κεφάλαιο, στα πολυεθνικά μεγαθήρια.
• Κανείς και καμία δεν πρέπει να ξεχάσει ότι μειώνονται οι εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ αυξάνονται τα ποσά που πρέπει άμεσα και έμμεσα να καταβάλλουν οι εργαζόμενοι όχι μόνο στα δημόσια ταμεία, αλλά και στις ιδιωτικές εταιρίες. Οτι η εργοδοσία καρπώνεται τις επιδοτήσεις και τα επιδόματα ανεργίας, με αντάλλαγμα τσάμπα προσωρινή δουλιά χωρίς δικαιώματα.
• Το ρεκόρ των εργατικών ατυχημάτων, το ξεπούλημα κρατικών επιχειρήσεων, το ξεπούλημα γης, ακτών, ακόμα και περιοχών κοντά στα σύνορα.
• Οσοι είναι από 40 ετών και κάτω θα δουλέψουν πολύ περισσότερα χρόνια ως τα 67 και αργότερα ως τα 71, για να έχουν μια υποφερτή σύνταξη και ίσως όχι και τέτοια. Οτι αυτοί που είναι σήμερα νέοι, αύριο δε θα φθάσουν ούτε στο δικαίωμα της σύνταξης λόγω της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης.
• Ανέβηκε κατά 5 χρόνια το όριο συνταξιοδότησης των γυναικών, ενώ η ανισότητα σε βάρος τους είναι ακόμα πιο βαριά.
• Οτι αυξάνει ο αριθμός των παιδιών που εγκαταλείπουν τα θρανία, ότι για να πάρει ένας νέος, μια νέα, διδακτορικό, πρέπει να χρυσοπληρώσει, η οικογένειά του να στερηθεί τα πάντα.
• Οτι η Ελλάδα τελικά πήρε μέρος σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στους τοπικούς πολέμους που εξαπολύθηκαν από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, από την ΕΕ.
• Οτι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ευνοούν καλπονοθευτικά συστήματα, ώστε να διατηρήσουν την εναλλαγή τους. Και όταν τους συμφέρει μπορεί να ρίξουν την καραμέλα της απλής αναλογικής, αρκεί να βάλουν στο τσουβάλι τους πάντες.
• Οτι το ΝΑΤΟ αμφισβητεί ανοιχτά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο και ότι αυτό έχει αναγνωριστεί ουσιαστικά και από την ΕΕ. Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει την πορεία του Κυπριακού, αλλά και τη στάση της επίσημης ελληνικής πολιτικής απέναντι στον παλαιστινιακό και ιρακινό λαό, στο σερβικό λαό, σε όλους τους λαούς της Βαλκανικής.
• Καμία ανοχή σ' αυτούς που ανάγουν σε όραμα για τη Θεσσαλονίκη την πραγματοποίηση ορισμένων έργων, αναγκαίων μεν ορισμένων, αλλά που αν γίνουν και όταν θα γίνουν δεν αποτελούν πανάκεια, ούτε λύνουν το πρόβλημα της ανεργίας, χώρια που θα τα χρυσοπληρώσουν οι εργαζόμενοι. Οταν τα έργα αυτά θα γίνουν, οι κυρίως ωφελημένοι θα είναι οι μεγάλοι επιχειρηματίες.

Πάνω απ' όλα δεν πρέπει να αφήσουμε ελεύθερο το πεδίο σε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ να πάρουν νέα αντιλαϊκά μέτρα που τα έχουν ήδη στο συρτάρι τους».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στάθηκε ιδιαίτερα στην επισήμανση πως δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτική Σημίτη ή πολιτική Καραμανλή, αλλά με πολιτική που συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο. Πολιτική που υπηρετούν και τα δύο κόμματα, αναζητώντας τη συνενοχή του λαού, της ψήφου του, αναζητώντας συνεταίρους - δεκανίκια.

«Καμία αλλαγή - υπογράμμισε - δεν πρόκειται να σημάνει αν τη σκυτάλη πάρει στη διακυβέρνηση η ΝΔ. Καμιά ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει ότι αν το ΠΑΣΟΚ παραμείνει για μια ακόμη θητεία, θα επιδείξει κάτι το θετικό για το λαό.

Η πραγματική αναμέτρηση πρέπει να διεξαχθεί έντονα, πλατιά, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές πολιτικές - στρατηγικές. Ανάμεσα στην πολιτική που στηρίζει τα κέρδη και τα κεφάλαια και την πολιτική που υποστηρίζει αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, των ΕΒΕ, της μικρομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας.

