«Ανθεί» η κερδοφορία του οπτικοακουστικού κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το νέο «παγκόσμιο ρεκόρ», που κατέγραψαν οι εισπράξεις της κινηματογραφικής βιομηχανίας το 2002.

Σύμφωνα με το BBC, κατά το 2002, οι εισπράξεις των κινηματογραφικών αιθουσών σε όλο τον κόσμο ανήλθαν στα 20,4 εκατομμύρια δολάρια. Ειδικά οι βρετανικές αίθουσες είχαν πέρσι την καλύτερη χρονιά τους από το 1971, καθώς τα εισιτήρια που κόπηκαν φτάνουν τα 176 εκατομμύρια! Αναλογικά δηλαδή, κάθε Βρετανός παρακολούθησε κατά μέσο όρο περίπου τρεις ταινίες. Στις ΗΠΑ, σύμφωνα με έναν στατιστικό φορέα για τις κινηματογραφικές αίθουσες, κάθε Αμερικανός παρακολούθησε περισσότερες από έξι κινηματογραφικές ταινίες!

Στην Ισλανδία, όπου υπάρχει το τρίτο πιο ακριβό εισιτήριο στον κόσμο (7,62 δολάρια) κάθε Ισλανδός ξόδεψε, κατά τη διάρκεια του χρόνου, τουλάχιστον 41 δολάρια για να παρακολουθήσει ταινίες. Η Ιαπωνία με 9,78 δολάρια αντίτιμο εισιτηρίου είναι πρώτη και η Ελβετία με 8,95 δολάρια είναι δεύτερη. Στη Βρετανία το εισιτήριο στοιχίζει κατά μέσο όρο 6,45 δολάρια, ενώ τα δύο τρίτα των αιθουσών είναι πολυκινηματογράφοι. Στις ΗΠΑ το εισιτήριο κοστίζει 5,81 δολάρια και οι πολυκινηματογράφοι (multiplex) αποτελούν το 80% των αιθουσών!

Η «κονσερβοποίηση» της διανομής μέσω των πολυκινηματογράφων - σε συνδυασμό με τις τεράστιες διαφημιστικές δυνατότητες των εταιριών παραγωγής που «εξορίζουν» ουσιαστικά τις ανεξάρτητες ταινίες από τις αίθουσες - αφορά και στο περιεχόμενο των ταινιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ΗΠΑ, στην πρώτη θέση του αμερικανικού box office για δεύτερη συνεχή εβδομάδα βρίσκεται η παρωδία των ταινιών τρόμου «Scary Movie 3», με σύνολο εισπράξεων 21,1 εκατομμύρια δολάρια! Στη δεύτερη θέση βρίσκονται τα στούντιο «Ντίσνεϊ» με τη νέα τους ταινία με 18,5 εκατομμύρια δολάρια και στην τρίτη θέση βρίσκεται η επανέκδοση της ταινίας τρόμου «Ο Μανιακός δολοφόνος με το πριόνι». Ακολουθούν ένα αθλητικό δράμα και ένα δικαστικό δράμα. Συνεπώς, οι κινηματογραφιστές μάλλον θα πρέπει να ανησυχούν παρά να χαίρονται με αυτήν την επιστροφή του κοινού στον κινηματογράφο...

Οι ανακρίβειες του προγράμματος της συναυλίας που δόθηκε το περασμένο Σάββατο στο Μέγαρο Μουσικής, σε ό,τι αφορά στον αξέχαστο συνθέτη Αλέκο Ξένο, οδήγησαν την κόρη του, Αλίκη Ξένου - Βενάρδου, να στείλει την ακόλουθη επιστολή:

«Το περασμένο Σάββατο (1 Νοεμβρίου) το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του Θόδωρου Αντωνίου, πραγματοποίησε στο Μέγαρο Μουσικής μια πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία υπό το γενικό τίτλο "Ελληνική μουσική και πολιτική" με έργα πέντε Ελλήνων συνθετών: Α. Ξένου, Ν. Ρώτα, Γ. Χατζημιχελάκη, Γ. Κουρουπού και Γιάννη Χρήστου. Πρωτοβουλία θετική για τον πολυφωνικό, ελληνικό της χαρακτήρα, που βρήκε θερμή ανταπόκριση στο κοινό. Ομως στο πρόγραμμα της συναυλίας του Μεγάρου Μουσικής (το εισαγωγικό σημείωμα φέρει την υπογραφή Μιχάλης Εμπέογλου) υπάρχουν ορισμένες πολύ σοβαρές ανακρίβειες, σ' ό,τι αφορά τον πατέρα μου Αλέκο Ξένο, ο οποίος δε βρίσκεται στη ζωή από το 1995.

