Πάντως, επειδή αρκετοί αναλυτές και αρθρογράφοι χρησιμοποιούν τελευταία τους όρους τζιχάντ (ιερός πόλεμος), «ιεροί πολεμιστές», κλπ., κλπ., θέλουμε να τους υπενθυμίσουμε τα εξής:

Η επανεμφάνιση οργάνωσης φανατικών μουσουλμάνων - μετά από αρκετούς αιώνες σχετικής απραξίας - έγινε στην Αίγυπτο, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την εποχή που ο Γκ. Νάσερ επιχειρούσε να αποτινάξει τα δεσμά της βρετανικής αποικιοκρατίας. Τότε εμφανίστηκε η οργάνωση των «Αδελφών μουσουλμάνων» και χρησιμοποιήθηκε από τους Βρετανούς για την πλαγιοκόπηση της πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας του Νάσερ. Στις δυο επόμενες δεκαετίες το φαινόμενο αυτό - ανεξάρτητα από την όποια παρουσία του - παρέμεινε στα όρια της Αιγύπτου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όμως, η τότε ηγεσία των ΗΠΑ είχε την ...έμπνευση να προσδώσει «ιερό» χαρακτήρα στο αντάρτικο ενάντια στη λαϊκοδημοκρατική εξουσία του Αφγανιστάν. Με οργανωτές, λοιπόν, τη CIA, μπόλικα αμερικανικά δολάρια και όπλα και την αμέριστη βοήθεια των καθεστώτων του Πακιστάν, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου, κλπ., χιλιάδες μουσουλμάνοι από διάφορες αραβικές χώρες πηγαίνουν στο Αφγανιστάν για να πάρουν μέρος στον «ιερό πόλεμο» ενάντια στο «άθεο καθεστώς» της Καμπούλ. Τότε, συγκροτούνται οι μουτζαχεντίν και οι Ταλιμπάν, στρατολογείται ο Μπιν Λάντεν, όπως και αρκετοί ακόμη, που σήμερα παρουσιάζονται ως στελέχη της «Αλ Κάιντα». Στα τέλη της δεκαετίας του '80, οι «προστατευόμενοι» των ΗΠΑ και της CIA «ιεροί πολεμιστές» καταλαμβάνουν την Καμπούλ και εγκαθιδρύουν ένα ισλαμικό καθεστώς, πρώτα υπό τον Χεκματιάρ και λίγο μετά με τους Ταλιμπάν.

Αυτή είναι η ιστορία και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του...

Ισως, να έχει δίκιο. «Δεν υπάρχει πιο αφελής άποψη από αυτήν, που ισχυρίζεται ότι οι στόχοι επιλέγονται από τους τρομοκράτες μεταξύ αυτών που συντάχθηκαν περισσότερο με τους Αμερικανούς στο Ιράκ ή αναλόγως του μεγέθους της αδικίας που έχουν προκαλέσει σε αυτούς τους ψυχοπαθείς αδικημένους. Κολοκύθια τούμπανα! Οι στόχοι επιλέγονται σε συνάρτηση με την επιχειρησιακή ευκολία του τρομοκρατικού χτυπήματος, με τη μέγιστη επικοινωνιακή -απήχηση που θα έχει και με τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πιθανών θυμάτων. Αυτά και τίποτε άλλο».

Αυτά έγραφε, προχτές, ο Ι. Κ. Πρετεντέρης στο «Βήμα». Πάντως, αν έχει δίκιο, τότε τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά δεν ταιριάζουν με αυτά της «ακροαριστερής τρομοκρατίας», όπως λένε οι ειδικοί, αλλά με την αντίστοιχη δράση «ακροδεξιών» οργανώσεων. Κι όπως έχει δείξει η ίδια ζωή, τις περισσότερες φορές υπάρχουν «περίεργες» διασυνδέσεις και διαπλοκές με τα υπόγεια κανάλια των μυστικών υπηρεσιών. Θυμίζουμε, την πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια στην Ιταλία, την εξίσου πολύνεκρη επίθεση με δηλητηριώδες αέριο στο μετρό του Τόκιο και, βέβαια, την ανατίναξη ολόκληρου κυβερνητικού κτιρίου στις ΗΠΑ, από τον ακροδεξιό Τίμοθι Μακ Βέι. Και μπορεί, βέβαια, η προσοχή όλων σήμερα να είναι στραμμένη στην «Αλ Κάιντα», αλλά, μήπως και η οργάνωση αυτή - ή ό,τι είναι, τέλος πάντων - δεν είναι ένα πελώριο ερωτηματικό;