Να εκφραστεί καθαρά και διακριτά ανάμεσα στην πολιτική που υπερασπίζεται την προσαρμογή στις αντιλαϊκές, ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της ΕΕ και στην πολιτική που αναγνωρίζει στον ελληνικό λαό, στον κάθε λαό, το δικαίωμα να αποφασίσει για το ποια ανάπτυξη, γενικότερα κοινωνική εξέλιξη, υπηρετεί και υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του».

«Να γίνει ανοιχτή αναμέτρηση - συμπλήρωσε - ανάμεσα στα κηρύγματα και τις ιδέες του συμβιβασμού και της μοιρολατρίας με τις ιδέες που έχουν επίκεντρό τους όχι μόνο την πίστη στο δίκαιο των εργαζομένων, αλλά και στη δύναμή τους να το επιβάλουν.

Κριτήριο προόδου για την επόμενη εκλογική μάχη είναι οι απώλειες των δυνάμεων του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ανεξάρτητα ποιο θα έρθει πρώτο ή δεύτερο, και η ενίσχυση του ριζοσπαστισμού, η ενίσχυση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ και των συνεργασιών του.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ θα αποτελέσει πραγματικό πλήγμα για το δικομματισμό, θα βοηθήσει στη συσπείρωση των αγωνιστικών δυνάμεων, θα διαμορφώσει κλίμα ελπίδας για πραγματική αντίσταση και αντεπίθεση».

«Εμείς - τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα - παλεύουμε για να χειραφετηθεί ο λαός από τη λογική των μονοδρόμων, από τη λογική να διεκδικεί ψίχουλα, γιατί τάχα η οικονομία δεν αντέχει. Να χειραφετηθεί από τη μοιρολατρία. Να νιώσει ότι δεν έχει μόνο δίκαιο, αλλά και την ικανότητα - δυνατότητα να το διεκδικήσει».

Σχολιάζοντας τη «χάρτα σύγκλισης», η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καυστικά σημείωσε: «Αλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο νέος τίτλος του αντιλαϊκού προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης (που τις συνέπειές του ήδη βιώνουν οι εργαζόμενοι), διανθισμένο με στατιστικούς αριθμούς σύγκλισης από τη μια μεριά κερδών και από την άλλη της φτώχειας.

Κανένα από τα μέτρα που περιέχει δεν πρόκειται να δώσει μόνιμη δουλιά με καλές αποδοχές και σύνταξη στους ανέργους, στους εργασιακά περιπλανώμενους.

Δεν πρόκειται να διασφαλίσει δωρεάν, σύγχρονη παιδεία και υγεία, χωρίς ταξικούς φραγμούς και εμπόδια.

Δεν πρόκειται να οδηγήσει στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Ιδια γραμμή και ακόμα χειρότερη».

Απαντώντας στα περί «ανάπτυξης», που σαν καραμέλα πιπιλίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε: «Η πρόοδος που σημείωσε ο ελληνικός καπιταλισμός τα τελευταία χρόνια, σε ορισμένους δείκτες με ταξικό περιεχόμενο, εκτός του ότι έχει ημερομηνία λήξης, είχε ως προϋπόθεση την εργασιακή βαρβαρότητα, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, τις ιδιωτικοποιήσεις τομέων στρατηγικής σημασίας, την περιοριστική εισοδηματική πολιτική που κρατά την αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων στα επίπεδα του 1980, ενώ οι ανάγκες έχουν αυξηθεί με μεγάλους ρυθμούς.

Ο πρωτεργάτης του εγκλήματος είναι βεβαίως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που πήρε τη σκυτάλη των πρώτων αντιδραστικών αλλαγών που προώθησε το '90-'93 η ΝΔ, για να κάνει μια κούρσα ταχύτητας, ώστε πριν προλάβει ο λαός να συλλάβει το βαθύτερο νόημα των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, να τις περάσει διά πυρός και σιδήρου.

Η ΝΔ είναι απολύτως συνυπεύθυνη. Δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να αποτελεί μοχλό πίεσης, άρα στήριξης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, απαιτώντας όλο και ταχύτερους ρυθμούς στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αφού εκ του ασφαλούς μπορούσε να πετύχει και να υλοποιείται το δικό της πρόγραμμα και αυτή να καμώνεται, ως αθώα περιστερά, πως κλαίει για τα λαϊκά προβλήματα.

Δυστυχώς συνέδραμαν, με τον τρόπο τους, και όσοι ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και παγίδευσαν τη συνείδηση του ελληνικού λαού στους μονοδρόμους τους. Οσοι στο όνομα του ρεαλισμού, όπως ο ΣΥΝ, προσαρμόστηκαν στη νέα τάξη πραγμάτων, εκλιπαρώντας για μια θέση στον ήλιο, δίνοντας χέρι συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο αγροτικό και των ΕΒΕ, στην τοπική αυτοδιοίκηση».

