Πρόκειται για νέα ταξική επίθεση του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που προσπαθεί απεγνωσμένα να βγει από τη χρόνια ύφεση, μετά το 2000, σε βάρος των εργαζομένων. Η ΕΕ με την ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Θεσσαλονίκης (Ιούνης 2003) είχε κρούσει το ταξικό καμπανάκι, τονίζοντας ότι η «πρόοδος» των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την επίτευξη των στόχων της Λισαβόνας «έως το 2010» κρίνεται από το μεγάλο κεφάλαιο ως «ανεπαρκής» επισημαίνοντας ότι τα συμπεφωνηθέντα για την προώθηση της «ανάπτυξης», την «αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας» και την «εξασφάλιση της βιωσιμότητας των δημόσιων οικονομικών», αντιμετωπίζουν την εργατική αντίσταση και «ενδέχεται να μην έχουν εφαρμοστεί, πλήρως στα δύο επόμενα χρόνια, έως το 2005».

Τον περασμένο Δεκέμβρη, στις Βρυξέλλες, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ομόφωνα, διεύρυνε το φάσμα (...) ανησυχιών τονίζοντας ότι «η Ευρώπη έχει να γεφυρώσει μεγάλο χάσμα προκειμένου να επιτύχει τους στόχους που τέθηκαν στη Λισαβόνα για την απασχόληση. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιεστικό αν λάβει κανείς υπόψη τις ευρύτερες και μεσοπρόθεσμες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, όπως η παγκοσμιοποίηση, ο παγκόσμιος οικονομικός μετασχηματισμός και οι επιπτώσεις της γήρανσης του πληθυσμού». Οι κυβερνώντες με τη συνυπογραφή των Κ. Σημίτη / Γ. Παπανδρέου συμφώνησαν με την «ειδική ομάδα για τη βελτίωση των επιδόσεων της ΕΕ στον τομέα της απασχόλησης» ότι η «στρατηγική της Λισαβόνας» εξαρτάται από την υλοποίηση τεσσάρων ουσιωδών «απαιτήσεων», των εξής:

«1) αύξηση της προσαρμοστικότητας επιχειρήσεων και εργαζομένων,

2) προσέλκυση περισσοτέρων ανθρώπων στην αγορά εργασίας,

3) μεγαλύτερες και πιο αποτελεσματικές επενδύσεις σε ανθρώπινο κεφάλαιο,

4) εξασφάλιση της πραγματικής εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων με καλύτερη διακυβέρνηση». Δηλαδή πανευρωπαϊκή «αναδιάρθρωση» με (...) «καλύτερη διακυβέρνηση» των ταξικών πολιτικών εκμετάλλευσης και καταστολής των εργαζομένων.

Το τριμερές Διευθυντήριο εντός της ΕΕ, με τις κεκλεισμένες των θυρών συζητήσεις στο Βερολίνο, επιβάρυνε τις απαιτήσεις για «προσαρμογή» των εργαζομένων στις ανάγκες «ανταγωνισμού» του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οι ανάγκες κεντρικού σχεδιασμού και «συντονισμού» θα καλυφθούν από έναν «νέο σούπερ - επίτροπο» που ως «αντιπρόεδρος» της Κομισιόν θά 'χει την «εποπτεία» από τις Βρυξέλλες των «ευρωπαϊκών» πολιτικών στους τομείς «εσωτερικής αγοράς, βιομηχανίας, εμπορίου εργασίας και κοινωνικών υποθέσεων».

Για πρώτη φορά, η Κομισιόν, το Γενικό Επιτελείο του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, συνενώνει υπό ένα Επίτροπο τις πολιτικές στους οικονομικούς τομείς «αποκλειστικής αρμοδιότητας» της ΕΕ και τις εργατικές πολιτικές που η «αρμοδιότητα» παραμένει, ακόμα, στα κράτη - μέλη, δηλαδή στις κυβερνήσεις. Πρόκειται βέβαια για ρυθμίσεις ανεξάρτητα από τα κόμματα που κυβερνούν, αφού τις αποφάσεις του Βερολίνου συνυπογράφουν ο Βρετανός «ατλαντικός τριτοδρομιστής» Τ. Μπλερ, ο Γάλλος «νεογκολικός κεντροδεξιός» Ζ. Σιράκ και ο γερμανικός «κεντροαριστερός» κυβερνητικός συνασπισμός «σοσιαλδημοκρατών» και «οικολόγων».