Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα λοιπόν. Οχι, δεν είναι ίδιοι όλοι οι δημοσιογράφοι. Για παράδειγμα, υπάρχουν δημοσιογράφοι, οι οποίοι είναι μεγαλοστελέχη των συγκροτημάτων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (διάβαζε: Χειραγώγησης) και λειτουργούν ως εκπρόσωποι των καναλαρχών και των ιδιοκτητών γενικότερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη διακαναλική εκπομπή για τη δήθεν αστυνόμευση της ενημέρωσης. Υπάρχουν δημοσιογράφοι, οι οποίοι είναι τρόφιμοι μυστικών ή φανερών κονδυλίων, από τα ταμεία κρατικών υπηρεσιών και οργανισμών, πρεσβειών, μεγάλων επιχειρήσεων και πολυεθνικών και λειτουργούν ως εκπρόσωποί τους και ανάλογοι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης». Υπάρχουν δημοσιογράφοι, οι οποίοι καθημερινά αυτολογοκρίνονται και προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, φοβούμενοι διώξεις, διακρίσεις, ακόμη και την απόλυση. Υπάρχουν, επίσης, δημοσιογράφοι, οι οποίοι αγωνίζονται, ελέγχουν την όποια εξουσία, υπερασπίζονται τις λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα, παλεύουν καθημερινά και τιμούν τη δημοσιογραφία και τις αγωνιστικές της παραδόσεις.
Και, βέβαια, όλοι κρίνονται. Καθημερινά. Και αργά ή γρήγορα ο λαός θα βγάλει τα συμπεράσματά του, ανεξάρτητα και πέρα από τα διάφορα συστήματα των «τηλε-σταρ».
Σε κυνηγό πανό και αφισών του ΚΚΕ, έχει εξελιχθεί ο δήμαρχος Αγίας Βαρβάρας Αττικής, Λάμπρος Μίχος, εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ. Το μένος του, όπως καταγγέλλουν οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ στην περιοχή, είναι τέτοιο που δεν αφήνει ούτε πανό ούτε αφίσες σε κεντρικούς δρόμους, αλλά και σοκάκια της πόλης. Σε αυτή την τακτική, που στρέφεται κυρίως ενάντια στο ΚΚΕ, έχει την ενεργή συναίνεση της διακομματικής του δήμου (όλων φυσικά πλην ΚΚΕ). Οι κομμουνιστές, πάντως, επιμένουν και θα επιμένουν στην καθημερινή και αγωνιστική διεκδίκηση του δικαιώματός τους, να προπαγανδίζουν με κάθε πρόσφορο τρόπο τις θέσεις του ΚΚΕ. Και, βέβαια, όπως έχει αποδείξει πολλές φορές η ιστορία, δε «μασάνε» από τέτοιες ή άλλες ενέργειες φίμωσης.
Οσο το διαβόητο ντιμπέιτ ήταν υπόθεση αποκλειστικά και μόνο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα διάφορα διαδικαστικά ζητήματα δεν ενοχλούσαν τις κάθε λογής θεραπαινίδες του δικομματισμού και του συστήματος γενικότερα, όπως το συγκρότημα της Χρήστου Λαδά. Δεν ενοχλήθηκαν, ούτε από τις πολυήμερες διαπραγματεύσεις του Ρουσόπουλου (ΝΔ) με τον Αθανασάκη (ΠΑΣΟΚ), ούτε από τα ασφυκτικά χρονικά όρια των απαντήσεων (1,5 έως 2 λεπτά), ούτε οι διαπραγματεύσεις για το ποιοι δημοσιογράφοι θα πάρουν μέρος, κλπ., κλπ.
Μόλις αναδιπλώθηκε ο Γ. Παπανδρέου και αποφασίστηκε να γίνει τηλεοπτική συζήτηση με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών αρχηγών, έσπευσαν να υποβαθμίσουν το παρουσιαζόμενο από τους ίδιους, μέχρι προχτές, πρώτο ζήτημα της επικαιρότητας. Χαρακτηριστικός είναι ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος των «Νέων»: «Με ασφυκτικές διαδικασίες το ντιμπέιτ - ΤΗΛΕ - ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ μονολόγων και εντυπώσεων».
Εμείς, ούτε είχαμε ούτε έχουμε αυταπάτες για το ρόλο των όποιων τηλεοπτικών συζητήσεων, πολύ περισσότερο, όταν ο δικομματισμός και οι καναλάρχες έχουν στα χέρια τους το μαχαίρι και το πεπόνι. Απλώς, μας ενοχλεί η υποκρισία και τη σημειώνουμε.
