Υποστηρίζουν, και οι δύο, ότι η ψήφος έχει αντίκρισμα μόνο όταν δίνεται σε ένα κόμμα που έχει πιθανότητες να νικήσει. Υπαινίσσονται (αν δεν το λένε ευθέως) ότι μόνο έτσι ο ψηφοφόρος αποκτά δικαίωμα σε μερίδιο από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Αυτή είναι η, κατά τη συνθήκη του δικομματισμού, «αποτελεσματικότητα» της ψήφου.

Λογικό επακόλουθο μιας τέτοιας σκέψης είναι ότι η ψήφος σε ένα άλλο κόμμα μένει χωρίς αντίκρισμα, είναι αναποτελεσματική.

Πρόκειται για μια διαστροφή της αλήθειας, για έναν συστηματικό εκμαυλισμό των συνειδήσεων των εργαζομένων, που καλούνται να εκχωρήσουν το δικαίωμα διαχείρισης των συμφερόντων τους στα κόμματα που ευθύνονται αποκλειστικά για την καταδολίευσή τους.

Παραδείγματος χάριν, στο μείζον θέμα του ασφαλιστικού συστήματος, η κυβέρνηση που θα προκύψει στις 7 του Μάρτη, γαλάζια, ή πράσινη, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει μια πολιτική που θα περιλαμβάνει την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, τη μείωση των συντάξιμων αποδοχών, τη μεγαλύτερη συμμετοχή των ιδιωτικών εταιριών στα συστήματα συνταξιοδότησης. Πώς θα κριθεί τότε η αποτελεσματικότητα;

Την «επόμενη μέρα», αποτελεσματικότητα για την κυβέρνηση θα σημαίνει επιτυχημένη εφαρμογή της πολιτικής της, εν προκειμένω, της κατεδάφισης του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης. Σημαίνει όμως το ίδιο και για τον εργαζόμενο;

Αποτελεσματικότητα για τον εργαζόμενο θα σημαίνει απόκρουση αυτής της πολιτικής, θα σημαίνει υπεράσπιση των δικαιωμάτων του, δηλαδή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση.

Οτι, δηλαδή, το ΚΚΕ στάθηκε στην πρώτη γραμμή όλων των αγώνων για τα μικρά και τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα. Οτι είναι το μόνο κόμμα, που χωρίς ταλαντεύσεις αντιπαρατέθηκε σ' όλες τις εκδοχές της αντιλαϊκής πολιτικής. Το κόμμα που με την 85χρονη δράση του σφράγισε όλες τις μεγάλες κατακτήσεις της ελληνικής εργατικής τάξης. Το κόμμα των αγώνων, όχι των μάταιων όπως λένε οι αντίπαλοι και οι άσπονδοι «φίλοι» του, αλλά των κατ' εξοχήν αποτελεσματικών.