Το θέμα της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ ήταν επίσης ένα από αυτά που συγκέντρωσε αρκετές ερωτήσεις. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από τις απαντήσεις:

Η συμμαχία για την οποία μιλάμε αναφέρεται στην εργατική τάξη, στους μικρομεσαίους, στους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, στη μικρομεσαία αγροτιά, στις δυνάμεις που έχουν κινήματα, έχουν οργανώσεις. Στις δυνάμεις που αντιστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Αλίμονο αν καθορίζουμε μία συμμαχία μόνο από το αν υπάρχουν πολλές ή λίγες πολιτικές δυνάμεις. Πριν απ' όλα υπάρχει ο πρωταγωνιστής αυτής της συμμαχίας που βρίσκεται στο κοινωνικό επίπεδο.

Εμείς πιστεύουμε ότι τα επόμενα χρόνια το πολιτικό σκηνικό και ο πολιτικός χάρτης θα διαφοροποιηθεί. Ηδη έχει αρχίσει μια διαφοροποίηση στο αντίπαλο στρατόπεδο που δείχνει και τις δυνατότητες του λαϊκού στρατοπέδου να υποστεί κι αυτό τις διαφοροποιήσεις. Να σκεφτούμε τι σημαίνει αυτή η απότομη αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ; Τι σημαίνει η ένταξη του κ. Ανδριανόπουλου, παραδείγματος χάρη, στο ΠΑΣΟΚ; Θα μου πείτε, αυτά όλα είναι φαινόμενα αρκετά για να δείξουν ότι πάμε για κάτι διαφορετικό; Ναι. Ηδη το ΠΑΣΟΚ της «Τρικούπη» είναι στη «Μαυρομιχάλη». Αυτά είναι συμβολικά. Το ΠΑΣΟΚ βέβαια έχει μεταλλαχτεί προ πολλού. Τώρα έχει περισσότερες ευκαιρίες ο κόσμος που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ να το καταλάβει. Αυτές οι αλλαγές που γίνονται στο ΠΑΣΟΚ, οι οποίες είναι αλλαγές που κλείνουν οριστικά την πόρτα προς κάποια θετική διαφοροποίησή του, αν κάποιοι την πίστευαν, αυτές οι αλλαγές οπωσδήποτε θα έχουν επιδράσεις και επιπτώσεις και στη Νέα Δημοκρατία.

Αλλά το κυριότερο δεν είναι τι σχεδιάζουν τα δύο κόμματα. Το κυριότερο είναι οι αλλαγές που θα έρθουν με την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Γι' αυτό λέμε ότι η ψήφος πρέπει να σηματοδοτήσει και τις αλλαγές στην αντίπερα όχθη, τις θετικές.

Οι συμμαχίες δε φτιάχνονται στα γραφεία των κομμάτων. Το πρώτο έναυσμα πρέπει να δοθεί στο κοινωνικό επίπεδο. Η κατάσταση που βρίσκεται σήμερα το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, των μικρομεσαίων και το αγροτικό είναι μια κατάσταση αρνητική για συμμαχίες. Παρ' όλα αυτά δυνατότητες υπάρχουν.

Από το '74 και μετά, κοινά μέτωπα δράσης, συσπειρώσεις υπήρχαν. Και σε όλα αυτά - όλως τυχαίως; - πρωτοστάτησε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και συνήθως οι άλλοι έλεγαν «όχι» και επιμέναμε εμείς και έγιναν.

Η συμμαχία είναι αντικειμενική ανάγκη. Ακόμα κι αν το ΚΚΕ δεν είχε πολιτική συμμαχιών και θα ήταν λάθος να μην έχει, η συμμαχία θα γινόταν. Δεν είναι ζήτημα δηλαδή επιθυμίας των κομμάτων, αυτό είναι αντικειμενική ανάγκη.

Πολύ περισσότερο, το ΚΚΕ θέλει την πολιτική συμμαχιών όχι γιατί αισθάνεται αδύναμο στα εκλογικά ποσοστά ή άλλα, αλλά γιατί αν θέλουμε να διαμορφώσουμε μια λαϊκή πλειοψηφία ικανή να αντιστέκεται, να διεκδικεί, αυτή η πλειοψηφία δεν μπορεί να διαμορφωθεί έξω από όρους συμμαχίας. Αλλοι νομίζουν ότι η συμμαχία χρειάζεται για ένα διάστημα και μετά να την κλωτσήσουμε. Για να πάμε και παραπέρα, εμείς όταν λέμε σοσιαλισμό, τι εννοούμε; Και μέσα στα πλαίσια του σοσιαλισμού η εξουσία η σοσιαλιστική θα είναι συμμαχία της εργατικής τάξης και των άλλων στρωμάτων. Αρα θα έχει έκφραση και στο πολιτικό επίπεδο εφόσον εκφράζονται οι άλλες δυνάμεις και με άλλα κόμματα, βεβαίως.

Το πώς θα στηθεί η πολιτική συμμαχία δεν εξαρτάται μόνο από μας. Εμείς είμαστε πολύ πιο ανυπόμονοι από τον καθένα για την πολιτική συμμαχιών. Διότι όταν ακριβώς ξέρουμε τι έρχεται μπροστά μας, είμαστε ακόμα πιο ανυπόμονοι και γι' αυτό θέλουμε τη δύναμη. Αλλά θέλουμε πολιτική συμμαχία που δε θα μπορούν να τη βάλουν στο χέρι οι αντίπαλοι εύκολα.

Ο βασικός παράγοντας που δεν υπάρχει αυτό το μέτωπο είναι ότι είναι εγκλωβισμένος ο κόσμος. Και στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο πολιτικό επίπεδο. Επομένως, δεν μπορεί να σηκώσουμε εμείς ευθύνες παραπάνω από αυτές που τυχόν έχουμε.