Συγκεκριμένα: Η Ευρωπαϊκή Ενωση εφαρμόζει τη «στρατηγική της Λισαβόνας» εδώ και τέσσερα χρόνια. Η στρατηγική αυτή καθορίστηκε το 2000 στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (συμμετέχουν οι αρχηγοί των κρατών-μελών και των κυβερνήσεών τους). Προωθεί την πλήρη ανατροπή έως το 2010 του μέχρι πρόσφατα υφιστάμενου ευρωπαϊκού «κοινωνικού μοντέλου» (όροι λειτουργίας της λεγόμενης αγοράς εργασίας - Ασφαλιστικό - Συνταξιοδοτικό). Κι αυτό στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της ΕΕ και με άλλοθι τη γήρανση των υπηκόων της.

Σημειώστε ότι στις Βρυξέλλες από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης την ευθύνη για την προώθηση της εν λόγω στρατηγικής είχε η Αννα Διαμαντοπούλου, μέχρι πρότινος κοινοτική επίτροπος και νυν επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.

Η Κομισιόν υποβάλλει ετήσια έκθεση προς το εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Συμβούλιο συνέρχεται κάθε χρόνο το Μάρτη (φέτος στις 26 του μήνα) για να εξετάσει την πρόοδο εφαρμογής των αντιλαϊκών κατευθύνσεων που δόθηκαν με τη «στρατηγική της Λισαβόνας». Ο «Ρ» παρουσιάζει τη φετινή της, τέταρτη κατά σειρά, έκθεση («Προώθηση της στρατηγικής της Λισαβόνας - μεταρρυθμίσεις για τη διευρυμένη Ενωση», όπως τιτλοφορείται). Σήμερα επικεντρωνόμαστε στο πώς σκοπεύει να «αξιοποιήσει» τις «ευκαιρίες» που ανοίγονται για την άρχουσα τάξη της ΕΕ στις 10 νέες χώρες-μέλη, που εντάσσονται και επίσημα στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» την 1η του Μάη.

Γενικά η Κομισιόν καλεί το εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «να δώσει νέα ώθηση στη στρατηγική της Λισαβόνας και να λάβει επωφελείς αποφάσεις στους τομείς στρατηγικής σημασίας. Για να επιτευχθεί η αλλαγή, είναι αναγκαία η κινητοποίηση όλων. Από την άποψη αυτή, το έτος 2004 προσφέρει ευκαιρίες τις οποίες πρέπει να αξιοποιήσει η Ενωση, αν θέλει να προχωρήσει μπροστά».

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει ότι η οικονομική ανάπτυξη της Ενωσης παρέμεινε απογοητευτική το 2003 για τρίτο συνεχές έτος (0,8%). Κατά τα τρία τελευταία έτη, το μέσο ετήσιο ποσοστό ανάπτυξης ήταν περίπου 1,25% έναντι του 2,7% για το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του '90. «Ωστόσο, οι ευνοϊκές συνθήκες τις οποίες δημιουργούν οι μακροοικονομικές πολιτικές, η προοδευτική υποχώρηση του πληθωρισμού, η σταθερότητα των επιτοκίων, η πρόοδος των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και η μείωση των γεωπολιτικών αβεβαιοτήτων δημιουργούν στους οικονομικούς παράγοντες ένα κλίμα επιστροφής της εμπιστοσύνης, βελτιώνουν το διεθνές περιβάλλον και ευνοούν τις επενδύσεις. Η ανάκαμψη που ξεκίνησε το δεύτερο εξάμηνο του 2003 αναμένεται λοιπόν να συνεχιστεί και να επιταχυνθεί καθ' όλη τη διάρκεια του 2004».

Αναφερόμενη η Κομισιόν ειδικά στους νέους εταίρους επισημαίνει: «Η εφαρμογή της στρατηγικής της Λισαβόνας θα καλύψει και τα δέκα νέα κράτη-μέλη». Αρα τους ετοιμάζουν άγριες περικοπές στις παροχές Υγείας και Ασφάλισης, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, αύξηση των φορολογικών βαρών που σηκώνουν οι μικρομεσαίοι κλπ., όπως σαφέστατα προκύπτει από όλα τα κοινοτικά κείμενα τα σχετικά με τη στρατηγική αυτή.

Ομως, γιατί θέλουν τη διεύρυνση και πώς θα την εκμεταλλευτούν; «Η προσχώρηση αυτών των νέων κρατών-μελών στην Ενωση θα συμβάλει στην ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομίας, ιδίως λόγω του δυναμικού που εμπερικλείουν από πλευράς ανάπτυξης (4% ετησίως), παραγωγικότητας και προσέλκυσης επενδύσεων. Εξάλλου, η δημιουργία μιας εσωτερικής αγοράς 450 εκατ. κατοίκων, από τους οποίους τα 300 εκατ. χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα, θα αυξήσει τις ενδοκοινοτικές συναλλαγές και θα προσφέρει νέες δυνατότητες επενδύσεων και βιομηχανικής οργάνωσης, που θα αξιοποιούν τα πλεονεκτήματα τόσο των σημερινών όσο και των νέων κρατών-μελών».

