ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Επιταχύνεται η εφαρμογή αντιλαϊκών επιλογών

Η πρώτη, επίσημη, ξεχωριστή σύνοδος κορυφής, την περασμένη Τετάρτη 18 Φλεβάρη στο Βερολίνο, της Βρετανίας της Γαλλίας και της Γερμανίας, καθόρισε, εκ των προτέρων, τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) ενόψει του κρίσιμου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών (25/26 Μάρτη), επιβάλλοντας «νέο» πλαίσιο «επιτάχυνσης» των αντιλαϊκών πολιτικών της Λισαβόνας για τη ριζική ανατροπή του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου» και πανευρωπαϊκή εποπτεία των σχέσεων κεφαλαίου / μισθωτής εργασίας μέσα από το «νέο» αξίωμα ενός «σούπερ - επιτρόπου» ως «αντιπροέδρου» της Κομισιόν.

Πρόκειται για νέα ταξική επίθεση του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που προσπαθεί απεγνωσμένα να βγει από τη χρόνια ύφεση, μετά το 2000, σε βάρος των εργαζομένων. Η ΕΕ με την ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Θεσσαλονίκης (Ιούνης 2003) είχε κρούσει το ταξικό καμπανάκι, τονίζοντας ότι η «πρόοδος» των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την επίτευξη των στόχων της Λισαβόνας «έως το 2010» κρίνεται από το μεγάλο κεφάλαιο ως «ανεπαρκής» επισημαίνοντας ότι τα συμπεφωνηθέντα για την προώθηση της «ανάπτυξης», την «αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας» και την «εξασφάλιση της βιωσιμότητας των δημόσιων οικονομικών», αντιμετωπίζουν την εργατική αντίσταση και «ενδέχεται να μην έχουν εφαρμοστεί, πλήρως στα δύο επόμενα χρόνια, έως το 2005».

Τον περασμένο Δεκέμβρη, στις Βρυξέλλες, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ομόφωνα, διεύρυνε το φάσμα (...) ανησυχιών τονίζοντας ότι «η Ευρώπη έχει να γεφυρώσει μεγάλο χάσμα προκειμένου να επιτύχει τους στόχους που τέθηκαν στη Λισαβόνα για την απασχόληση. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιεστικό αν λάβει κανείς υπόψη τις ευρύτερες και μεσοπρόθεσμες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, όπως η παγκοσμιοποίηση, ο παγκόσμιος οικονομικός μετασχηματισμός και οι επιπτώσεις της γήρανσης του πληθυσμού». Οι κυβερνώντες με τη συνυπογραφή των Κ. Σημίτη / Γ. Παπανδρέου συμφώνησαν με την «ειδική ομάδα για τη βελτίωση των επιδόσεων της ΕΕ στον τομέα της απασχόλησης» ότι η «στρατηγική της Λισαβόνας» εξαρτάται από την υλοποίηση τεσσάρων ουσιωδών «απαιτήσεων», των εξής:

«1) αύξηση της προσαρμοστικότητας επιχειρήσεων και εργαζομένων,

2) προσέλκυση περισσοτέρων ανθρώπων στην αγορά εργασίας,

3) μεγαλύτερες και πιο αποτελεσματικές επενδύσεις σε ανθρώπινο κεφάλαιο,

4) εξασφάλιση της πραγματικής εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων με καλύτερη διακυβέρνηση». Δηλαδή πανευρωπαϊκή «αναδιάρθρωση» με (...) «καλύτερη διακυβέρνηση» των ταξικών πολιτικών εκμετάλλευσης και καταστολής των εργαζομένων.

Το τριμερές Διευθυντήριο εντός της ΕΕ, με τις κεκλεισμένες των θυρών συζητήσεις στο Βερολίνο, επιβάρυνε τις απαιτήσεις για «προσαρμογή» των εργαζομένων στις ανάγκες «ανταγωνισμού» του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οι ανάγκες κεντρικού σχεδιασμού και «συντονισμού» θα καλυφθούν από έναν «νέο σούπερ - επίτροπο» που ως «αντιπρόεδρος» της Κομισιόν θά 'χει την «εποπτεία» από τις Βρυξέλλες των «ευρωπαϊκών» πολιτικών στους τομείς «εσωτερικής αγοράς, βιομηχανίας, εμπορίου εργασίας και κοινωνικών υποθέσεων».

Για πρώτη φορά, η Κομισιόν, το Γενικό Επιτελείο του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, συνενώνει υπό ένα Επίτροπο τις πολιτικές στους οικονομικούς τομείς «αποκλειστικής αρμοδιότητας» της ΕΕ και τις εργατικές πολιτικές που η «αρμοδιότητα» παραμένει, ακόμα, στα κράτη - μέλη, δηλαδή στις κυβερνήσεις. Πρόκειται βέβαια για ρυθμίσεις ανεξάρτητα από τα κόμματα που κυβερνούν, αφού τις αποφάσεις του Βερολίνου συνυπογράφουν ο Βρετανός «ατλαντικός τριτοδρομιστής» Τ. Μπλερ, ο Γάλλος «νεογκολικός κεντροδεξιός» Ζ. Σιράκ και ο γερμανικός «κεντροαριστερός» κυβερνητικός συνασπισμός «σοσιαλδημοκρατών» και «οικολόγων».