Στα κυβερνητικά προπαγανδιστικά επιχειρήματα περί «ισχυρής Ελλάδας», η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ απάντησε από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, τονίζοντας πως «για το λαό ισχυρή Ελλάδα σημαίνει:

• Στη διακυβέρνηση βρίσκονται γνήσιες λαϊκές δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τα εργατικά και γενικότερα αντιμονοπωλιακά συμφέροντα. Εχουν ανειρήνευτα συμφέροντα με την πολιτική των μονοπωλιακών ομίλων, με τις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Εξουσία που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων.
• Λαϊκή οικονομία, δημοκρατικά κοινωνικά δικαιώματα, εξωτερική πολιτική και συνεργασίες - συμμαχίες κατά της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και των ενώσεών της.
• Κινητοποίηση με πρόγραμμα και σχεδιασμό, προς όφελος του λαού, του πλούτου και των αναπτυξιακών πηγών της.
• Προγραμματισμένη ανάπτυξη με κλαδική και περιφερειακή εξειδίκευση και αποκέντρωση, που στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και στον εργατικό και γενικότερο κοινωνικό έλεγχο. Ανάπτυξη λαϊκών θεσμών που διασφαλίζουν τη λαϊκή πρωτοβουλία και συνεχή παρέμβαση, το λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων.
• Αντίσταση - απεγκλωβισμός από τις επιλογές των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ, τις ιμπεριαλιστικές επιλογές της ΕΕ. Οσοι θέλουν την Ελλάδα στη λίστα "των καλών" των ΗΠΑ και της ΕΕ την καταδικάζουν να γίνεται συνένοχος στα εγκλήματα κατά των λαών, κατά της προόδου, της κοινωνικής ευημερίας, της ειρήνης».

«Σύγκλιση», υπογράμμισε η Αλέκα Παπαρήγα, «δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά:

• Αγώνας δρόμου να ενισχυθεί η θέση των μονοπωλιακών ομίλων από την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό επίπεδο.
• Είναι ο ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους με θύμα και των μεν και των δε τους εργαζόμενους.
• Είναι σύγκλιση φτώχειας, όταν σε όλη την Ευρώπη οι λαοί χάνουν κατακτήσεις τους και προσεγγίζουν προς τα κάτω.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΝ, που έχουν δηλαδή προμετωπίδα τη σύγκλιση και την ανταγωνιστικότητα, βγάζουν λάδι τη στρατηγική της ΕΕ. Εμφανίζουν μια ψεύτικη εικόνα ότι τάχα στην ΕΕ όλα πάνε καλά και το πρόβλημα είναι ότι δεν πάει καλά και η Ελλάδα. Η κυβερνητική πολιτική είναι αντιλαϊκή, ακριβώς γιατί είναι ίδια με την ευρωενωσιακή. ΚΑΙ Ο ΓΙΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΒΟΣ ΚΑΙ Η ΒΑΡΚΑ ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΕΙ.

Καμία οικονομία κράτους - μέλους δεν είναι ισότιμη και ισοδύναμη με άλλη. Οταν ορισμένες έχουν υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης κάποιες άλλες θα υπολείπονται. Η ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη χαρακτηρίζει τις καπιταλιστικές οικονομίες και στα πλαίσια της ευρωζώνης και παγκόσμια. Σύγκλιση και ισοτιμία δεν πραγματοποιείται, όπως το δείχνει και η πείρα σε παγκόσμιο επίπεδο, ακόμα και στα πλαίσια των πολιτειών των ΗΠΑ, στα πλαίσια της γερμανικής ενοποίησης.

Αυτό που επιβεβαιώνουν τα νούμερα και τα ποσοστά είναι ότι βάθυνε η ανισομετρία, ακόμα και στα πλαίσια του ενός κράτους -μέλους της ΕΕ.

Στην Ελλάδα βάθυνε η ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ της Αττικής και της Ηπείρου και της Πελοποννήσου».

«Αυτό που μπορεί να γίνει - συνέχισε - και που δε λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα είναι να προκύψουν αλλαγές και ανακατατάξεις, ενδεχομένως, στην οικονομική θέση και στη γενικότερη δύναμη ενός κράτους εντός της ΕΕ, πράγμα που δεν αλλάζει το ταξικό χάσμα. Ούτε οδηγεί στην αντίστοιχη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Αντίθετα, η διαφοροποίηση της θέσης στηρίζεται στην ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση των εργαζομένων της συγκεκριμένης χώρας.

Λόγου χάρη στην Ελλάδα σημειώθηκε κάποια περιφερειακή διαφοροποίηση. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια τελευταία σε ρυθμούς ανάπτυξης ήταν η Ηπειρος, τώρα, στα πλαίσια της ΕΕ, είναι η Πελοπόννησος. Μπορεί στην Ηπειρο να σημειώθηκαν κάποιοι καλύτεροι ρυθμοί, όμως δεν έπαψε να είναι η πιο φτωχή περιφέρεια στην Ευρώπη.