Ο Αλέκος Ξένος πρωτοστάτησε πράγματι κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης στη δημιουργία χορωδιών στην "Ελεύθερη Ελλάδα", αλλά δεν είχε το ψευδώνυμο "Αστραπόγιαννος". Το ψευδώνυμο αυτό ανήκε στο συνθέτη και αγωνιστή Γαληνό Κιοσόγλου, περισσότερο γνωστό με το καλλιτεχνικό όνομα Ακης Σμυρναίος. Αυτός είχε μελοποιήσει και το γνωστό αντιστασιακό θούριο "Στ' Αρματα! Στ' άρματα", και όχι ο Αλέκος Ξένος, όπως ανακριβώς αναφέρεται στο πρόγραμμα.

Δεν είναι ακριβές ότι ο ίδιος ο Αλέκος Ξένος "έβλεπε τον εαυτό του ως συνεχιστή της Εθνικής Σχολής". Αντίθετα ο ίδιος εξηγούσε γιατί το έργο του δεν ανήκει σε καμία σχολή.

Στο βιογραφικό αναφέρεται ότι η μακρά θητεία του συνθέτη "σε στρατιωτικές, δημοτικές ή ωδειακές μπάντες τον έφερε σε επαφή με ένα ευρύτατο φάσμα μουσικού ρεπερτορίου". Αυτό πράγματι ισχύει, αλλά για τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του συνθέτη, όταν έπαιζε στη φιλαρμονική του Δήμου Ζακυνθίων, στην μπάντα των Νέων ή έκανε τη θητεία του (σε ηλικία 18 χρονών) στη Μουσική Φρουρά Αθηνών. Για τις επόμενες δεκαετίες όμως δεν αναφέρεται τίποτα, ενώ είναι γνωστό ότι ο Αλέκος Ξένος είχε μακρόχρονη εμπειρία ως πρώτο τρομπόνι στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στο Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας. Στις ορχήστρες αυτές εργάστηκε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ως τη δικτατορία.

Τέλος, το όνομά του δεν ήταν Αλέκος - Διονύσιος. Προφανώς από αβλεψία το πατρώνυμο εκλήφθηκε ως δεύτερο όνομα. Σε όλα τα βιογραφικά του αναφέρεται σαφώς ως Αλέκος Ξένος».

«Αν ο πατέρας μου ζούσε θα έγραφε ο ίδιος για τα παραπάνω, αφού όμως δε βρίσκεται στη ζωή θα πρέπει να σεβαστούμε την καλλιτεχνική - πνευματική του οντότητα, καθώς και την ιστορική του προσφορά, προσπαθώντας να δίνουμε ακριβείς πληροφορίες τουλάχιστον σ' ό,τι αφορά την ιστορική αλήθεια», καταλήγει η Αλ. Ξένου - Βενάρδου.

Απονεμήθηκαν τα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας. Το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας απονέμεται, ορθώς, στον Μίλτο Σαχτούρη για το σύνολο του έργου του (κατά πλειοψηφία). Να σημειώσουμε ότι το βραβείο αποτελεί μια ηθική δικαίωση του σπουδαίου, μόνου και αβοήθητου ποιητή, ο οποίος βρίσκεται σε γηροκομείο. Το Βραβείο Ποίησης απονέμεται στον Μανώλη Πρατικάκη για την εξαιρετική συλλογή του «Το νερό» (κατά πλειοψηφία). Το Βραβείο Μυθιστορήματος στον Δημήτρη Δημητριάδη για το έργο του «Η ανθρωπωδία. Μια ατελής χιλιετία» (κατά πλειοψηφία). Το Βραβείο Διηγήματος στον Τάσο Γουδέλη για τη θαυμάσια συλλογή διηγημάτων του «Η γυναίκα που μιλά» (ομόφωνα). Το Βραβείο Δοκιμίου - Κριτικής στον Σταύρο Σταυρίδη για την πρωτότυπη κινηματογραφική μελέτη του «Από την πόλη οθόνη στην πόλη σκηνή» (κατά πλειοψηφία). Τέλος το Βραβείο Χρονικού - Μαρτυρίας απονέμεται στον Παναγιώτη Κουσαθανά για το βιβλίο του «Παραμιλητά Α΄. Κείμενα για τον πολιτισμό και την ιστορία της Μυκόνου» (κατά πλειοψηφία).