Λένε δε πολύ καθαρά τι σημαίνουν στην πράξη τα σχέδιά τους: «Η στρατηγική της Λισαβόνας εμφανίζεται, από πολλές απόψεις, ως η επέκταση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που έχουν ήδη πραγματοποιήσει οι χώρες αυτές εδώ και 10 και πλέον έτη και ως ο καταλύτης των προσπαθειών που πρέπει ακόμη να καταβάλουν για να φτάσουν τις σημερινές επιδόσεις και τα σημερινά πρότυπα της Ενωσης... Με την εμπειρία που διαθέτουν στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και τη βούλησή τους να συνεχίσουν τη διαδικασία αυτή, οι εν λόγω χώρες θα παράσχουν πολύτιμη συμβολή στη στρατηγική της Λισαβόνας και στην πολιτική δυναμική της».

Να το πούμε απλά: Οι ανατροπές των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων, το επακόλουθο ξήλωμα των λαϊκών κατακτήσεων αποτελούν την καλύτερη βάση για την εφαρμογή της «στρατηγικής της Λισαβόνας». Κι αυτή με τη σειρά της αποσκοπεί στην ολοκληρωτική εξαφάνιση και των τελευταίων σημαδιών αυτών ακριβώς των λαϊκών κατακτήσεων. Επιπλέον, οι νέες άρχουσες τάξεις των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, με την ορμή που έχουν σε αυτό το ξήλωμα, θα αποτελέσουν το άρμα που θα σύρει «μπροστά» - πίσω στον εργασιακό μεσαίωνα - όλη την ΕΕ.

Αλλωστε, οι συντάκτες της έκθεσης επιχαίρουν, π.χ., που «οι περισσότερες από τις υπό προσχώρηση χώρες έχουν προβεί σε απορύθμιση των τηλεπικοινωνιακών αγορών τους. Η Σλοβενία και η Πολωνία έχουν ήδη ανοίξει στον ανταγωνισμό πάνω από το 50% των αγορών τους στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας».

Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταλήγει, στο κεφάλαιο της έκθεσης που εξετάζουμε: «Επομένως, η οικονομική ανάκαμψη και η διεύρυνση προσφέρουν στην Ενωση ένα δυνητικά ευνοϊκό πλαίσιο, το οποίο αυτή πρέπει να αξιοποιήσει πλήρως. Η επίτευξη του στόχου αυτού προϋποθέτει ότι τα κράτη-μέλη (σημερινά και νέα) θα προωθήσουν πιο αποφασιστικά την εφαρμογή της στρατηγικής της Λισαβόνας και την υλοποίηση των στόχων της».

Υπάρχει και άλλη μια παράμετρος στη στρατηγική της Λισαβόνας, η οποία έχει να κάνει με υπηκόους τρίτων χωρών. Η Κομισιόν, ενώ πρωτοστατεί στο στήσιμο μιας Ευρώπης - φρούριο, κλειστής για πρόσφυγες και μετανάστες χαμηλής μορφωτικής στάθμης, προωθεί οδηγία και σχέδιο δράσης για «την είσοδο και την παραμονή στην Ενωση ερευνητών από τρίτες χώρες, ούτως ώστε να αυξηθεί η προσφορά άριστα καταρτισμένων ερευνητών στην Ευρώπη».

Τους χρειάζεται και θα τους εκμεταλλευτεί στους τομείς της έρευνας και τεχνολογίας, πασχίζοντας να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό υψηλής τεχνολογίας με άλλες οικονομικές δυνάμεις. Το προσωπικό αυτό (από Ανατολική Ευρώπη, αλλά και Ινδία - Πακιστάν) έχει υψηλό μορφωτικό επίπεδο και χαμηλότερο μισθολόγιο από τους ιθαγενείς.

Σκέψεις για «εισαγωγή» τους γίνονται εδώ και πολλά χρόνια. Η Γερμανία των Σοσιαλδημοκρατών - «Πρασίνων» εισήγαγε το 2000 10.000 Ανατολικοευρωπαίους και Ασιάτες ειδικούς στο λογισμικό. Ως περίοδος παραμονής ορίστηκε μια πενταετία. Η Ιταλία επί κυβέρνησης «Ελιάς» ξεκίνησε πρόγραμμα «προσέλκυσης» 100 Ινδών ειδικών στην εκπαίδευση μηχανικών στο λογισμικό. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι χαιρέτιζε (Φλεβάρης 2001) την είσοδο εξειδικευμένων μεταναστών, προκειμένου να καλύψουν θέσεις εργασίας στους τομείς υψηλής τεχνολογίας. Ελεγε τότε ότι μέχρι τα τέλη 2001 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα θέσπιζε οδηγία που θα επέτρεπε την είσοδο στην ΕΕ 1.6000.000 τέτοιων μεταναστών. Απ' ό,τι φαίνεται άργησαν λίγο, αλλά έστω και τώρα το προωθούν.

Το κατακριτέο δεν είναι ότι έρχονται εδώ άνθρωποι να δουλέψουν. Αλλά το γεγονός ότι η άρχουσα τάξη βάζει «μέσα» όσους θέλει, μόνο για να τους ξεζουμίσει, και για όσο τη συμφέρει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το πρόσφατο παράδειγμα της ολλανδικής κυβέρνησης, που αποφάσισε να απελάσει χιλιάδες πρόσφυγες που δούλευαν στη χώρα επί χρόνια, προσφέροντας τα μέγιστα στην ολλανδική οικονομία. Οταν δεν της χρησίμευαν άλλο, τους έκρινε «ανεπιθύμητους».