Να, λοιπόν, που από τη γειτονιά μας ήρθαν και στο σπίτι μας. Και μάλιστα σαν προσκεκλημένοι επίσημα, από κείνους, που, μετά τις τελευταίες εκλογές, περνιούνται πλέον για νοικοκυραίοι. Σόι πάει το βασίλειο. Κι οι προηγούμενοι, λέει, πρώτοι κάνανε την πρόσκληση, δεν πρόλαβαν, όμως, να χαρούν αυτοί την υποδοχή, γιατί στο μεταξύ μείνανε πέντε μονάδες πίσω και η κάλπη τούς στέρησε την ευχαρίστηση να στρώσουν εκείνοι το κόκκινο χαλί στους στρατοκράτες. Οπως και να 'χει το πράγμα, ο καλεσμένος φάνηκε στην αρχή δύσκολος, τάχα πως το σκέφτηκε, στο τέλος όμως είπε το «ναι» για το καλό της χώρας που φτιάχνει Ολυμπιάδα και του κοσμάκη ολόκληρου που τρέμει τους μουσουλμάνους τρομοκράτες. Το κεφάλαιο «η Ελλάδα υπό βραχύχρονη (;) ΝΑΤΟική κατοχή» μπορεί να ξεκίνησε από καιρό, τώρα, όμως, μπαίνει στο ζουμί του.

Να πούμε τα πράγματα απλά: Τους μήνες που έρχονται, η χώρα θα γεμίσει με κάθε καρυδιάς καρύδι, πράκτορες, πληροφοριοδότες, ντόπιους και ξένους ασφαλίτες, στρατιώτες με σημαίες αμερικάνικες στο μπράτσο τους, συστοιχίες πυραύλων και κατασκοπευτικά αεροπλάνα, αεροπλανοφόρα και μαχητικά. Να συνηθίσει το μάτι στη φαιοπράσινη στολή, να εμπεδώσει και το μυαλό τη σκέψη της «ασφάλειας». Το κλίμα της τρομοϋστερίας και η ακατάσχετη κινδυνολογία για τους αδίστακτους όπου Γης παρανοϊκούς τρομοκράτες θα φροντίσει γι' αυτό. Καθένα από τα βήματα στη γη θα φωτογραφίζεται από αέρος, κάθε κίνηση θα καταγράφεται, κάθε «ύποπτη» συμπεριφορά θα ελέγχεται πάραυτα. Από κοντά και οι απαγορεύσεις για πορείες και διαδηλώσεις, που στο συνωστισμό τους πάνω μπορεί και να συγκαλύπτουν τους επίδοξους μουτζαχεντίν.

Παίρνει έτσι σάρκα και οστά ο εφιάλτης, που λέει πως, αν δε θες η πόλη σου να γίνει Μαδρίτη και Νέα Υόρκη, καλύτερα να γίνει ένα ιδιότυπο μεταπολεμικό Ιράκ και Αφγανιστάν, στην πιο «πολιτισμένη» τους έκδοση. Και πως εκείνοι που κλήθηκαν να σε «προστατεύσουν» θα μπορούν με το δίκιο τους να σε θεωρούν και σένα εν δυνάμει τρομοκράτη. Αρα και να σου συμπεριφέρονται σαν τέτοιο, έστω κι αν εσύ πασχίζεις να θυμηθείς πότε έδωσες δικαίωμα να περνιέσαι για τρομοκράτης. Παρεμπιπτόντως, κάτι η συμμετοχή σου στα αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια, κάτι οι κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό και τα εργατικά δικαιώματα, τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο να σου βγει η ρετσινιά...

Κακά τα ψέματα. Το 85% και βάλε, που μάζεψαν οι εγχώριες γαλαζοπράσινες καρικατούρες του δικομματισμού στις τελευταίες εκλογές, τους κάνει να αισθάνονται νοικοκυραίοι στην Ελλάδα και κατά το δικό τους συμφέρον να καλούν «προστάτες» στο δικό μας σβέρκο. Κι αν με τα τερτίπια τους κέρδισαν από την κάλπη αυτό το δικαίωμα, στο δρόμο πρέπει ο λαός να τους αποδείξει πως αυτός μπορεί και πρέπει να κάνει κουμάντο στον τόπο του σαν νοικοκύρης. Το Σάββατο, στις πρώτες μετά τις εκλογές αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, κανένας μας δεν πρέπει να μείνει σπίτι. Και πλάι στην οργή μας για το αιματοβαμμένο Ιράκ, να βάλουμε κι αυτή για το μακέλεμα των δικών μας δικαιωμάτων. Να κηρύξουμε ανεπιθύμητο τον απρόσκλητο φονιά, που άνοιξε το βήμα του και καταφθάνει κοτσονάτος.