«Δεσμεύομαι από εδώ να ξεκινήσουν και νέοι θεσμοί. Προτείνω να γίνει το 1ο διεθνές μη κρατικό μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό ίδρυμα με τη συνεργασία της Αυτοδιοίκησης, των παραγωγικών φορέων και των τριών ΑΕΙ της πόλης, ώστε να έχουμε στόχο τα Βαλκάνια»... Αν και το ύφος θυμίζει λίγο προπολεμικό πολιτευτή, που υπόσχεται γεφύρια και ποτάμια, ακόμη και παιδιά, το παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από την προχτεσινή ομιλία του Γ. Παπανδρέου, στη Θεσσαλονίκη.
Τι έταξε στους Θεσσαλονικείς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Την προώθηση του νομοσχεδίου για το Διεθνές Ελληνικό Πανεπιστήμιο, που όπως ξέραμε μέχρι τώρα, θα έχει υψηλά δίδακτρα και δε θα είναι μια απλή επιχείρηση, αλλά μια καθαρά ιμπεριαλιστική επιχείρηση που θα αναλάβει, μετά το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ρόλο διείσδυσης στα Βαλκάνια. Τώρα μαθαίνουμε ότι θα είναι ιδιωτικό, με τη συνεργασία της Αυτοδιοίκησης (η οποία ούτε τα σχολικά κτίρια της Θεσ/νίκης δεν μπορεί να νοικοκυρέψει) και των παραγωγικών φορέων, δηλαδή των επιχειρηματιών της πόλης...
Απλούστατα, κάποιοι έχουν μπερδέψει το δημοσιογραφικό επάγγελμα με την εκπροσώπηση επιχειρηματικών ομίλων Μέσων «Ενημέρωσης», που - αυτονόητα - είναι όχι απλώς διαφορετικά, αλλά εντελώς αντίθετα πράγματα.
Αυτό το ξέρουν, άλλωστε, πολύ καλά και οι πραγματικοί δημοσιογράφοι, που προσπαθούν να επιβιώσουν (εντός και εκτός εισαγωγικών) μεταξύ του όποιου ...«Κουρή» και όποιου ...«Λαμπράκη» και σε καταστάσεις όπου η λέξη «είδηση» και «αλήθεια» έχουν απολέσει προ καιρού το νόημά τους.
Δυστυχώς για τους «διαπλεκόμενους», το ξέρουν και οι εργαζόμενοι και δε νομίζουμε πως συμφωνούν ή ανέχονται να τους εκπροσωπεί με το «έτσι θέλω» ο όποιος προαναφερόμενος.
Φυσικά, δεν ξενίζει κανέναν που τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ κάνουν ότι ...δε βλέπουν όλη αυτήν την αθλιότητα. Αλλωστε, αυτοί είναι που έχουν συμβάλει τα μέγιστα στη δημιουργία της, με τους «βασικούς μετόχους», τις «επικοινωνιακές διαπλοκές» και γενικότερα το όλο αλισβερίσι τους.
«ΕΙΔΕ το πρόβλημα των Ελληνοτουρκικών λίγο πιο αποστασιοποιημένα από τη μέχρι τότε πολιτική. Επηρεάστηκε από την παγκόσμια τάση για επίλυση τέτοιου τύπου διαφορών». Η φράση αφορά στον Γιώργο Παπανδρέου και ειπώθηκε από τον νομπελίστα καθηγητή του στο Χάρβαρντ, Αμαρτια Σεν.
Αλήθεια, ποια είναι αυτή η «παγκόσμια τάση» για την επίλυση τέτοιων διαφορών, που διαπιστώνουμε στον πλανήτη τα τελευταία χρόνια; Μήπως η περίπτωση της Πρώην Γιουγκοσλαβίας, μήπως η περίπτωση της Μέσης Ανατολής ή, μήπως, η περίπτωση του ...Ιράκ; Οπου, δηλαδή, οι Αμερικανοί και ενίοτε η ΕΕ έχουν βάλει για καλά το χεράκι τους.
Πάντως, έτσι για να πάρετε μιαν εικόνα με τι ...«δασκάλους κάθισε» ο Γιώργος Παπανδρέου, δείτε και το σχόλιο του Αμάρτια Σεν για το κοινωνικό κράτος που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο: «Δυστυχώς, αυτό το σύστημα είναι πολύ ακριβό...».