Ισως, να έχει δίκιο. «Δεν υπάρχει πιο αφελής άποψη από αυτήν, που ισχυρίζεται ότι οι στόχοι επιλέγονται από τους τρομοκράτες μεταξύ αυτών που συντάχθηκαν περισσότερο με τους Αμερικανούς στο Ιράκ ή αναλόγως του μεγέθους της αδικίας που έχουν προκαλέσει σε αυτούς τους ψυχοπαθείς αδικημένους. Κολοκύθια τούμπανα! Οι στόχοι επιλέγονται σε συνάρτηση με την επιχειρησιακή ευκολία του τρομοκρατικού χτυπήματος, με τη μέγιστη επικοινωνιακή -απήχηση που θα έχει και με τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πιθανών θυμάτων. Αυτά και τίποτε άλλο».

Αυτά έγραφε, προχτές, ο Ι. Κ. Πρετεντέρης στο «Βήμα». Πάντως, αν έχει δίκιο, τότε τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά δεν ταιριάζουν με αυτά της «ακροαριστερής τρομοκρατίας», όπως λένε οι ειδικοί, αλλά με την αντίστοιχη δράση «ακροδεξιών» οργανώσεων. Κι όπως έχει δείξει η ίδια ζωή, τις περισσότερες φορές υπάρχουν «περίεργες» διασυνδέσεις και διαπλοκές με τα υπόγεια κανάλια των μυστικών υπηρεσιών. Θυμίζουμε, την πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια στην Ιταλία, την εξίσου πολύνεκρη επίθεση με δηλητηριώδες αέριο στο μετρό του Τόκιο και, βέβαια, την ανατίναξη ολόκληρου κυβερνητικού κτιρίου στις ΗΠΑ, από τον ακροδεξιό Τίμοθι Μακ Βέι. Και μπορεί, βέβαια, η προσοχή όλων σήμερα να είναι στραμμένη στην «Αλ Κάιντα», αλλά, μήπως και η οργάνωση αυτή - ή ό,τι είναι, τέλος πάντων - δεν είναι ένα πελώριο ερωτηματικό;