Οι διαφορές σε επίπεδο μισθών και τιμών δεν μπορούν να αποδώσουν από μόνες την πραγματική πορεία που σημειώνεται, της ταξικής πόλωσης ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια».

Τέλος, σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε πως το κόστος, κατά την εκτίμηση των ειδικών, που θα πληρώσει ο λαός και όχι οι χορηγοί - πολυεθνικές και οι επιχειρήσεις παραγωγής των κατασκευασμάτων για το ντοπάρισμα, θα προσεγγίσει τα 3 τρισ.

«Και όμως - συνέχισε - τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια, η ΤΑ είναι χρεοκοπημένη. Ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει ένα ποσό που είναι 5 φορές πάνω από τον προϋπολογισμό που έγινε. Χώρια οι αρνητικές συνέπειες στα ζητήματα της δημοκρατίας, του περιβάλλοντος, στις εργασιακές σχέσεις».

Δε γίνεται και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα γερή. Δεν υπάρχει φιλολαϊκή αναδιανομή, χωρίς να θιγούν τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, χωρίς ριζική αντίθεση με την πολιτική του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, σημείωσε καταλήγοντας η Αλέκα Παπαρήγα:

«Το βάθρο της ανάπτυξης που επαγγέλλονται προϋποθέτει και έχει σταθερό στόχο την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, το μεγάλωμα της φτώχειας. Αναδιανομή εννοούν να δίνουν ψίχουλα, ενώ έχουν φάει καρβέλια και κυρίως απαιτούν από τους εργαζόμενους να παραιτηθούν από τα δικαιώματα και τα οράματά τους. Αναδιανομή με μειωμένες ή και μηδενισμένες λαϊκές απαιτήσεις.

Η καραμέλα της αναδιανομής ως εναλλακτικής λύσης προβάλλεται και από συνδικαλιστικές ηγεσίες, από τη λεγόμενη ανανεωτική αριστερά, ιδιαίτερα από το ΣΥΝ.

Η διαφορά τους είναι ελαφρώς ποσοτική και, προσθέτουμε, με μπόλικο πνεύμα ουτοπίας, αφού καλλιεργούν τις αυταπάτες, συνειδητά ή μη συνειδητά, ότι μπορεί με τις 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ να υπάρχει αναδιανομή που βελτιώνει τη θέση του εργαζομένου.

Η μόνη αναδιανομή που μπορεί να γίνει από τα πάνω είναι μερικές πυροσβεστικές προσωρινές παροχές - ψίχουλα και μάλιστα με αντιστάθμισμα να παραιτηθεί ο λαός από τη διεκδίκηση να πάρει ό,τι έχασε, να έχει νέες σύγχρονες κατακτήσεις.

Βεβαίως, το λαϊκό κίνημα μπορεί να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις που συνιστούν μια μεγαλύτερη αναδιανομή από αυτήν που είναι διατεθειμένο να κάνει το κεφάλαιο, όμως αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε συνθήκες ανεβασμένης ταξικής πάλης, προωθημένης πολιτικής συμμαχιών, με προμετωπίδα την αμφισβήτηση της γενικής γραμμής πλεύσης».

Η Αλέκα Παπαρήγα έκλεισε την εισήγησή της με αναφορές στα εξοπλιστικά προγράμματα, τονίζοντας επ' αυτού πως είναι απολύτως παραπλανητική και επικίνδυνη η εξαγγελία της κυβέρνησης ότι θα μειώσει τις αμυντικές δαπάνες προς όφελος της κοινωνικής πολιτικής. «Πριν από όλα το μεγαλύτερο μέρος των εξοπλιστικών προγραμμάτων καθορίζεται όχι από τις αμυντικές ανάγκες, αλλά από τις επιθετικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, από τα εξοπλιστικά προγράμματα για τη συμμετοχή σε τοπικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αν, λοιπόν, υπάρξει μείωση, είναι πιθανό να επηρεάσει την αμυντική ικανότητα της χώρας και όχι τα προγράμματα που επιβάλλουν οι σύμμαχοί της. Σαφώς και πρέπει να μειωθούν τα εξοπλιστικά προγράμματα χωρίς να διακυβευτεί η δυνατότητα άμυνας της χώρας. Αυτά που πρέπει να καταργηθούν είναι τα ΝΑΤΟικά. Ποτέ δεν μπορεί να είμαστε ήσυχοι, όταν οι συμφωνίες κλείνονται υπό την αιγίδα των ιμπεριαλιστών».