Η Κομισιόν δε μασάει τα λόγια της δηλώνοντας οργισμένη ότι «οι ονομαστικοί μισθοί αυξήθηκαν το 2003 στην ΕΕ κατά περίπου 3%, δημιουργώντας συνεχείς πιέσεις στην κερδοφορία και στην ανάπτυξη επενδύσεων που δημιουργούν θέσεις εργασίας».

Η Κομισιόν (...) αποκαλύπτει και τα βαθύτερα αίτια της αγωνίας του τριμερούς Διευθυντηρίου διαπιστώνοντας ότι «η τάση για επιβράδυνση της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας συνεχίστηκε το 2003. Η διαφορά στην παραγωγικότητα της εργασίας μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ διευρύνθηκε και αντιπροσωπεύει σήμερα το 40% της διαφοράς μεταξύ των αντίστοιχων ΑΕΠ κατά κεφαλή». Το «ευρωπαϊκό μοντέλο» δεν έχει «ακόμη» αμερικανοποιηθεί όσο πρόβλεπε ο νεοφιλελευθερισμός της ΟΝΕ του Μάαστριχτ. Απαιτείται (...) νέα διακυβέρνηση και πιο ενεργές, αντιλαϊκές πολιτικές.

«Στόχος» για το «2010» είναι να μην υπάρχουν οι καταραμένοι συνταξιούχοι. Αυτό το θεάρεστο έργο επαφίεται στις όποιες κυβερνήσεις. Σύμφωνα με τις εντολές των Βρυξελλών, «παρά την ικανοποιητική πρόοδο στις μεταρρυθμίσεις των συντάξεων, η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών δεν έχει ακόμα εξασφαλιστεί στα μισά περίπου κράτη - μέλη».

Η υπόνοια είναι φανερή. Ο,τι κόψετε από τους συνταξιούχους, θα καλύπτει τη «βιωσιμότητα» των πελατειακών σχέσεων του «δημοσίου»...

Σύμφωνα με τον «κεντροαριστερό» Ιταλό Πρόεδρο της Κομισιόν Ρ. Πρόντι «τα κράτη - μέλη δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει ότι το 2010 πλησιάζει γρήγορα. Είναι πλέον σαφές, τέσσερα χρόνια μετά τη Λισαβόνα, ότι δε θα πετύχουμε τους μεσοπρόθεσμους στόχους μας.

Το μήνυμα αυτό πρέπει να αποτελέσει εγερτήριο σάλπισμα για τις κυβερνήσεις. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο προχωρήσαμε αποφασιστικά στον καθορισμό κατάλληλων προτεραιοτήτων, αλλά τα κράτη - μέλη δεν επέδειξαν αντίστοιχο αίσθημα ευθύνης.

Για το 2004 καθορίσαμε τρεις προτεραιότητες: Περισσότερη επένδυση στα δίκτυα και τη γνώση, την ενίσχυση της βιομηχανικής ανταγωνιστικότητας και περισσότερα μέτρα για να αυξηθεί η συμμετοχή της αγοράς εργασίας. Καλούμε τις κυβερνήσεις να αναλάβουν αποφασιστική δράση και στα τρία αυτά μέτωπα».

Στις 21/1/2004 στην «έκθεση» της Κομισιόν ενόψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών (25-26 Μάρτη) με τίτλο «προτεραιότητες για μια νέα ώθηση στην ατζέντα της Λισαβόνας», επισημαίνεται ότι τέσσερα χρόνια «εφαρμογής της στρατηγικής της Λισαβόνας» αποδεικνύονται «ανεπαρκή» και «η Ενωση απέχει ακόμα πολύ από τους καθορισμένους στόχους». Τονίζεται ότι «η επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας δεν επαρκεί για να επιτευχθούν όλοι οι στόχοι».

Παρά τις αντίθετες προπαγάνδες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τονίζεται ότι «είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να βρει η ΕΕ τρόπους για να διατηρήσει τους εργαζόμενους στην αγορά εργασίας για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και να προσελκύσει όσους δε συμμετέχουν στον ενεργό πληθυσμό».

Ο «νέος» στόχος της ΕΕ είναι να πεθαίνουν οι εργαζόμενοι στον τόπο δουλιάς. Ο μεγάλος εχθρός είναι, πλέον, ο (...)συνταξιούχος. Γι' αυτό η Κομισιόν απαιτεί «προώθηση της παράτασης του επαγγελματικού βίου, με την παροχή στους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας κινήτρων να παραμείνουν στην εργασία και την κατάργηση των οικονομικών κινήτρων για πρόωρη συνταξιοδότηση».

Θίγεται και το Ασφαλιστικό με την επιταγή «τα κράτη - μέλη να αρχίσουν να εκσυγχρονίζουν τα συστήματα υγείας προκειμένου να αυξήσουν τη χρηματοοικονομική βιωσιμότητα και την αποτελεσματικότητά τους».